In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Jacco Peek met Neva.
Lees hier alle Favorieten van de redactie
Dit artikel bevat spoilers voor Neva
Misschien is het een bijproduct van ouder worden, maar steeds minder games weten me te overdonderen. Tegenwoordig ben ik vooral op zoek naar spellen die me emoties écht laten voelen, want daar is het medium zo goed in. Emoties als angst beleef je intensiever, maar die van schuld of spijt zijn bijna voorbehouden aan games vanwege hun interactieve aard. Dit jaar was het de indiegame Neva die een diepe indruk op me maakte. Niet alleen omdat het zo mooi en artistiek is, maar vooral omdat het mijn grootste angst blootlegde: het verliezen van m’n ouders.
Normaal gesproken geen thema dat ik opzoek in games, films of series – de echte wereld is momenteel al gruwelijk genoeg. Voor hetzelfde geld ging deze ‘Favorieten’ over hoe iedereen dit jaar de vrolijkheid van een Astro Bot verdient, of hoe meekijken met cozy games als House Flipper 2 een nieuwe dimensie aan het medium geeft. Maar ik moet eerlijk zijn: Neva verdient het om nogmaals onder de aandacht te worden gebracht. Sinds Celeste heeft een titel me niet meer zo weten te raken. Mijn review op Gamer.nl liet dat al wel doorschemeren, maar uitleggen waarom precies is onmogelijk zonder het verhaal te spoilen. Vergeef me daarom dat ik de opzet en grote twist van Neva volledig verklap.
Ouderschap
In de game volg je de jonge vrouw Alba en haar twee fabelachtige wolfherten. Vrijwel direct wordt het drietal aangevallen door Ghibli-eske insectmonsters en een zwarte gelei die de natuur verdelgt. Het grote hert sterft in de strijd, waarna een aangrijpende scène volgt waarin de kleine wolf – Neva – afscheid moet nemen van haar moeder. Waar Neva aan het begin nog achter Alba schuilt wanneer er gevaar dreigt, moet ze haar later juist redden van reuzen die haar willen platstampen. Hierbij wordt geen woord gesproken, maar je voelt hun dynamiek gedurende het spel veranderen. In slechts een paar uur tijd bouw je een enorm sterke band op met Neva, wat mij betreft een voorbeeld voor andere games die soortgelijke thema’s behandelen.
Eén scène springt ertussenuit. Tegen het einde van de game vindt Neva de liefde bij een ander wolfhert en besluit ze Alba te verlaten. Het was een emotie die ik nog nooit had gevoeld: je ‘kind’ zien opgroeien en moeten loslaten voor diens eigen geluk. Veel tijd om te rouwen is er echter niet: Alba moet door om in haar eentje de bron van het kwaad zien uit te schakelen. Het is tekenend voor hoe vluchtig alles in Neva gebeurt – leven en dood wisselen elkaar in rap tempo af.
Geen cyclus
Dan komt het einde van de game, dat wel héél erg lijkt op de scène die ik eerder beschreef. Sterker nog, het ís dezelfde scène: Neva begint met het einde en daarna spoelt de tijd terug. Als Alba voed je Neva gedurende de hele game op, waarna ze sterft en háár kind bij jou achterlaat voor de volgende playthrough – een nieuwe welp genaamd Bruma. Dit plaatst het hele verhaal in een ander perspectief. Al die tijd leidde de reis naar dit moment, en de game duwt die realisatie in je gezicht.
Het verhaal is overigens geen cyclus, zo blijkt uit het hoopvolle geheime einde van de game. Wie alle bloemen verzamelt, vindt tijdens de lente een volwassen Bruma in een nest vol nieuwe wolfherten.
Door de twist ging ik echter wel reflecteren op de sterfelijkheid van mijn eigen ouders. Begrijp me niet verkeerd: hoewel m’n moeder altijd ziek is geweest, gaat het relatief goed met beiden en zijn ze er nog altijd. Ik mag dus van geluk spreken. Bovendien laat Neva zien hoe mooi het is dat kinderen op een dag volwassen worden en hun eigen leven gaan leiden.
Maar de scène waarin Neva Alba verlaat, raakte me om een andere reden. Het deed me beseffen hoe makkelijk je door de dagelijkse sleur je ouders uit het oog kan verliezen. Ik heb dit jaar minder tijd met ze doorgebracht dan ik had gewild. Natuurlijk is het dagelijks leven tijdrovend en stressvol, en ergens moet je op je eigen benen leren staan, maar Neva herinnert me eraan dat onze tijd samen niet oneindig is.
Ik ben nog lang niet klaar om afscheid te nemen van m’n ouders. Er is nog zoveel te doen, ik heb ze nog zo vaak nodig – en zij mij ook (een wasmachine de trap aftillen liep recent uit op een soort aflevering van The Bear). Neva voelde daarom als een klap in het gezicht, maar wel een noodzakelijke.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij
