Voor de Total War-purist is het ketterij van de hoogste orde: geen historische setting, maar een volledig fictieve wereld waarin orks, vampiers en dwergen elkaar brullend de hersenpan inslaan. Dat is misschien jammer voor de geschiedenisliefhebber, maar Total War: Warhammer belooft meer spektakel dan ooit tevoren.
Kun je kitsch tot kunst verheffen? Bayonetta bewijst van wel. Het spel is kitscherig in al zijn naden en voegen. Van het ontwerp van de personages en eindbazen, de goedkope popdeuntjes, het overdreven seksisme en het pseudo-filosofische gewauwel tot de goedkope beeldjes en vazen die de omgevingen decoreren. Alles in Bayonetta getuigt van weinig fijnzinnigheid. Aan het verhaal is geen touw vast te knopen, de verschillende personages lijken uit hele andere universa bijeengeraapt en de tu enfilmpjes trekken de volledige cinematografische trukendoos open waardoor het soms meer weg heeft van een instructievideo voor de filmacademie.
Bekijk de videorecensie van Bayonetta
En toch slaagt Bayonetta erin van dit alles een enigszins coherent geheel te smeden dat als uitstekende basis dient voor één van de meest over-the-top actiegames ooit. Want al het spektakel dat Bayonetta te bieden heeft, had in elk ander speluniversum mi taan. Maar voor de wereld van Hideki Kamiya en zijn mannen is niets te gek. Het springt van een liefdevol onderonsje tu en moeder en kind naar een bloeddorstig monster ter grootte van drie flatgebouwen, zonder dat het enigszins onnatuurlijk aanvoelt. Het is daarmee eigenlijk één grote parodie op de Japanse actiegames als Resident Evil, waar de overgang tu en een zombie-invasie en werkelijk bizarre monsters, veel minder prettig verloopt. En als we toch zo gek doen, waarom niet compleet over the top, moet men bij Platinum Games gedacht hebben.
De gekkigheid begint al bij de hoofdpersoon Bayonetta. Een dame waar werkelijk niets aan klopt. Haar lichaam is verhoudingsgewijs ongelooflijk slank en met name haar armen en benen zijn buitenproportioneel lang. Uit haar kleine hoofdje groeien lange haren die overgaan in haar leerachtige kostuum dat uit ditzelfde haar vervaardigd is. Wanneer ze aanvalt kunnen de haren een vuist of een grote voet vormen die vijanden vermorzelt, met als gevolg dat Bayonetta tijdelijk nagenoeg naakt is. Voor wie het rugdecolleté tot op de bilspleet al aanstootgevend is, moet Bayonetta zeker niet spelen.
Zweep
Het vechtsysteem vormt de pijler onder Bayonetta en is bijzonder uitgebreid. Je hebt vanaf het begin af aan de beschikking over een zeer ruim aantal combo's die je tijdens de laadschermen rustig kunt oefenen. Het komt meestal neer op een combinatie van twee knoppen, soms met een kleine pauze ertu en. Druk je maar willekeurig wat, dan zul je ook gave moves uit de mouw schudden, maar niet per se de beste die je op dat moment nodig hebt. Voor de freaks valt er heel wat uit het hoofd te leren, maar het is zeker geen noodzaak om van Bayonetta te genieten.
Later in het spel krijg je meerdere wapens ter beschikking, zoals een vlijmscherp zwaard, betere pistolen en een zweep. Je kunt twee setjes van twee wapens specificeren waartu en je kunt wi elen, en elke combinatie van wapens brengt weer heel andere aanvallen met zich mee. Bij de ene vijand werkt een zweep beter omdat je liever wat afstand houdt, terwijl een zwaard van dichtbij een stuk effectiever blijkt.
Martelen
Een belangrijk onderdeel van de gevechten is de Witch Time, die je activeert door de aanval van een vijand op het laatste moment te ontwijken. Het spel vertraagt dan tijdelijk voor je vijanden, maar jij kunt nog gewoon snel rondlopen. Ideaal om je vijand een pak rammel te geven zonder dat ze wat terug kunnen doen. Witch Time is zelfs zo handig dat je op een gegeven moment zult wachten tot de vijand aanvalt, in plaats van zelf het initiatief te nemen. Even de aanval ontwijken en dan er lekker op los rammen. En dat net zo lang tot ze allemaal dood zijn.
Wanneer je genoeg magie hebt vergaard, kun je zogeheten torture moves uitvoeren, speciale aanvallen waarbij Bayonetta marteltuig tevoorschijn haalt om de tegenstanders echt een lesje te leren. Het is hier dat de ware aard van Bayonetta als SM-meesteres naar voren komt. Moeiteloos trekt ze een vijand over de achterkant van een houten paard aan stukken, spiest ze hem in een iron maiden of laat ze een gigantisch wiel vol pinnen over zijn torso rollen. De torture moves zijn vooral vet vanwege hun visuele spektakel, maar vervelen ook geen moment.
De echte kracht van Bayonetta komt voort uit de gevechten zelf. Bijna elk gevecht in het spel is anders van opzet en nieuwe vijanden worden in hoog tempo geïntroduceerd. Er is telkens wel een nieuwe twist die ervoor zorgt dat je je tactieken opnieuw moet herzien. Waar veel games terugvallen op weer een kamertje met gemiddelde vijanden om de tijd wat te rekken, zou je dit soort gevechten in Bayonetta bijna gaan mi en. De ene keer vecht je op een neerstortend rotsblok, dan weer loop je tegen een muur op met een groot risico om naar beneden te vallen. Bayonetta blijft zichzelf continu vernieuwen en heruitvinden. Er zijn maar weinig games die zo vaak afwijken van hun 'standaard gameplay' als Bayonetta.
Hardcore en casual
Bayonetta houdt meer dan zijn spiritueel voorloper Devil May Cry rekening met verschillende soorten gamers. De moeilijkheidsgraden lopen bijzonder uiteen, van met-twee-vingers-in-je-neus tot schier onmogelijk. Ook zijn er veel meer checkpoints geplaatst, zodat je eigenlijk nooit hele grote stukken opnieuw hoeft te doen. Zelfs midden in eindbaasgevechten zitten checkpoints, wat op zich wel welkom is omdat sommige gevechten heel erg lang zijn en behoorlijk wat trial and error bevatten. Voor de echte hardcore is Bayonetta mi chien wat te vergeeflijk, maar zij kunnen in het achterhoofd houden dat je met al dat opnieuw proberen, geen mooie gouden award op je schoorsteenmantel kunt zetten, maar een lelijk stenen misbaksel.
En daarin zit mi chien weer een klein probleem van Bayonetta voor de minder ervaren spelers: zij komen wel verder, maar worden nauwelijks beloond voor hun inspanning. Waar je met prachtige combo's en schadevrije gevechten veel halos (het geld in Bayonetta) krijgt, moeten zij het stellen met een treurige aanblik naar alle voor hun onbetaalbare voorwerpen in de winkel van Rodin. Sommige voorwerpen maken de zaken een stuk makkelijker, zoals een sierraad dat Witch Time automatisch activeert wanneer je geraakt wordt, maar nu worden eigenlijk juist de spelers die al goed zijn, gematst. Gelukkig krijg je ook geregeld nieuwe wapens en mogelijkheden waar je niet voor hoeft te sparen.
Nepgoud
Maar het is niet allemaal nepgoud wat er blinkt bij Bayonetta. Er zitten een aantal sequenties in het spel die ze beter achterwege hadden gelaten en wel de stukjes waarbij je andere 'voertuigen' of 'apparaten' bedient. Deze zijn vrij simplistisch en duren langer dan je eigenlijk zou willen, maar zijn gelukkig niet heel nadrukkelijk aanwezig in het spel. Ook zijn sommige springgedeeltes wat frustrerend. Verder neemt de camera soms een rare positie in waardoor je aanvallen van vijanden niet ziet aankomen. En waarom moet je in godsnaam met je analoge stick draaien om voorwerpen te maken in het menu? En als ik bij 'Continue Yes / No' voor No kies, betekent dat dat ik nu niet wil doorspelen, niet dat mijn savegame gereset moet worden naar het begin van het hoofdstuk. Het zijn wat kleine details die niet van invloed zijn op het eindcijfer, maar wel even genoemd moeten worden.
Want buiten die paar kleine minpuntjes is Bayonetta een heerlijke orgie van geweld, over-the-top actie, bizarre gebeurteni en en seksuele toespelingen. Het is niet subtiel, niet smaakvol, niet intelligent. Het verhaal raakt kant noch wal en zal je zeker niet mee laten leven met de personages. Maar het biedt wel een goed kader dat de compleet geschifte maar tegelijk briljant uitgewerkte gameplay rechtvaardigt. Gamers die er tegen kunnen dat niet alles even logisch of betekenisvol is, zullen in Bayonetta een ultieme actiegame vinden. Maar er zullen ongetwijfeld net zo veel gamers zijn die denken: wat is dit voor een onzin?
Bekijk de videorecensie van Bayonetta