We hebben een fantastisch gamejaar achter de rug en we hebben allemaal volop games gespeeld dit jaar. Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2018 en de Top 100 van 2019 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over hun favoriete games van 2018. Vandaag: Erik met Spider-Man.
Het was voor mij een fantastisch gamejaar. Ik heb gehuild met Celeste, geschreeuwd bij God of War, mij verbijsterd in Astro Bot en ben omvergeblazen door Red Dead Redemption 2. Maar als ik heel eerlijk ben, heb ik het meest pure plezier gehad met een superheldengame, namelijk Marvel’s Spider-Man.
Ik speel eigenlijk vrijwel nooit dlc voor games. Meestal als de downloadbare content eenmaal uitkomt, heb ik wel genoeg gehad van een spel. Spider-Man is een van die zeldzame games (verder alleen Ma Effect en Dragon Age) waarvoor ik de releasedatums van de dlc heb opgezocht en omcirkeld in mijn agenda, zo leuk vond ik het spel.
Verslingerd
Tuurlijk, ik kan een heel artikel schrijven over het slingeren in deze game. Het voortbewegen door New York is mi chien wel de grootste aantrekkingskracht van Spider-Man. Binnen een paar minuten nadat je de game opstart, vlieg je al heerlijk rond in de stad. Het is makkelijk, iedereen kan het, maar toch voelt het enorm bevredigend. Je bent vrij om te slingeren waar je wilt, het is snel en vloeiend, maar ook realistisch, voor zover je het natuurlijk realistisch kan noemen. Als je boven de hoogste gebouwen uitkomt, heb je niks om je webdraden aan te bevestigen, en in Central Park moet je laag onder de bomen door zwieren.
Ik kan het ook hebben over de gevechten, die mij echt een superheld laten voelen. Het is mi chien niet de aller moeilijkste game, en zeker als je al die safehouses gaat doen, begint de combat een beetje te trekken. Maar lange tijd voelt het magisch, zeker als je jezelf dwingt om coole combo’s te doen. Je lanceert een vijand de lucht in, trekt er nog eentje omhoog, kleeft vervolgens tegen de muur aan en lanceert jezelf op de volgende tegenstander. Pak aan, schurken!
Daarnaast is ook het verhaal noemenswaardig. Het is best wel een clichématig superheldenverhaal, maar dan wel op de allerbeste manier. Als je een beetje Spider-Man-kennis hebt, weet je vanaf het begin al wie uiteindelijk de ultieme slechterik gaat worden. Maar het script is zo sprankelend geschreven, dat je tijdens het verhaal toch even op het verkeerde been wordt gezet. Bovendien zijn de gesprekken tu en de personages uitzonderlijk goed, van de ernstige dialogen met Aunt May en de relationele problemen met Mary-Jane, tot de grappige oneliners die Peter er tegelijk met zijn webdraden uitschiet.
Peter Parker en Mary-Jane komen tot leven, juist omdat ze al een heel leven achter de rug hebben op het moment dat de game begint
Spider-mens
Dat brengt mij bij de ware reden dat Spider-Man me zo dierbaar is: de personages. Het was zo makkelijk geweest voor Insomniac Games om het soort Spider-Man-verhaal te maken dat we allemaal al kennen. Een nerdige scholier wordt gebeten door een spin en heeft nu superkrachten, terwijl hij nog steeds verlegen tegen meisjes stamelt. Maar nee, de ontwikkelaar koos voor een wat meer volwa en Peter Parker, die al een paar jaar aan het superhelden is. Dat is wat mij betreft een schot in de roos.
Ze geven al hun personages namelijk een rijke geschiedenis mee. Peter Parker en Mary-Jane komen tot leven, juist omdat ze al een heel leven achter de rug hebben op het moment dat de game begint. Ze waren geliefden, maar die relatie strandde. Je merkt het al voordat het expliciet gezegd wordt aan de ongemakkelijke manier waarop ze tegen elkaar praten. Ze weten zich naar elkaar toe geen houding te geven.
Het beste moment van de game is voor mij dan ook geen groots gevecht of een plottwist, maar een sms-gesprek dat Peter met Mary-Jane voert terwijl hij door de lucht slingert. Hij weet niet precies wat hij moet zeggen, en typt dan natuurlijk precies het verkeerde. Te laat: het bericht is al verstuurd en de sluimerende ruzie wordt weer aangewakkerd.
Deze personages voelen door die geschiedenis echt aan. Ze maken grapjes over dingen die gebeurden in de jaren voor de game. ‘Weet je nog die keer dat je het eten liet aanbranden?’ Het is precies de reden waarom zelfs ik warm loop voor de wi elvallige dlc. Ik wil langer bij deze personages zijn en zien hoe hun onderlinge relaties zich ontwikkelen. Spider-Man is dan wel een superheld, maar hij is toch ook vooral een mens.
Tot en met volgende week kan je op Gamer.nl elke dag een nieuwe Favoriet van de Redactie verwachten waarin we de games behandelen die ons dit jaar het meest hebben gegrepen.