Borderlands 2

Een vervolg zoals een vervolg hoort te zijn, is een veelgehoord cliché. Maar als Borderlands 2 iets niet is, dan is het wel ‘zoals het hoort’. Alles van Gearbox’ eerste ‘Diablo met wapens’ is op de schop gegaan. Te beginnen bij het uiterlijk. Waar de cel shaded look in het eerste deel een toevallig last-minute schot in de roos bleek te zijn, is de wereld er ditmaal op ingesteld. Weg met grijsbruine na bruingrijze omgeving en welkom kleurige, volle omgevingen die uit het scherm knallen en je opzuigen in een buitenzinnige wereld. Waar je in de eerste Borderlands jezelf waande in een woestijn met plukjes beschaving, daar is de planeet Pandora ditmaal een drukbevolkte compleet gestoorde kermisattractie met toeters, bellen en beunhazen.

Elke vijand vormt één idioot in een optocht van carnavaleske maniakken die je belagen op de meest absurde manieren. De Goliath is een uit de kluiten gewa en bodybuilder die in een woeste bui zijn armen rondwiekt als een helikopter en alles en iedereen mept, inclusief zijn eigen soortgenoten. Ook vliegende vijanden doen hun intrede en op het moment dat je een vijand het Ride of the Valkyries (denk aan Apocalypse Now) hoort tetteren en je een zwalkend zweeftuig bijna tegen een gebouw ziet knallen, is het moeilijk om niet in proesten uit te barsten. Natuurlijk maken ook de favoriete gekken hun overstap, zoals de simpele Psycho’s die hysterisch op je af rennen, ditmaal soms zelfs met granaten in de hand.

Coöperatieve krachtpatser

Ook de opbouw van personages is flink veranderd. Wie in de eerste Borderlands zijn naam verbond aan een specifiek personage, zat ook min of meer vast aan een bepaald type wapen waarin hij/zij zich snel specialiseerde. Dat principe is in de prullenbak gekieperd en in plaats daarvan zijn de skill trees van elk personage zo bedacht dat ze verschillende speelstijlen mogelijk maken. Wie zich als een one man army niet druk wil maken over het zoeken van dekking, stelt zijn personage zo in dat het schild kortstondig snel genereert nadat hij iemand heeft vermoord, en dat hij extra schade doet met shotguns. Speel je in teamverband en wil je ondersteunend spelen, dan ga je voor de vaardigheid dat bij elk schot op een teamgenoot, hun levensbalk weer wordt aangevuld.

De vier nieuwe personages mogen dan geen echte wapenspecialisatie meer kennen, eenheidsworsten zijn het evenmin. Daarvoor zijn de onderlinge skill trees te verschillend, alsook de persoonlijkheid zelf. Commando Axton heeft een turret tot zijn beschikking die hij met net iets teveel affectie ‘the mi es’ noemt, die je tactisch op het speelveld kunt gooien. Gunzerker Salvador daarentegen is met zijn grote grijns en twee wapens in de hand weer op een andere manier gestoord en geschikt voor de Rambo-fans onder ons. Elk opzichzelfstaand personage brengt net iets anders naar de wereld van Pandora. Dat de game schittert als er coöperatief gespeeld wordt (in splitscreen of online), mag geen verra ing heten.

De uitdagingen worden in de meerspelerstand bovendien nog flink opgeschroefd. Meermaals het loodje leggen omdat de barrage aan vijanden simpelweg teveel wordt, is geen onwaarschijnlijk scenario in Borderlands 2. De zogenaamde Constructor, een soort robot die andere robots bouwt en raketten afschiet, is zo’n vijand die het bloed vanonder de nagels haalt door versgebakken robot na robot op je af te sturen. Dichterbij komen en echte schade toedienen is alleen mogelijk door goed samenspel. Iemand moet de delegatie copy-paste-robots afleiden terwijl anderen vol bravoure een alternatieve route moet zien te vinden tot dichtbij het gevaarte.

Hierbij moet wel een kanttekening worden geplaatst: net als in het eerste deel is er nog geen ideale oplo ing gevonden voor spelers die qua level nogal uit elkaar lopen. Een paar levels verschil is overbrugbaar, maar een nieuwe speler die instapt, schiet geen deuk in een pakje boter. Weliswaar krijgt de nieuwbakken vault hunter meer ervaringspunten voor elke vijand die gedood wordt, maar alsnog kan het voorkomen dat de meer ervaren spelers echt voor babysitter moeten spelen. Een mogelijkheid waarbij de levels van alle spelers gelijk worden getrokken, of een ‘virtuele level’-optie, zit er niet in. Ga je coöperatief spelen, zorg er dan voor dat vrienden niet op eigen houtje de wereld door gaan razen met hetzelfde personage. Je kunt gelukkig verschillende personages aanmaken.

Er was eens...

De wereld van Pandora heeft niet alleen gewonnen aan looks, ook inhoudelijk heeft het een transformatie ondergaan. De eerste Borderlands voelde nogal als een open wereld met een verhaal dat er last-minute op was geplakt, met bovendien een grote domper aan het einde. Met dat laatste steekt deel 2 veelvuldig de draak en dit vormt de basis voor een verhaal met de nodige clichés zoals je die in de beste actiefilms ook hebt. In de hoofdverhaallijn staat de strijd om de zogenaamde vault key centraal, met als sleutelfiguur de almachtige Handsome Jack van de Hyperion-corporatie die praktisch de hele planeet in zijn ijzeren greep houdt. Als onderdeel van het verzet kruis je regelmatig de degens met deze irritante, charismatische en soms hilarische bad guy. Het verhaal is bij vlagen ambitieus, vaak genoeg grappig, veelal robuust genoeg om je verder te willen laten spelen en introduceert perfect alle gestoorde uithoeken van Pandora.

Wie zichzelf beperkt tot de hoofdverhaallijn, die toch al snel 25 uur in beslag neemt, zou zichzelf enorm tekort doen. Naast de hoofdverhaallijn zijn er tientallen quests te vinden die ook barsten van de persoonlijkheid en persoonlijkheden. Hierbij kom je oudgedienden als de robot Claptrap of de plaatselijke automonteur Scooter tegen die heel wat meer te zeggen en te doen hebben dan voorheen. Maar er zijn ook tal van nieuwe personages. Zelfs personages die je wellicht eenmalig ziet, zijn voorzien van een stukje eigenzinnigheid. Van de manische vent die staat te roepen dat je ‘m in zijn gezicht moet schieten tot aan een sarcastisch ingesteld bendelid dat demonstratief staat te klappen nadat je de rest van de bende hebt uitgemoord. Of de half kapotte robot die belooft dat ‘ie je ‘echt niet zal vermoorden als je hem repareert’. De game zet moeiteloos het RPG-genre genadeloos in de zeik, alsook zichzelf, waarmee het de grappigste game sinds tijden is. Dat de mi ies veelal neerkomen op ‘ga naar plek A, vermoord iedereen en druk op een knopje’, maakt door de fenomenale aankleding helemaal niets uit.

Verzameldrang 2.0

Borderlands 2 is een enorm innemende game; even een uurtje spelen is er niet bij. Als een hyperactieve puppy die steeds weer door zijn eigen staart wordt afgeleid, kom je steeds nieuwe dingen tegen om te doen, te ontdekken en te vinden. Wapens, wapens en meer wapens opppikken blijft de hoofdmoot en hierbij is vooral een verfijning te proeven in het systeem van het willekeurig gegenereerde wapentuig. De nauwkeurigheid van een wapen bijvoorbeeld: het percentage nauwkeurigheid vertaalt zich naar hoe stil je het wapen houdt terwijl je ingezoomd bent, waardoor arbitraire schoten in het luchtledige toch echt aan jouw gebrek aan schietkunst liggen.

Alsof de wapens nog niet genoeg afleiding bieden, zijn ook de andere verzamelbare onderdelen een stuk intere anter geworden. Granaatmodificaties vormen de natte droom van elke demolition expert. Er zijn mortiergranaten, er zijn vuursproeiers die dodelijk effectief zijn in de juiste handen en granaten die kleine zwarte gaten maken en alles richting zich zuigen aleer ze exploderen. Ook schommelen de statistieken bij schilden die je tegenkomt een stuk heviger. De ene keer is het een stuk prul, de andere keer fantastisch. En bij die variatie houden we het pratende schild nog even buiten beschouwing...

Slechts op zeldzame momenten word je uit de ervaring getrokken door een slordigheid links en rechts. Een mi ie marker die je eerst linksom, dan weer rechtsom en weer terug stuurt bijvoorbeeld. Een andere vreemde voorkomendheid: vijanden blijven wel eens in een muurtje plakken, of merken plots je aanwezigheid niet meer op. Daarnaast gebeurde het bij ons meermaals dat we een introducerend filmpje voor een bepaald personage opnieuw te zien kregen en ook wilden er na een heftige schietpartij nog wel eens wat spullen blijven zweven. Het zijn geen storende elementen, maar helaas zijn ze wel echt aanwezig.

De game mist in die zin mi chien net wat afwerking, maar daar stelt het zo enorm veel tegenover dat het weinig uitmaakt. Een enorm lange, intere ante verhaallijn met veel toffe uitdagingen, een kleurrijke en diepgaande wereld, meer idioten dan er op de Gamer.nl-redactie rondlopen en een uitstekende multiplayerstand? Dit is hoe goed een vervolg kan zijn!

Borderlands 2 is getest op Xbox 360.