Cult of the Lamb is een wolf in schaapskleren
Kijk eens naar die screenshots. Het ziet er schattig uit, toch? Allemaal dierenvriendjes die samen een dorpje opbouwen. Maar onder het schattige uiterlijk zit een duister geheim. Dit dorpje wordt geregeerd door een tiran die een goed bloedbad niet schuwt, zelfs niet als zijn eigen onderdanen de slachtoffers zijn.
Je speelt een lammetje dat van de slacht wordt gered door een verbannen god. Hartstikke fijn dat je niet als shoarma eindigt natuurlijk, maar die god wil er wel wat voor terug. Als een soort profeet moet je een sekte opbouwen in zijn naam en de andere goden verslaan, zodat je onheilspellende redder kan terugkeren naar de bovenwereld.
Cult of the Lamb is een bijzondere combinatie tussen een roguelite waarin je je een weg door kerkers vecht en een managementsim waarin je een dorpje bouwt en je nieuwe sekteleden tevreden moet houden. Hoe meer dierenvrienden je in je kudde hebt, hoe meer je kunt bouwen en hoe sterker je wordt in de kerkers.
©GMRimport
Drollenvanger
Het is een spel met een ongelooflijke hoeveelheid mechanieken en systemen, die wonderlijk goed samenkomen en elkaar vrijwel nooit in de weg zitten. Alles wat je doet heeft invloed op iets anders. Je moet bijvoorbeeld eten koken voor je volgelingen, maar in het begin heb je nog niet veel ingrediënten. De kans is groot dat je sekte last krijgt van een massale diarree-aanval.
Aan jou de taak om al die drollen op te ruimen, want als je dat niet doet, daalt de hygiëne in je dorpje. Daar worden je onderdanen ziek van en dan kunnen ze natuurlijk niet voor je werken. Maar al die poep kun je weer gebruiken als mest voor je gewassen, waarmee je weer betere recepten kunt koken.
Het managementgedeelte voelt bijna als een heel diepgaande clickergame. Hoe meer je doet, hoe meer alle getallen omhoog gaan en alle metertjes vollopen. Hoe meer volgelingen je aanbidden, hoe sneller je standbeeld wordt gevuld met Devotion-punten, waarmee je nieuwe gebouwen kunt ontgrendelen. Of hoe meer volgelingen je kunt inzetten om hout te hakken, steen te delven of op je boerderij te werken. Al die grondstoffen gebruik je vervolgens weer om meer gebouwen neer te zetten.
Schaapjes op het droge
Je eerste instinct is waarschijnlijk om iedereen zo tevreden mogelijk te houden, maar eigenlijk moet je je aanbidders zien als een soort koeien die je vetmest voor de slacht. In je tempel kun je bijvoorbeeld mensen ritueel offeren om jezelf sterker te maken. Dat vindt de rest van de sekte dan weer niet zo leuk, maar die hou je tevreden door een begrafenis te organiseren.
Je kunt volgelingen ook omtoveren tot demonen die je helpen tijdens gevechten, of gewoon in de gevangenis gooien als ze zich tegen je keren. Als je maar iets doet, want anders overlijden ze gewoon aan ouderdom, en dat is zonde. Bovendien moet je ze dan begraven… of hun vlees gebruiken in je volgende maaltijd.
©GMRimport
Ja, Cult of the Lamb is best wel duister. Je kunt je volgelingen aardig wat nare dingen aandoen. Maar je kunt er ook voor kiezen om een wat meer goedaardige sekteleider te worden. Zo speel je doctrines vrij, waarbij je zelf kiest wat je je onderdanen aanleert. Moeten ze bang zijn voor de dood, of leer je ze dat er een hiernamaals is om naar uit te kijken? Moeten ze leren om hard te werken, of heb je liever dat ze hun portemonnee voor je legen?
Het is heerlijk om als een dictator door je dorp te lopen en iedereen naarstig aan het werk te zien, maar soms neigt de game te veel naar bezigheidstherapie. Zo speel je de mogelijkheid vrij om je individuele volgelingen elke dag te verblijden met een zegening, waardoor ze nog meer in je gaan geloven. Ook kun je elke inwoner om een kleine financiële bijdrage vragen. Daarvoor moet je dan wel elke dag al je volgelingen langsgaan en twee keer met ze praten om al die opties uit te voeren. Je bent al een halve dag in de game bezig als je iedereen af wilt gaan.
Een knop om dat in één keer op te knappen zou niet hebben misstaan, maar Cult of the Lamb mist op wel meer momenten het overzicht. Er is bijvoorbeeld geen mogelijkheid om te zien waar elke dorpeling mee bezig is. Een schema met alle werkzaamheden zou goed van pas komen. Nu heb je geen idee of er genoeg mensen op je boerderij werken, of dat je te veel houthakkers hebt en wel wat onderdanen kunt inzetten om je standbeeld te aanbidden.
©GMRimport
Lamgeslagen
Het zijn een hele hoop systemen die prachtig in elkaar grijpen. Het is eigenlijk onmogelijk om alles in een review te benoemen. En dan hebben we het nog niet eens over de gevechten gehad. Cult of the Lamb is namelijk ook een roguelite, waarin je vier kerkers afwerkt om de uiteindelijke eindbaas te mogen verslaan. De runs in deze kerkers zijn razendsnel en duren hooguit tien minuten per poging.
De gevechten zijn flitsend en voelen goed, vooral dankzij een heerlijke dodge roll. Hiermee rol je door alle kogels en andere gevaren heen zonder een schrammetje op te lopen. En dat is nodig ook, want sommige gevechten lijken aardig veel op een bullet hell-shooter. De game houdt het verder lekker simpel, met alleen een aanval en één speciale spreuk.
Dat maakt de combat een beetje oppervlakkig. Je ramt in een paar seconden door elke kamer heen, op naar de volgende confrontatie. De verschillende wapens bieden ook niet al te veel variatie of tactieken. Zware wapens doen veel schade maar slaan langzaam, en met lichte zwaarden kun je snel meppen maar komen je klappen minder hard aan. Veel verder dan dat gaat het niet.
©GMRimport
Het is wel leuk hoe jouw keuzes in de kerkers invloed hebben op je voortgang in de sekte. Op een simpel getekende kaart - die erg aan Slay the Spire doet denken - kun je af en toe een richting kiezen. Zo vind je bijvoorbeeld een bos met veel hout, een groeve waar je steen kunt halen of een gegijzeld persoon die je kunt redden en bekeren tot jouw sekte. Je kunt immers nooit genoeg volgelingen hebben.
Als je de minibaas hebt verslagen, keer je met al je nieuwe buit terug naar je sekte. Het zijn dus geen Hades- of Rogue Legacy-achtige praktijken, waarbij je elke keer zo diep mogelijk probeert te gaan in een kerker, en waar je eerst vaak dood moet gaan voordat je het einde bereikt. In Cult of the Lamb zal het je vaker wel dan niet lukken om een kerker tot een goed einde te brengen. Elk level moet je vervolgens vier keer overwinnen voordat je het tegen de eindbaas van het gebied kunt opnemen.
Weinig wol
Cult of the Lamb houdt je op elk moment meerdere wortels voor, waardoor het erg lastig is om het spel weg te leggen. Er is altijd wel iets dat je wilt ontgrendelen, een gebouw dat je graag neer wilt zetten of een ritueel om uit te voeren. Of toch nog een keer die kerker in om eindelijk de baas neer te halen. Maar ja, de tijd in de game tikt wel verder tijdens je expedities, dus je kunt alleen vertrekken als iedereen genoeg heeft gegeten.
De uren vliegen voorbij, maar na zo’n vijftien uur bereik je de credits en merk je dat er eigenlijk weinig meer is om voor door te spelen. Alle krachten zijn vrijgespeeld en alle eindbazen zijn verslagen. Dat is overigens geen minpunt - ondergetekende zou willen dat er meer kortere games zijn die je lekker uitspeelt en daarna weglegt. Maar het is wel iets om in het achterhoofd te houden voor liefhebbers van roguelikes, die misschien gewend zijn aan een haast oneindige speelduur.
©GMRimport
Door de relatief korte lengte blijft de game juist van begin tot eind boeien en kunnen alle mechanieken in perfecte harmonie samenkomen. De enigszins oppervlakkige combat drukt bijvoorbeeld geen grote domper op het spel, omdat je in sneltreinvaart door de kerkers heen ramt en nooit de tijd krijgt om je eraan te ergeren. Met zijn verschillende moeilijkheidsgraden is Cult of the Lamb een perfecte instapper voor nieuwkomers van het roguelikegenre, maar ook een boeiend uitstapje voor door de wol geverfde spelers.
Cult of the Lamb is nu verkrijgbaar voor pc, Nintendo Switch, PlayStation 4 en 5 en Xbox One en Series X|S. Voor deze recensie is gespeeld op een pc en Steam Deck.
Andere games zouden bezwijken onder zo’n grote hoeveelheid systemen en spelmechanieken, maar Cult of the Lamb brengt al zijn ideeën met verve samen in een bijzondere mix van een roguelite en een managementgame.
- Bijzondere combinatie van genres, veel spelsystemen waardoor je altijd iets te doen hebt, razendsnelle gevechten, unieke stijl
- Veel bezigheidstherapie, soms een gebrek aan overzicht, gevechten zijn weinig diepgaand
