Spelers die snakten naar het rauwe militaire gevoel van eerdere Call of Duty-delen zijn bij Call of Duty: WW2 aan het goede adres. Eigenlijk in alle modi. Toch is WW2 niet per se het deel dat het roer helemaal omgooit, laat staan de zo gehoopte throwback naar het simplisme van Call of Duty 4: Modern Warfare. WW2 ligt ergens op de grens van vernieuwing en behoud. Het resultaat is een game die bij vlagen aanvoelt als bekende kost, maar als shooter goed genoeg is om daarmee weg te komen.
Dat gevoel van bekende kost geldt zeker in de singleplayercampagne. Flashbacks naar de HBO-serie Band of Brothers en games als Medal of Honor en Brothers in Arms stapelen zich gedurende het zes uur lange avontuur op. Dat is ook niet raar: de gehele verhaallijn speelt zich af in het Europa van de jaren 1944 en ‘45 en volgt een groepje Amerikanen dat door Europa richting Duitsland trekt. Juist die tijdsperiode, op die plaats in de wereld, is allerminst onontgonnen gebied.
Herhalingsoefening
Alle welbekende momenten (de bestorming van Omaha Beach, het overwinteren in de Ardennen, de slag om Aken) pa eren dan ook de revue. Terwijl het verhaal van de 1st Infantry Division zich ontvouwt, komen thema’s als broederschap en leiderschap aan bod: zelfs binnen de Call of Duty-serie voelt dat als een herhalingsoefening. Het schrijfwerk is niet laks en de behandelde gebeurteni en zijn anno 2017 zeker nog relevant en indrukwekkend, maar wie ooit een Tweede Wereldoorlog-game heeft gespeeld, weet wat er allemaal komen gaat.
Call of Duty: WW2 doet overigens wél zijn best om in zijn details authentiek te zijn. De grimmige sfeer van de jaren veertig, het weergaloze geluid, de pure wanhoop bij mede- en tegenstanders: in zulke details is het respect van ontwikkelaar Sledgehammer Games voor de setting voelbaar. Toch maskeren een continue serieuze ondertoon en een geslaagde undercovermi ie niet dat WW2 meer van het bekende en ordinaire Call of Duty-spektakel is. Dat betekent ook dat er binnen no-time ontspoorde treinstellen door de lucht vliegen en spelers andere ongeloofwaardige actiescenario’s wordt voorgeschoteld.
Die inslag maakt van enkele welbekende WO2-momenten, die al tientallen keren in andere games, films en series zijn behandeld, weliswaar memorabele sequenties. Daar draagt deels de regie, maar ook zeker de audiovisuele presentatie aan bij. Wanneer het hoofdpersonage schreeuwend om hulp in een kuil in de Ardennen ligt terwijl de mortieren om hem heen inslaan en naaldbomen knakken alsof het satéprikkers zijn, is de bloederige actie even confronterend als opwekkend. Call of Duty: WW2 oogt en klinkt waanzinnig. Zeker met een goede headset in 4K/HDR.
Terug naar de basis?
De historische details die in de singleplayer de boventoon voeren, staan in de multiplayer vanzelfsprekend minder centraal. Het is juist de online gameplay die het meeste profiteert van de nieuwe setting. Tenminste, wanneer de servers werken: op PlayStation 4 is samenspel met vrienden zeker in de late uurtjes nog te moeilijk voor elkaar te krijgen.
Het is in elk geval niet zo dat het fundament van de multiplayer vergelijkbaar is met het veel tragere Call of Duty 2. Spelers leggen nog altijd razendsnel het loodje en de zogeheten Score Streak-beloningen zijn weliswaar zeldzamer, maar wederom van de partij. Ook de dropshotters, spelers die razendsnel naar de grond duiken in duels, zijn prominent aanwezig. Het verschil tu en goede en slechte spelers kan dan ook groot en confronterend zijn - net als in de vorige delen. Daar verandert de nieuwe setting weinig aan.
Call of Duty: WW2 leent zich online voor een veel breder spectrum aan speelstijlen.
Maar er is wel een groot en merkbaar verschil met multiplayerpotjes in Call of Duty WW2 en bijvoorbeeld Infinite Warfare. Hoewel snelle duimen nog altijd in het voordeel zijn, zijn slimme spelers dat in WW2 evenzeer. Rookgranaten zijn bijvoorbeeld van groot tactisch belang. Door het wegsnijden van veel randfactoren ligt de focus uiteindelijk minder op handeling nelheid en meer op positionering en anticipatie. Het wegvallen van triple jumps, wallrunning en veel andere gameplaymechanieken maakt de actie bovendien iets minder imponerend, en dus beter behapbaar voor nieuwe spelers.
Call of Duty: WW2 leent zich online voor een veel breder spectrum aan speelstijlen, ondanks het verwijderen van het veelzijdige Pick 10-systeem om personages naar eigen smaak mee aan te pa en. Maps zijn een stuk minder compact dan in voorgaande delen, en doen op twee matige uitzonderingen na denken aan die uit Call of Duty 4. De nauwe gangetjes en kleine ruimtes worden véél vaker afgewi eld met lange straten en open omgevingen. De sluipschutters kunnen weer aan het werk, duels worden veel vaker over lange afstanden uitgevochten.
Het is enkel jammer dat de nieuwe War-modus, die wij zeer vermakelijk vinden en met zijn structuur doet denken aan de op mi iedoelen gebaseerde gameplay van Overwatch, veel te weinig maps bevat. Met maar drie maps (en de belofte van downloadbare content) voelt het alsof Sledgehammer Games er niet vol op in durft te zetten. En dat is jammer. De zes-versus-zes-modus dwingt samenspel succesvol af en sluit met zijn mi ies en maps goed aan bij het thema van de game.
Ook andere nieuwigheden komen nog niet helemaal uit de verf. De nieuwe sociale hub waar spelen in samenkomen, een beetje vergelijkbaar met ‘The Tower’ in de Destiny-reeks, voelt vrijwel volledig nutteloos. Dat geldt ook voor de overdaad aan verwijzingen naar het loot crate-systeem, dat enkel cosmetische spullen oplevert. De loot crates doen eigenlijk niemand kwaad. Ze hebben geen invloed op de gameplay en zijn nog niet met echt geld te koop. Wel zijn ze zeer prominent in de game aanwezig. Dat de game alsnog een agre ieve microtransactiestructuur krijgt is op dit moment niet uit te sluiten.
Nazi Zombies
De talloze cosmetische items, icoontjes en kledingenstukken zijn overigens ook vrij te spelen zonder loot crates, maar dat vergt lang sparen. Enkel in de Nazi Zombies-modus hebben de loot crates invloed op de gameplay, gezien ze items bevatten die inzetbaar zijn tijdens de mi ie en het vechten makkelijker maken. Nu zijn ook die items op dit moment enkel via gratis loot crates te bemachtigen, al zijn gratis loot crates in Nazi Zombies-modus redelijk schaars.
Nazi Zombies zelf, waarvan de eerste map The Final Reich heet, leunt ditmaal op een horrorachtige setting en de fascinatie van nazi’s met het occulte. De jolige onderbroekenlol uit Infinite Warfare is vrijwel geheel verdwenen. Het dialoog tu en de vier hoofdpersonages, die onder meer worden gespeeld door Elodie Yung (Daredevil) en David Tennant (Dr. Who), is ook serieuzer van aard. De modus is rechtlijniger en de geheimen lijken iets minder goed verstopt, maar het vinden en oplo en van puzzels is nog altijd bijster uitdagend en zeker met vrienden ontzettend leuk om te doen.
Nazi Zombies is een hele sterke editie, en sterkt net als de multiplayermodus het vertrouwen dat de serie in goede handen is bij Sledgehammer Games. Sterker nog, in zekere zin kweekt dit deel weer vertrouwen in de serie. Zeker de online gameplay doet ons terugdenken aan de hoogtijdagen van de serie, en dankzij de MLG League Battles-integratie is het niet uitgesloten dat de League Play-achtige potjes uit Black Ops 2 weer langzaam zijn weg gaan vinden naar de multiplayermenu’s. Het gevolg is een Call of Duty die voor zowel heel erg nieuwe als heel erg oude spelers (lees: Call of Duty 4-spelers) de moeite waard kan zijn.
Call of Duty: WW2 is gerecenseerd op een PlayStation 4 Pro. De game is reeds ook verkrijgbaar op pc en Xbox One.