Need for Speed geldt als een iconische naam, ondanks de zeer wisselende kwaliteit van de games in de reeks. Mede daarom wordt Need for Speed: Hot Pursuit (2010) nog steeds beschouwd als één van de beste edities die Electronic Arts ooit uitgaf. Tijd voor een goede blik in de achteruitkijkspiegel.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op 13 september, maar is bijgewerkt vanwege de aankondiging van Need for Speed Hot Pursuit Remastered.

Als één van de succesvolste reeksen in de racegamegeschiedenis kunnen we Need for Speed vooral duiden met een flauwe woordgrap: de weg kwijt. Waar het origineel uit 1994 nog simpelweg draaide om de beleving van scheuren in begerenswaardige sportwagens en uit handen blijven van de politie, grossiert de franchise nu al jaren vooral in het constant aanhaken van nieuwe concepten, elementen en settings. Met, voorzichtig uitgedrukt, wisselend succes - temeer omdat deze zucht naar ‘innovatie’ vooral lijkt te worden voortgedreven door resultaten uit focusgroepen. Zo is het inherent aan Need for Speed om zelden goed voort te borduren op een bewezen opzet, maar steeds iets anders te willen, op zoek naar een nieuwe identiteit - als een voortvluchtige snelheidsmaniak.

Daarbij is het gemakkelijk om voorbij te gaan aan de pogingen die wél succesvol waren, in elk geval in de ogen van gamecritici, zoals Need for Speed 2 en Need for Speed: Porsche 2000. Maar ook het deel waarvan de subtitel een synoniem is geworden voor de reeks: Need for Speed: Hot Pursuit. Want als er één goede reden is naast ontkomen aan de politie om je het gaspedaal nog verder te laten intrappen, dan is het wel de mogelijkheid om zélf met loeiende sirenes wegpiraten aan de kant te zetten. Dat is precies wat het deel uit 1998 je liet doen - al zou het nog twaalf jaar duren voordat deze formule geperfectioneerd werd met de release van een gelijknamige remake.

©GMRimport

Need for Speed: Hot Pursuit (2010)

Geen verhaal, geen professionele racecommunity en zelfs geen tuning. Need for Speed: Hot Pursuit (2010) is wars van dit soort poespas en richt zich puur op snelle auto’s en dito achtervolgingen. Daarmee komt juist deze editie in het ruim vijfentwintigjarige bestaan van de franchise nog het dichtst in buurt van de originele Need for Speed, in elk geval wat betreft de mooi uitgebalanceerde gameplay.

De helft van de tijd ben je zonder risico op politiepatrouilles op pad, om louter te strijden tegen andere straatracers (die dankzij genereuze rubberbanding altijd nabij zijn) óf de klok, om zo snel mogelijk van A naar B te sjezen. Wanneer er wel politie in het spel is, verandert elke straatrace al gauw in een ware strijd op wielen, waarbij je tegenstanders zo effectief mogelijk tot schroot wilt reduceren. Het goed getimed ontwijken dan wel oproepen van wegblokkades en politiehelikopters of het afvuren van EMP-stralen worden daarmee verheven tot een ware kunst.

Om de competitie met je vrienden aan te wakkeren, werd met deze Need for Speed het sociale platform Autolog geïntroduceerd. Dit ‘klassement 2.0’ stuurde je, nog voor de echte grote doorbraak van social media, notificaties wanneer iemand jouw beste tijd had verbroken en gaf zelfs een soort ruwe tijdlijn weer van activiteiten en foto’s.

Criterion Games

Deze vondsten en meer kwamen vooral uit de koker van Criterion Games, het team dat zich meermaals bewezen had met de Burnout-reeks en de sleutels van Need for Speed kreeg toegeworpen toen de tuning-setting uit het Underground-tijdperk bleek uitgewerkt. Hoewel Hot Pursuit (2010) zonder enige twijfel een pure arcaderacer is, voelt het rijgedrag merkbaar anders ten opzichte van het veelgeprezen Burnout Paradise. Auto’s laten zich hier met meer gevoel en gewicht besturen, wat ervoor zorgt dat je harder moet werken, zowel om andere auto’s van de weg te rammen als om sierlijk te driften. Het realisme is nog altijd ver te zoeken, maar met de iets grotere mate van waarheidsgetrouwheid is het evenzogoed een genot Porsches, Chevrolets Corvette en Lamborghini’s dwars door bochten te gooien - waarmee je bovendien lachgas verdient om jezelf het volgende rechte stuk op te katapulteren. Fenomenaal motorgebrul, waarmee je al lekker wordt gemaakt tijdens het selecteren van je auto, maakt de bevredigende beleving compleet.

De ietwat krappe, maar vooral diverse wereldkaart van Seacrest County vormt het perfecte decor voor wilde ritjes, met een heel netwerk aan wegen door bossen, woestijnen, velden en langs stranden. Competitieve events vinden uitsluitend plaats op afgesloten stukken weg, zodat je je volledig kunt focussen op de volgende bocht en de snelheidsduivels om je heen. Wanneer je echter in je eentje op pad bent, al dan niet om vrijelijk rond te cruisen, doet de game extra sterk denken aan nog oudere oer-arcaderacers dan de originele Need for Speed, zoals OutRun.

©GMRimport

Niet zo Most Wanted

Jammer genoeg verviel de franchise na dit huzarenstukje weer in edities van zeer wisselende kwaliteit, zoals het tenenkrommende Need for Speed: The Run. Criterion mocht het twee jaar na de Hot Pursuit-remake nogmaals proberen met Most Wanted (2012) - met enig succes, al vloog men daarmee wat uit de bocht met een overdaad aan wilde stunts en de terugkeer van (hetzij gestroomlijnde) tuning. Uit de samenwerking met de nieuw geformeerde studio Ghost Games verscheen nog een jaar later Need for Speed: Rivals, wat je kunt beschouwen als ‘Hot Pursuit 2(2013)’, al wist die titel jammer genoeg geen impact te maken. Datzelfde gold voor drie edities met Ghost Games achter het stuur.

Daarmee blijft Hot Pursuit uit 2010 onovertroffen. Wie de game nu nog speelt op de Xbox 360 of PlayStation 3, merkt vooral hoeveel moeite die systemen hebben om de beeldverversing van dertig frames per seconde aan te houden. De hoogste tijd voor een moderne heruitgave dus, in navolging van Burnout Paradise Remastered, om dit hoogtepunt van de Need for Speed-franchise opnieuw ruim baan te geven.

In Reload houdt Gamer.nl regelmatig games van toen tegen het licht van nu. Lees ook:

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."