Het was ooit moeilijk enthousiast te worden van ports naar een nieuwe generatie consoles, maar met de Switch doet Nintendo ons bijkans om pareltjes uit het verleden smeken. 6,5 miljoen verkochte exemplaren van Mario Kart 8 Deluxe zeggen genoeg, maar er zijn verder maar weinig games zo’n goed argument voor Wii U-ports op de Switch als Bayonetta 2.
Deeltje twee verschijnt met een downloadbare code van het eerste deel, net zoals het tweede deel samen met deel één in 2014 op de Wii U verscheen. Het is niet mogelijk om beide games afzonderlijk aan te schaffen, mocht je daar oren naar hebben. De eerste Bayonetta is een geweldige bijkomstigheid, maar gezien de game zowel de pc, Xbox 360, Wii U als PlayStation 3 heeft aangedaan, is het vooral het exclusief voor Wii U verschenen vervolg Bayonetta 2 waarop veel gamers met een Switch het gemunt hebben.
Perfecte morbide kruising
Dat zegt verder weinig over de eerste Bayonetta. Wie onbekend is met de serie heeft aan Bayonetta (2009) nog steeds een weergaloze actiegame, zeker op het kleine schermpje van de Switch. Het waarom is evident. De in meerdere dimensies opgejaagde halfheks Bayonetta danste negen jaar geleden al met de gratie van een morbide ballerina door kleine, dynamische omgevingen, waarbij de vrolijke, opzwepende popmuziek nog niet half zo opjagend was als de actie zelf.
En dat is nog steeds zo, maar die omschrijving gaat des te meer op voor het vervolg. Combo’s en dodges, aangedikt met een gevoel van complete controle, zijn in Bayonetta 2 de ingrediënten van een perfecte potpourri van nodeloos geweld, instinctief handelen en op ’t oog onnavolgbare actiesequenties. Omstanders die naar het scherm kijken volgen er niets van, maar wie aan ’t spelen is weet precies wat er op het scherm gebeurt. Bayonetta laat zich nauwkeuriger besturen dan het oog volgen kan.
Inherent aan dat visuele geweld zijn de momenten waarop je zoekt naar items in gangetjes binnen de ‘normale’ spelwereld. Af en toe kom je dan een portaal tegen naar een arena waarin je het onder uitdagende omstandigheden moet uitvechten om met succes je levensbalk te kunnen upgraden. Alleen op zulke momenten voelt Bayonetta 2 aan als een normale derdepersoons-actiegame. Het restant van het avontuur bestaat uit actie die zeker op de Switch nog geen gelijke kent.
De eerste Bayonetta is meer gefocust, met langere vechtsegmenten en iets minder van de opsmuk die van deel twee een weliswaar heel logisch, maar ook erg opgevoerd vervolg maakt. Bayonetta 2 heeft er bijvoorbeeld totaal geen moeite mee alle hectische actie middenin een gevecht stil te leggen, waarbij de cameraman net iets te graag de borsten en billen in beeld brengt. Ook tu enfilmpjes doen zonder enige notie hun intrede. De flow van de actie heeft daar soms onder te lijden, maar van stijlbreuk is nooit sprake. Het spektakel is de rode draad; het combo-systeem de naald die alles aan elkaar rijgt.
In besturing en handeling nelheid verschillen deeltje een en twee overigens nauwelijks van elkaar. Ja, een toegevoegde online co-op-modus (die ondergetekende nog niet op de Switch heeft kunnen testen) kon op de Wii U op lofzang rekenen, maar met een overdaad aan onnodige items en de onnavolgbare verhaallijn voelt Bayonetta 2 net zo stoïcijns aan als het eerste deel dat op die punten deed.
Het belang van 60 fps
Wat de Switch-versies ten opzichte van de originele games te bieden hebben valt een beetje tegen. Naast een prominente amiibo-ondersteuning om onder meer in-game valuta mee te bemachtigen en een gerenoveerde touch-besturing die ondergetekende niet heel prettig vond aanvoelen, zijn de voornaamste verbeteringen doorgevoerd op technisch vlak.
Waar de Wii U-versie van Bayonetta 2 in framerate kwakkelde en soms zelfs daalde onder de dertig frames per seconde, ligt die framerate in de Switch-versie constant dicht tegen de zestig frames, ook in de eerste Bayonetta. Die framerate, die de eerste Bayonetta overigens alleen op de pc en Xbox One wist te behalen, is een geschenk voor de snelle actie. De gevechten zien er in beide games ontzettend vloeiend uit.
Wie hoopt op grote grafische verschillen komt bedrogen uit, want los van een boel details die nauwelijks opvallen zijn er geen visuele verbeteringen. Sterker nog, eenmaal in de dock blijven Bayonetta 1 en 2 beide steken op een resolutie van 720p. Hoewel een resolutie van 1080p welkom was geweest, vormt het gebrek eraan geen groot euvel. De spectaculaire actie doet veel voor de grafische houdbaarheid van die game, zeker als de intensiteit aanzwelt en de vele particles al dan niet in slow-motion voorbijvliegen.
Bovendien: in de handheldmodus op de Switch is het waanzinnig om Bayonetta vloeiend, zowel in framerate als in stijl, de meest waanzinnige capriolen uit te zien halen. Dat het twee veilige ports betreft, boeit dan echt geen mieter meer.
Bayonetta 2 komt met een downloadcode voor de eerste Bayonetta. De game is vanaf 16 februari beschikbaar op de Nintendo Switch.