God of War is mijn Metroid Prime van deze generatie

Niet veel gameseries weten meerdere generaties spelcomputers relevant te blijven. Series stoppen meestal simpelweg na één of twee generaties, omdat tijden nou eenmaal veranderen en het op een gegeven moment tijd is voor iets nieuws. Echt succesvol de transitie maken naar een nieuw tijdperk is een kunst waarvan ik dacht dat alleen Nintendo het beheerste. Tot ik dit jaar God of War speelde. Verdraaid, Santa Monica kan het dus óók!

Metroid-metamorfose

De manier waarop met de nieuwe God of War de serie volledig wordt vernieuwd zónder de roots te vergeten, doet me denken aan de wijze waarop Retro Studios ooit van de sidescroller Metroid de driedimensionale actiegame Metroid Prime maakte. Hoewel de transitie van een 2D-sidescroller naar een 3D-actiegame wellicht groter lijkt dan die van de ene 3D-actiegame naar de ander, zet Santa Monica weldegelijk een monumentale prestatie neer. De fundering van de oude God of War-games is nog altijd aanwezig, maar haast onherkenbaar nieuw gepresenteerd.

Met het lage tempo, het over-de-schouder-cameraperspectief, de focus op een menselijk verhaal en de ingetogenere Kratos, lijkt God of War in 2018 geen moment op zijn voorgangers, waarin met snelle actie bruutheid tot een kunst werd verheven en het bloed tegen de Griekse plinten klotste. Begrijp mij met deze banale omschrijving niet verkeerd: ik heb intens genoten van de oude God of War-games, maar als het laatste deel Ascension iets duidelijk maakte, was het wel dat de koek simpelweg op was. Vernieuwing was dan ook broodnodig, maar dat betekent niet gelijk dat alles wat ooit is opgebouwd maar overboord moet worden gemieterd.

De timing van Santa Monica is briljant, en de uitvoering zo mogelijk nog briljanter

De nieuwe God of War toont wat mij betreft dan ook pas zijn ware gezicht wanneer je op een gegeven moment een tweede wapen bemachtigt , naast de bijl waar je mee start. Als donderslag bij heldere hemel voelt het vechten weer bijzonder vertrouwd. Combo’s die ik al ruim een decennium ken en werkelijk vastgeroest zitten in het spiergeheugen van mijn vingers (serieus, ik betrap mezelf er soms in andere games ook op die combo’s te proberen omdat ze voor mij zó natuurlijk aanvoelen), komen er langzaam weer uit. Zelfs de ouderwetse woede van Kratos is zo nu en dan bijna voelbaar.

Het is niet alleen een leuke knipoog naar het verleden, het versterkt ook ontzettend de band tu en de speler en Kratos. We zijn allebei een paar jaartjes ouder, wijzer en mi chien inderdaad wat stroever. Maar we zijn nog steeds dezelfde personen, en samen hebben we al heel veel meegemaakt. Dat is op dat moment door de introductie van het wapen letterlijk voelbaar. De timing van Santa Monica is briljant, en de uitvoering zo mogelijk nog briljanter.

Kom maar op

Alles valt op zijn plek en dat dezelfde geest rondwaart in deze God of War wordt ineens heel tastbaar. Zo’n zelfde moment ervoer ik nog eens op het einde van de game, als de manier waarop de mythologie wordt ingezet heel erg doet denken aan de rol die mythologie in vorige God of War-games speelde. God of War was al nooit een parade van personages die toevallig Ares of Athena heten - namecalling om het namecallen - maar zorgde er altijd voor dat de mythologie diep verankerd zat in de franchise. Wie zich een beetje verdiept in de Noordse mythologie, ziet dezelfde logica achter de keuzes die Santa Monica heeft gemaakt voor de nieuwe God of War. Voor de locaties waar het verhaal zich afspeelt, of de personages die de revue pa eren. Ze heten niet toevallig Baldur of Freja, daar zit een grotere reden achter.

Want God of War in 2018 doet uiteindelijk precies wat God of War in 2005 ook al deed: een fundering leggen voor een grotere reeks. Er zit een hele dunne lijn tu en een fundering leggen en simpelweg een ordinair open einde hebben. De ene voelt af, afgesloten en bevredigend, de ander onaf, niet afgesloten en onbevredigend. Aan dat laatste soort games heb ik een broertje dood (Halo 2, ik kijk fronsend naar jou), maar God of War behoorde wat mij betreft altijd tot die eerste categorie. Santa Monica slaagt er opnieuw in de rode loper uit te rollen voor een groter universum, maar het slotstuk functioneert ook prima als einde. Net zoals er in de eerste God of War al hints waren dat ‘iemand’ het zou opnemen tegen Zeus zelf, zo barst God of War 2018 van de hints naar wat nog gaat komen.

Wat mij betreft kan dat niet snel genoeg zijn, want God of War is van zo’n uitzonderlijke kwaliteit dat ik daar nooit genoeg van krijg. Retro Studios liet ons uiteindelijk twee jaar wachten op Metroid Prime 2, dus voor de zekerheid noteer ik april 2020 vast in mijn agenda.

Tot en met volgende week kan je op Gamer.nl elke dag een nieuwe Favoriet van de Redactie verwachten waarin we de games behandelen die ons dit jaar het meest hebben gegrepen.