Persona 3 is de haat-liefdeverhouding die je nodig hebt in je leven

Waarschuwing: Er zitten spoilers in dit artikel.

Vorig jaar speelde ik Persona 5 en werd ik verliefd op de formule: een combinatie van een sociale simulatie en een jrpg in één. Geweldig! Ik wilde dan ook meer van deze franchise spelen en als retrofanaat liet ik mij niet afschrikken door het feit dat Persona 3 op de PlayStation 2 verkrijgbaar is. Van de beste Leonidas-bonbonnetjes naar koetjesrepen. Iedereen kan je vertellen dat het eerstgenoemde de tweede overtreft, maar ik heb stiekem toch van die koetjesrepen genoten.

Ik stap weg van mijn PlayStation 4 en Nintendo Switch en groet mijn dikke, Scart-ondersteunende televisie. Het verschil is zeker te merken: de audiovisuele aspecten vallen in het niet bij Persona 5. Dit vind ik niet moeilijk om los te laten; de game komt immers uit 2006 en ik heb behoefte aan een nieuw Persona-avontuur. Na een paar uur spelen is het echter raak en heeft de game mij te pakken.

Lekker bekend

Opnieuw bevind ik mij Japan. Niet dat de stad Iwatodai echt bestaat, maar het doet mij sterk denken aan de straten waar ik zelf in Japan door ben gelopen. Ik noem mezelf Aomine Yamaguchi en stap binnen in het slaapvertrek waar Aomine zijn komende schooljaar spendeert. Wat me intrigeerde toen ik de game oppakte, was dat ik hoorde dat Persona-gebruikers hun krachten gebruiken door zichzelf door de kop te schieten met een geweer. Al in het eerste uur zie je een personage, Yukari, dit voor de eerste keer doen. Een vrij traumatische handeling die de rest van het spel als doodgewoon aanvoelt. Eén ding is duidelijk: het gaat een ongewoon schooljaar worden.

Op school volgt Aomine wiskunde, geschiedenis en wat taalvakken. Na schooltijd kies ik er voor om me te binden aan schoolclubs: de Kendo-club en de kunstclub. Langzaam maar zeker bouw ik vriendschappelijke relaties op met mensen in mijn school en op straat. Net als in Persona 5 leid ik een dubbelleven. Overdag ben ik een gewone schooljongen die zijn best doet op school en graag met vrienden in een café zit. ’s Nachts bestrijd ik duistere schaduwen die vrij zijn gekomen bij een experiment van de overheid om te tappen in de kracht van het onderbewuste. Deze schaduwen voelen vertrouwd aan: net als in Pokémon ken ik er een hele hoop al uit de vorige game die ik heb gespeeld. Ari Mitama, Mithra, Frost King… mijn oude matties zijn terug. Hier doe ik het voor.

Niet eerlijk!

Hoewel de schaduwen en het sociale leven veel weg hebben van de gameplay in Persona 5 en ik derde deel begin te waarderen, begint het te dagen: deze game heeft een aantal problemen. Hoe verder je bent in de game, hoe vaker de vijanden gewoonweg oneerlijk aanvoelen. In Persona 5 zijn er slechts een paar die insta-death skills gebruiken, zoals Mudo en Hama. Deze zijn meestal niet met zijn drieën en je kunt je er redelijk goed tegen weren.

In Persona 3 lopen ze overal en zijn ze vaak met zijn drieën. Het is moeilijker om altijd het gevecht met Player’s Advantage te starten door ze op hun rug te slaan in Tartarus, de vechtwereld, en je kunt ook nog eens minder vaak je progre ie opslaan. Ik kan niet op twee handen tellen hoevaak ik een uur lang speel, bijna bij een opslagpunt ben en vervolgens genadeloos word afgemaakt door een willekeurige shadow. “Jaaaaaaaa, hoor!”, klinkt het dan, terwijl ik hard in mijn controller knijp tot hij kraakt. Daarna staar ik meestal een tijdje in verslagenheid naar mijn scherm. Tot drie keer toe neem ik hierdoor een lange pauze van de game. Maar ik kan er niet tegen dat ik de game niet uitspeel; ik moet verder. Als gevolg hiervan heb ik er een heel jaar over gedaan om het spel uit te spelen (totale speeltijd: 90 uur). Dit is overigens ook het jaar dat ik ben begonnen met mediteren…. ik zie een connectie.

Toen één van mijn teamgenoten stierf, was ik in shock

Wat een gedoe

Personages in Persona 3 zijn net zo makkelijk teleurgesteld in als in het echte leven. Je hebt maar één dag vrij, zondag, en iedereen wil jou die dag zien. Iedereen belt, dus als je tegen de eerste op maandag ‘ja’ hebt geantwoord, moet je met een beetje pech iedere dag van de week iemand teleurstellen. Wat een rotgevoel! Ik mis het Whatsapp-achtige contact met social links uit Persona 5.

Op een gegeven moment ga ik met Yukari winkelen. Ze verliest echter haar portemonnee en haast zich naar het station, waar ze deze verloren denkt te hebben. “Wacht hier,” Uiteindelijk ga ik toch achter haar aan en zie ik dat ze lastig gevallen wordt door een groepje jongens. Ik jaag ze weg en nadat ze haar dankbaarheid uitspreekt voor deze heldendaad, levelt mijn relatie van rank 4 naar 5: “Your relationship has grown more intimate. Yukari now thinks of you as a special guy who she cares about deeply.” Vervolgens claimt ze dat ze zichzelf wel kan redden en dat ze niet bang was, terwijl ze nog natrilt van angst. Ik krijg de keuze uit:

1. Probeer haar op te vrolijken;
2. Doe niks, of;
3. Geef haar een knuffel.

Ik kies voor dat laatste. Mijn relatie is toch intiemer geworden? Dom.

“Until you reconcile, your relationship cannot move forward…” Om het weer goed te maken moet ik mijn excuses aanbieden en een paar se ies de juiste antwoorden geven. Blijkbaar kun je je relatie goed verpesten wanneer je:

1. Zestig dagen niet met iemand afspreekt;
2. Je een dubbele afspraak hebt of iemand afzegt;
3. Je iets doet of zegt dat verkeerd geïnterpreteerd wordt, zoals ik heb gedaan.

“Pfff, vrouwen zijn moeilijk,” denk ik, terwijl ik mijn PlayStation 2 herstart. Ik heb geen tijd of zin in dit soort ongein. Mannen blijken in Persona 3 echter net zo moeilijk te zijn en een Franse uitwi eling tudent wil niet meer met mij omgaan nadat ik hem een tijdje ben vergeten. Dit is een goed voorbeeld van wanneer games te realistisch willen zijn en de frustraties in het echte leven overwaaien naar de fantasiewereld. De criticus in mij vindt dat toch wel erg intere ant.

Emotionele investering

Persona 5 is echt veel beter dan Persona 3 in bijna alle opzichten. Alleen het verhaal doet niet onder. Toen één van mijn teamgenoten stierf, was ik in shock. Ik nam hem vaak mee in mijn party en heb met veel plezier met hem gevochten. Toen daagde mij hoeveel emotionele investering ik in dit spel gestopt had; ik laat niet vaak een traantje tijdens het spelen van een game.

Het was me een waar genoegen een haat-liefderelatie op te bouwen met Persona 3. Het is pijnlijk om de game achter te mij laten: ik heb mij toch weer verbonden met de personages en het verhaal blijft mij altijd bij, inclusief alle frustrerende, controller-krakende momenten. In 2019 gaat mijn Persona-avontuur verder met deel 4, waar ik net zo veel plezier aan hoop te beleven.

Tot en met volgende week kan je op Gamer.nl elke dag een nieuwe Favoriet van de Redactie verwachten waarin we de games behandelen die ons dit jaar het meest hebben gegrepen.