De verwachtingen voor Final Fantasy 7 Remake waren hooggespannen, en Square Enix wist ze warempel te overtreffen. Remake is daarnaast een uitstekende manier voor nieuwkomers om een klassieker te beleven, maar is het ook de moeite waard om daarna nog het origineel te spelen?

Een tijd terug schreef ik op zustersite PU.nl hoe het is om Final Fantasy 7 Remake met amper kennis van het origineel te spelen. Los van de laatste, zeer verwarrende momenten is dat een bijzondere ervaring, een waarbij ik verliefd werd op de personages en de wereld. Met een honger naar meer hervatte ik mijn speelsessie van het origineel op de Switch, met in het achterhoofd dat de volgende deel van Remake wellicht een compleet andere koers vaart.

©GMRimport

Schaal

Goed, dat laatste is ook een excuus om te weten hoe het verhaal afloopt nadat Cloud en consorten Midgar verlaten. In het origineel duurt dat gedeelte slechts een uur of vijf, waarna de wereld zich opent en spelers vrij over de map kunnen reizen. Opvallend is hoe goed de plot zich staande houdt en op wat raar geschreven zinnen na vol zit met boeiende dialogen. Shinra als grote megacorporatie die de aarde langzaam leegzuigt is een fantastisch en hedendaags relevant thema, maar de game behandelt ook een aantal diepere lagen omtrent Clouds identiteit, Aeriths afkomst en Tifa’s jeugd. Het geeft gewicht aan de gebeurtenissen in de game, al gaat Remake meer de diepte in met zijmissies en prachtige gezichtsanimaties en ingesproken stemmen.

Hoewel het verhaal ijzersterk is, vraagt het ook de nodige aandacht en fantasie van spelers. Bepaalde termen worden – soms expres – vaag omschreven en sommige gebeurtennissen voelen uit de lucht gegrepen. Vergis je niet: dit is een typisch animeverhaal, dat opeens een Godzilla-achtig monster kan introduceren en een hoop vragen oproept. Ik moest dan ook regelmatig de wiki-pagina erop naslaan om niet volledig de draad kwijt te raken. Naar verwachting zal dat in het vervolg van Remake minder het geval zijn, aangezien veel zaken uit de introductie van de game veel grondiger worden uitgelegd aan de hand van de tijd die spelers spenderen met Aerith, Tifa en barret.

Een behoorlijke verrassing voor de nieuwkomer is de schaal van de game. Midgar is slechts een klein aspect van de wereld en het verhaal brengt spelers naar tal van dorpjes en andere nederzettingen. Deze wereldreis is duidelijk een van de speerpunten van Final Fantasy 7, want elk dorpje kent een eigen verhaal dat langzaam meer context geeft aan de spelwereld. Een dorpje dat alle hoop had gevestigd op een mislukt ruimteproject, een fort waarop een gigantische adelaar zich huisvest en een mijndorpje dat is afgebrand en leeft van restjes: elke locatie is herkenbaar of kent een boeiend mysterie.

Ouderdomsverschijnselen

De kwaliteit van het verhaal en de dialogen spreekt boekdelen als je kijkt naar de verouderde graphics van de game. Grafisch is Final Fantasy 7 even schrikken. Wellicht dat de nostalgie voor sommigen de ruwe, vierkante graphics verhullen, maar voor iemand die de console niet bezat is het lastig voor te stellen dat de game ooit een grafische mijlpaal was. Met name de personagemodellen vallen op in hun eenvoudigheid. Clouds haar is lekker puntig, maar de rest van zijn lichaam is het equivalent van een Lego-poppetje.

Zeker op het kleine scherm van de Switch, en dankzij de hogere resolutie van de port, went het allemaal wel. Een groter pijnpunt is het uiterlijk van de omgevingen, los van de wereldkaart. Die bestaan namelijk uit een soort low-res afbeeldingen waar Cloud vervolgens doorheen loopt, willekeurige vijanden tegenkomt en interactie heeft met objecten die overduidelijk niet bij de achtergrond horen. Wat niet duidelijk is, zijn de doorgangen naar het volgende ‘scherm’. Soms vraagt de game je de uitgang van een dorp te vinden achter een gigantisch gebouw of in een hoek waar je het niet verwacht. Ook ingangen van grotten of putten zijn soms zo donker en vaag dat navigeren een hele uitdaging is.

Maar is dat een probleem als de muziek die tijdens het zoeken op de achtergrond speelt wonderschoon is? Uiteraard had ik de muziek al eens opgepikt, want het is nu eenmaal onderdeel van de gamecultuur. Het was pas in Remake dat ik de context ervan begreep. De onheilspellende muziek van Sepiroth en Jenova, een avond onder de sterren met Aerith. Het origineel is met al z’n eenvoudige geluiden en bliepjes nog steeds prachtig om naar te luisteren.

©GMRimport

Valsspelen

Iets waar ik in de eerste uren moeite mee had, is het tempo van de game. Het aantal vijanden dat je treft is groot, en gevechten vermijden is gezien de rap oplopende levels van eindbazen geen optie. Je door een omgeving banen is daarom een worsteling, hoewel het vechtsysteem vermakelijk genoeg is. De Materia-orbs en verschillende uitrustingen en wapens geven genoeg vrijheid om elke teamlid naar wens samen te stellen en zwaktes vinden en misbruiken is de sleutel tot succes.

Een zeer fijne toevoeging zijn de ‘cheats’ in de recente ports van Final Fantasy 7, waaronder de Switch-versie. Wie bijvoorbeeld niet wil grinden en de game zoals ondergetekende vooral voor het verhaal speelt, kan de random encounters uitschakelen, een soort ‘god mode’ inschakelen en de tijd driemaal versnellen. Omdat deze opties zijn gekoppeld aan het indrukken van de analoge sticks maakt het laagdrempelig en verleidelijk om even door wat gevechten te knallen en rap lekker veel XP binnen te harken. Het voelt als valsspelen, maar het maakt Final Fantasy 7 vandaag de dag oneindig veel aantrekkelijker.

©GMRimport

Bijzondere rpg

Of je Final Fantasy 7 na Remake wil spelen, of misschien wel voor, verschilt per individu. Er is een grote kans dat je het verloop van Remake al weet als deze eenmaal verschijnt, ondanks de mogelijke afwijking van het oorspronkelijke verhaal. Voor de nieuwsgierigen is het wellicht even wennen aan de graphics en het tempo van de game, maar ook in 2020 is het Final Fantasy 7 een hele bijzondere rpg.

In Reload houdt Gamer.nl regelmatig games van toen tegen het licht van nu.

Lees ook:

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."