Zelda: Tears of the Kingdom is een meesterwerk dat zelfs Baldur’s Gate 3 ontstijgt
Zelda zo’n goede Zelda gespeeld
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Bastiaan Vroegop met The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom.
Lees hier alle Favorieten van de redactie.
In een jaar vol met klappers is The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom altijd overeind gebleven als mijn grote favoriet van 2023. Het is misschien zelfs één van de beste spellen ooit gemaakt, die eindeloos de diepte ingaat zonder nodeloos complex te worden. Net als Tetris.
In mei dit jaar leek Tears of the Kingdom nog de vanzelfsprekende winnaar van alle GOTY-prijzen die in december worden uitgereikt. Een paar maanden later was dat voor velen ineens minder zeker: Baldur’s Gate 3 bleek een fenomenale rpg te zijn die voor het eerst échte keuzevrijheid in een game van die schaal bood. Mario Wonder afgelopen oktober was de beste 2D-platformer in misschien wel decennia. En Cocoon werd mijn favoriete indiegame ooit - een perfecte samensmelting van vorm en functie en tevens de eerste tien die ik ooit op Gamer.nl uitdeelde.
Toch staat Tears of the Kingdom nog bovenaan mijn persoonlijke gamelijst van 2023. Hij schuurt op vlakken dicht bij Baldur’s Gate 3 voor mij: beide zijn games van een immense, handgemaakte schaal. Zelda is een sandboxgame die nóg groter is dan we bij Breath of the Wild zagen, met wederom om iedere hoek een handgemaakt stukje van de wereld. Je krijgt nooit het gevoel dat een algoritme de wereld automatisch heeft gevuld, wat je bij games als Assassin’s Creed wel vaak hebt.
Diepgaand maar nooit complex
Er is één front waarop Zelda voorloopt op alle grote games van dit jaar. Het is een game die ondanks al zijn aan elkaar verbonden systemen nooit te complex gaat aanvoelen: ieder probleem kan worden opgelost met basale kennis van de besturing. Je kunt maandenlang de game pauzeren en weer terugkeren, waarna alles zo intuïtief in elkaar steekt dat je de basisprincipes meteen weer begrijpt.
De beste games slagen daar in. Het is waarom titels als Tetris tijdloos zijn geworden: je kunt ze na jaren weer oppikken en verder gaan, omdat de systemen zo in je denkproces zijn verweven dat spelen een tweede natuur is. Waar andere games vereisen dat je de achterliggende systemen doorgrondt en leert manipuleren, verdwijnen ze bij Zelda op meesterlijke wijze naar de achtergrond. Er ontstaat een directe connectie tussen jou en het spel: je bent in de gamewereld en doet simpelweg wat logisch en natuurlijk voelt. Problemen los je op zoals je dat in de echte wereld ook zou doen. Bij andere games loop je dan snel tegen een muur aan, maar bij Zelda kan bijna alles.
Een onmogelijke taak voor Nintendo
Het is bizar dat dit Tears of the Kingdom lukt. Waar Tetris simpel van aard is, zit deze Zelda namelijk vol met complexe ideeën en krijg je als speler buitengewoon veel vrijheid. Voor iedere puzzel zijn er tien oplossingen te bedenken, waarbij je vaak een complex bouwsel kunt maken om daarbij te helpen.
Maar het is Nintendo gelukt om deze grote variatie aan systemen allemaal natuurlijk en vanzelfsprekend te doen aanvoelen. Dat is het meest merkbaar bij het bouwsysteem: er is een perfecte balans tussen algemene natuurwetten en gezond verstand gevonden. Een vliegtuig beweegt zoals je zou verwachten, zonder dat je als speler rekening hoeft te houden met de daarbij behorende complexiteit die je wel in bijvoorbeeld Kerbal Space Program vindt.
Zelda is eindeloos diepgaand, zonder ooit nodeloos complex en ontoegankelijk te worden. Een balans die weinig games vinden.
Geen huiswerk vereist
Het staat in schril contrast met Baldur’s Gate 3. Een geweldig uitgebreide en diepgravende game, maar ook één die wel vereist dat je complexe systemen en achterliggende rekensommen kunt doorgronden. Eigenlijk is Baldur’s Gate pas goed te spelen zodra je alle regels van Dungeons & Dragons meester hebt gemaakt. In Zelda pak je een zwaard, schild en wat bouwmaterialen en word je meteen een leuke ervaring ingeleid – zonder dat die ervaring ooit simpel en afgestompt aanvoelt.
Uiteraard wil ik niet zeggen dat Baldur’s Gate 3 een slechte game is. We zitten in het staartje van een bizar jaar dat vereist dat we meesterwerken met elkaar vergelijken. Maar van de twee is Zelda het spel dat universeel geliefd kan worden, terwijl Baldur’s Gate 3 een specifiek soort gamer-mindset en voorbereidend werk vereist. Vergelijk je de twee, dan vind ik wat Zelda doet veel knapper. En die waardering maakt het alleen maar nog leuker om het spel verder te spelen.
