Aan keuze geen gebrek voor ieder die graag een Mario-platformer speelt, maar van alle driedimensionale hoofddelen is Super Mario Sunshine toch vaak de vreemde eend in de bijt. Ga er tegenwoordig mee aan de slag en je merkt al snel waarom.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in 2017 op Gamer.nl en is voor deze herpublicatie hier en daar aangepast om het relevant te maken.

Eigenlijk is het helemaal niet zo gek dat Super Mario Sunshine 'anders' aanvoelt dan de meeste driedimensionale Mario-platformers. De console waarop de game verscheen, de GameCube, viel midden in een relatief experimentele periode van Nintendo. Bijna elke grote franchise van het Japanse bedrijf ging stevig op de schop op de paarse kubus: Metroid werd een first-person shooter, Zelda een cel-shaded avontuur op zee waar Pixar nog een puntje aan kon zuigen en Luigi kreeg plots zijn eigen survivalhorrorgame in de vorm van Luigi’s Mansion.

Sunshine lijkt in eerste instantie veel gemeen te hebben met voorloper Super Mario 64. De platformer heeft net als zijn voorganger een hubwereld van waaruit diverse levels te kiezen zijn, die op zichzelf ook weer vrij open 3D-gebieden voorstellen. Je verzamelt in deze levels diverse sterren (al heten ze hier Shine Sprites) en bent verder vrij om in deze virtuele speeltuinen rond te lopen en springen zoveel je dat zelf nodig acht. Tot zover de overeenkomsten.

Een realistisch Mario-avontuur

Super Mario Sunshine is voor een Mario-game namelijk bizar realistisch. Waar de spelwerelden in Mario-games bijna altijd behoorlijk abstract ogen en ingedeeld zijn, daar lijkt het alsof Sunshine zich in een echt bestaande wereld afspeelt. Isle Delfino voelt tastbaarder dan het gebruikelijke Mushroom Kingdom. Het eiland heeft een toeristisch stadje met goudgele stranden, een hotel, een pretpark, een haven en een koraalrif. Vergelijk dat met de abstract ogende levels in Super Mario 64 - mede door de inmiddels achterhaalde graphics - of de talloze planeten in Super Mario Galaxy die vooral in dienst staan van de strakke gameplay. Sunshine is in tegenstelling tot die voorbeelden een 'echte' plek om te bezoeken.

Daar houdt Mario’s avontuur in de (relatief) realistische wereld niet op. Mario is in Sunshine eens niet de gevierde held. Hij wordt gezien als de schavuit die het eiland bevuilt met verf en belandt in de gevangenis. Hij wordt weer vrijgelaten met de voorwaarde dat hij heel het eiland schoonmaakt. Dat doet hij met een pratende plantenspuit genaamd F.L.U.D.D. Tja, het blijft toch een Mario-game, maar het verhaal is toch een stuk grimmiger dan het gebruikelijke red-de-prinses-avontuur. Om nog maar te zwijgen over het feit dat Sunshine een nieuwe vijand genaamd Bowser Jr. introduceert, die Princess Peach als zijn moeder ziet. Dat impliceert dus dat Bowser en Peach… ehh, juist ja.

De balans tussen vrijheid en lineaire ervaringen

Sunshine biedt een vreemde combinatie tussen het verkennen van open gebieden en experimentele bonuslevels waarin pure platformactie centraal staat. In deze bonuslevels moet Mario tijdelijk afstand doen van F.L.U.D.D. om verkeerd getimede sprongen te corrigeren en zijn gamers echt op hun vingervlugheid aangewezen. Deze bonuslevels worden door veel gamers gezien als het leukste element van Sunshine, waarmee het grootste probleem van het spel bloot komt te liggen.

Al die jaren na release is de setting en de bijbehorende gameplay van Sunshine goed te relativeren, maar in 2002 begon het gebrek aan pure platformactie de franchise toch parten te spelen. Zeker na Mario Sunshine begonnen fans heimwee te krijgen naar de gefocuste, directe gameplay van de tweedimensionale Mario-games. De Mario Galaxy- en New Super Mario Bros.-titels die hierna verschenen en weer lineaire platformactie boden waren dan ook een directe reactie op die wens.

Des te ironischer was het dat na twee Galaxy-games en Super Mario 3D World het spelend publiek weer toe was aan de open verkenningstochten uit Mario 64 en Sunshine. Nintendo keerde dan ook weer terug naar de 'vrije' 3D-gameplay van de Mario-reeks met de Switch-titel Odyssey. En hoewel die game tjokvol zit met de meest bizarre situaties, voelt het bij lange na niet zo surrealistisch als de combinatie tussen de speelse besturing van Mario en de realistische setting van Isle Delfino uit Mario Sunshine. Het is in feite een heerlijke vakantie, zowel voor Mario als de spelers, weg van alles waar de beroemde reeks normaliter zo bekend om staat.

De eerder deze week uitgekomen singleplayer-rpg Avowed had bijna een focus op multiplayergameplay gehad.

Dat laat regisseur Carrie Patel weten aan Bloomberg. De game werd in eerste instantie een "multiplayer-Skyrim" genoemd, maar in 2021 ging de ontwikkeling volledig op de schop. Voor die tijd werd het spel als een multiplayergame ontwikkeld. Sterker nog: de ontwikkeling van de game is in totaal twee keer volledig herstart.

Patel onthult ook dat er bij Obsidian behoefte is aan eventuele vervolgen op of dlc voor Avowed. "Nu we deze geweldige spelwereld hebben gebouwd, en het ontwikkelteam ook hebben laten wennen aan deze content en gameplay in deze wereld, zou ik er graag meer van zien."

Avowed is nu verkrijgbaar voor Xbox Series X en S en pc en staat ook op Xbox Game Pass. Ron Vorstermans beloonde het spel met een 9 in zijn review: "Het schrijfwerk is fenomenaal, het vechten vloeit als een actiegame, de spelwereld is iedere vierkante centimeter waard en zelfs de kleinste verhaaltjes zijn memorabel. Avowed is misschien geen grensverleggende, dynamische rpg, maar weet precies waar het goed in is, en zet daar met volle overtuiging op in. Het resultaat is de beste Microsoft-rpg van de afgelopen jaren."

Netflix is betrokken bij de verfilming van Sloclaps kungfugame Sifu.

In 2022 werd al aangekondigd dat er een film werd gemaakt gebaseerd op Sifu door Story Kitchen, het bedrijf dat ook achter de Sonic the Hedgehog-films en de aankomende Streets of Rage- en Tomb Raider-verfilmingen zit.

Deadline heeft deze week gemeld dat Netflix nu ook betrokken is bij het project en dat TS Nowlin - bekend van de The Maze Runner-films - het script schrijft. Volgens geruchten zal John Wick-regisseur Chad Stahelski met zijn bedrijf 87Eleven Entertainment als producent functioneren.

Eerder gingen er geruchten dat Derek Kolstad, de schrijver van de John Wick-scripts, het script voor Sifu zou schrijven, maar dat lijkt nu dus niet meer het geval te zijn - tenzij hij samenwerkt met TS Nowlin.

De film moet min of meer hetzelfde plot als de game aanhouden, waarbij de hoofdrolspeler elke keer dat ze verslagen worden een stuk ouder wordt. De film wordt beschreven als "John Wick ontmoet M. Night Shyamalan's film Old".