Death Stranding Director’s Cut maakt Kojima's koortsdroom opnieuw boeiend
Zodra het melancholische ‘Don’t Be So Serious’ van Low Roar aanzwelt, is het moeilijk om kippenvel te onderdrukken. Death Stranding was op release gehuld in mysterie, maar krap twee jaar later weten we precies wat ons te wachten staat als Sam Porter Bridges op zijn ‘reversed Trike’ over het beeld scheurt. En toch weet Death Stranding Director’s Cut opnieuw een bijzondere snaar te raken. Dat is niet uitsluitend aan de nieuwe content en technische verbeteringen te danken.
We leven immers niet meer in dezelfde wereld als eind 2019, toen het origineel uitkwam. Destijds leek de wereld van Death Stranding een belachelijk concept. Hideo Kojima bedacht er een waarin mensen geen handen schudden, zich verschuilen achter maskers, enkel nog via hologrammen communiceren en afhankelijk zijn van koeriers. In die wereld vraagt men zich af hoeveel privacy je moet inleveren voor veiligheid. Sommigen keren zich met geweld tegen de overheid ‘omdat hun vrijheid wordt afgepakt’. Kijk eens waar we nu staan.
©GMRimport
Voor een groter publiek
Misschien dat deze collectieve levenservaring het wat gemakkelijker maakt voor het grote publiek om Death Stranding te waarderen. Om voldoening te halen uit elkaar te helpen in barre tijden, zonder dat daar per se een in waarde uit te drukken beloning tegenover staat. Want laten we niet normaal maken wat niet normaal is; Death Stranding is allesbehalve een normale game. Lees vooral even onze review van de originele game als je nog niet bekend bent met Death Stranding, dan hoeven we de complexiteit van dit spel niet opnieuw te ontleden.
Het bezorgen van pakketjes, met als grootste uitdaging het onherbergzame landschap heelhuids doorkruisen, zal nog steeds niet bij iedereen in de smaak vallen. Je moet intrinsieke voldoening weten te halen uit zo efficiënt mogelijk te werk gaan, kunnen genieten van het uitzicht, of zelfs troost halen uit een achtergelaten klimtouw of een virtuele aanmoediging van een lotgenoot die je is voorgegaan door de sneeuw. Nee, Death Stranding is zeker niet voor iedereen weggelegd.
Toch heeft Kojima Productions deze Director’s Cut aangegrepen om de game voor een (iets) breder publiek toegankelijk te maken. De nieuwe content in Death Stranding Director’s Cut is namelijk niet in een afgebakende uitbreiding gegoten, zoals bij de Director’s Cut van Ghost of Tsushima het geval was
©GMRimport
De vernieuwingen zijn diep verweven met de game, waardoor de Director’s Cut over de hele linie net wat actievoller en sneller is dan het origineel.
Zo krijg je in de Director’s Cut al veel eerder een stroomstootwapen en een ondersteuningsskelet. Daardoor heb je minder te duchten van de MULE’s (menselijke vijanden die uit zijn op jouw bagage), navigeer je met groter gemak door het woeste landschap en kun je ook nog eens meer pakketjes meesjouwen. Toegegeven: daarmee gaat voor de puristen onder ons ook een klein beetje van de charme verloren. Immers, na diepe dalen waardeer je een hoge piek des te meer. Maar geen zorgen: die diepe dalen komen later heus nog wel op je pad. Wanneer je met je volgeladen vrachtwagen per ongeluk in een ravijn kukelt, in een moment van onbedachtzaamheid in een te diepe rivier stapt en machteloos je pakketjes weg ziet dobberen, of toch overmoedig wordt en denkt dat je met je stroomstootwapen ineens alle MULE’s aankunt. Of wanneer je BT’s tegenkomt, want de teerwezens uit het hiernamaals vormen een onverminderd intense uitdaging.
De vernieuwingen zijn diep verweven met de game, waardoor de Director’s Cut over de hele linie net wat actievoller en sneller is dan het origineel.
-
Schieten en racen
De Director’s Cut is bovendien afwisselender. Zo voegt de Firing Range een flinke dosis actie toe aan Death Stranding. In deze afgesloten omgeving kun je rustig je wapens uittesten. Het zijn ‘maar’ trainingen, dus tenzij je je geroepen voelt om de competitieve ranglijsten te bestormen is het een beetje goedkope opvulling. Maar toch kan het lekker zijn om je routine van pakketjes bezorgen en wandelen even te onderbreken met wat actie. Bovendien voel je je minder voor de leeuwen geworpen als je vervolgens echt de strijd aan moet gaan met MULE’s of BT’s.
Wie liever op een andere manier stoom afblaast, zit goed op het nieuwe Fragile Circuit. Welja, terwijl er niet eens fatsoenlijke wegen beschikbaar zijn, bouw je op een afgelegen gebied gewoon een circuit om lekker rondjes te racen met motoren, vrachtwagens, of de nieuwe Roadster. Het slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar van een ontwikkelaar die ooit meesterspion Solid Snake liet skateboarden kijken we niet zo snel meer op.
©GMRimport
Interessant voor nieuwkomers én veteranen
De complete lijst met nieuwe elementen in de Director’s Cut is te lang om volledig uiteen te zetten in deze review. Het is ook van ondergeschikt belang welke uitrustingen en missies precies nieuw zijn. Of het nou de meelopende Buddy Bot, de Cargo Catapult, of een nieuwe Trike is met een zwevende aanhanger om meer vracht kwijt te kunnen, het zijn stuk voor stuk nieuwe opties in de toch al lange en creatieve lijst van gereedschappen om pakketjes mee te bezorgen.
Death Stranding Director’s Cut is daarom niet alleen toegankelijker voor mensen die de originele versie net iets te hardcore vonden, het is óók opnieuw leuk voor de doorgewinterde DHL-koeriers die alles al gezien en meegemaakt hebben. Sterker nog: voor hen is het leuker om de game van begin af aan te spelen en gaandeweg de nieuwe gereedschappen te ontgrendelen, dan een PlayStation 4-save te importeren en gelijk alles in je inventaris te hebben. De nieuwe gereedschappen zitten immers naadloos verweven in de opbouw van het spel. Als kleine kers op de taart zijn er zelfs een paar compleet nieuwe zijmissies waarin de nadruk meer ligt op sluipen en infiltreren. Kojima kan Metal Gear Solid duidelijk niet helemaal loslaten.
Uiteindelijk blijft Death Stranding - ook als Director’s Cut - de ultieme fantasie van een excentrieke gameontwikkelaar.
-
Meer zien is meer genieten
Verder heeft de Directors Cut een zwik aan technische vernieuwingen die allemaal redelijk standaard zijn bij een next-gen heruitgave. De hogere resolutie en framerate (onderverdeeld in een performance mode en een fidelity mode, maar ook met de native 4k-resolutie in fidelity lijkt de game stabiel 60 fps te
halen) zijn natuurlijk altijd welkom, evenals de aanzienlijk snellere laadtijden. De nauwkeurigere trillingen van de DualSense-controller dragen incidenteel bij aan de beleving, maar eerlijk gezegd hadden we op dat vlak meer van Death Stranding verwacht. Het is helaas niet zo dat je perfect de ondergrond aanvoelt en kunt balanceren op basis van wat je handen voelen.
Enigszins onverwachts is de ultra wide screen-modus de tofste technische verniewing. In het verleden werden zwarte balken bij games als The Order 1884 en The Evil Within bepaald niet enthousiast onthaald, maar bij Death Stranding werkt de 21:9 verhouding erg aangenaam. De game wordt namelijk ook echt in een bredere beeldverhouding gerenderd. Tussenfilmpjes ogen daardoor filmischer en tijdens het spelen zie je veel meer van het prachtige, desolate landschap, waardoor het gevoel van isolement nog beter uit de verf komt. Tenminste, als je tv groot genoeg is, want op kleinere schermen wordt het verlies van ongeveer een kwart van het beeld sneller problematisch. Je kunt overigens wel de schermteksten vergroten, dus dat wordt tenminste geen priegelbrij.
©GMRimport
Kojima’s fantasie
Uiteindelijk blijft Death Stranding - ook als Director’s Cut - de ultieme fantasie van een excentrieke gameontwikkelaar. De hoofdrollen zijn voor zijn idolen, zoals Norman Reedus, Mads Mikkelsen en Bondgirl Léa Seydoux. Gastrollen zijn er voor persoonlijke vrienden als Geoff Keighley en de regisseur van de aankomende Metal Gear Solid-film, Jordan Vogt-Roberts. En de muziek van Low Roar, Silent Poets en CHVRCHES is nu aangevuld met werk van Midge Ure, Biting Elbows en Woodkid, alsof Kojima z’n playlist op Spotify heeft aangepast. Het is een koortsdroom die twee jaar later weliswaar íets minder vergezocht lijkt, maar nog steeds bizar, uniek en bij vlagen geniaal is. De Director’s Cut is eenvoudigweg de betere versie van die koortsdroom.
Death Stranding Director’s Cut is vanaf 24 september exclusief voor PlayStation 5 verkrijgbaar.
Death Stranding Director’s Cut zit vol grote en kleine aanpassingen. Sommige aanpassingen maken de game net wat toegankelijker, terwijl anderen, zoals het racecircuit, het toch al grote contrast tussen de bloedserieuze en de luchtige kant van de game verscherpen. De Director’s Cut is hoe dan ook de betere versie van Death Stranding. Een editie die een tweede doorloop rechtvaardigt, maar ook zeker een eerste kennismaking met deze bijzondere game beter maakt.
- Dankzij diverse aanpassingen afwisselender en toegankelijker, 21:9 beeldverhouding draagt positief bij, gameplay nog altijd even uniek met nu nog meer mogelijkheden, presentatie onverminderd sterk
- Haptische feedback valt wat tegen, verhaal nog steeds erg verwarrend
