In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Arthur met Viewfinder.

2023 was het jaar dat ik moest stoppen met gamen. Maar daarover later meer.

Als games en het klimaat al een relatie hebben, dan is het een ongemakkelijk huwelijk: de game-industrie is behoorlijk vervuilend en initiatieven van grote bedrijven om iets te doen aan hun uitstoot variëren van best creatief tot ordinaire greenwashing. In de meeste games zelf bestaat het onderwerp gewoonweg niet. Spellen spelen zich met grote regelmaat af in uitgestorven werelden en de apocalyps is in games even normaal als het concept ‘maandag’, maar klimaatverandering en de rol van de mens daarin? Hoogst, uiterst, tergend, pijnlijk zeldzaam.

Twee uitzonderingen afgelopen jaar waren Terra Nil en Viewfinder. De eerste is een citybuilder, of eigenlijk eerder het tegenovergestelde: je herstelt het ecosysteem op plekken waar de grond volledig is leeggeslurpt. Ik zou willen dat ik die game had gespeeld, want het klinkt tof en de reviews zijn goed – maar dit jaar ben ik weinig aan gamen toegekomen, waarover zo dus meer.

Cli-fi

Viewfinder heb ik wél gespeeld. De game draait om min of meer hetzelfde concept als Terra Nil: je duikt in het onderzoek van vooraanstaande wetenschappers die jarenlang alles op alles hebben gezet om klimaatverandering terug te draaien. Dat doe je in een zonnige simulatiewereld. De paar momenten die je buiten de simulatie doorbrengt maken meteen duidelijk waarom dat is: door het raam krijg je een duister, dor uitzicht op wat meer lijkt op Mars dan op onze aarde.

Wat je vervolgens doet in Viewfinder is met je fotocamera in de aanslag een reeks puzzels oplossen. Het is Portal meets Polaroid: elke foto is een poort naar een stukje wereld. Je maakt snapshots om hele levels te veranderen, stapt ín de foto en vindt zo een uitweg. Viewfinder is zo’n game die je moet zien om het te snappen, met puzzels die je grijze massa laten zweten. Een goede game, met eigenlijk maar twee minpunten: de irritante voice-over die (gelukkig alleen in de eerste helft) de oren van je kop lult, en het feit dat de game niet véél meer puzzels heeft. Viewfinder is gebouwd op een grandioos concept, maar gemaakt door zo’n klein team dat de mankracht er waarschijnlijk niet was om meer uit alle creatieve ideeën te halen – om er, kortom, een Portal van te maken. 

Klimaatverandering is niet meer dan aankleding voor de puzzels. Waar Terra Nil in de kern een klimaatverandering-game is – je draait letterlijk het spoor van vernieling terug dat de mens heeft getrokken – had Viewfinder een totaal ander verhaal kunnen hebben zonder de gameplay ook maar iets te veranderen. 

Maar eigenlijk maakt dat geen reet uit. Het feit dát Viewfinder het allerbelangrijkste onderwerp van deze tijd überhaupt erkent is al iets. Het is ‘cli-fi’, climate-fiction. Nu de gevolgen van een opwarmende aarde zichtbaar beginnen te worden, nu we vroeg of laat allemaal te maken krijgen met die gevolgen, nu vervuilende bedrijven nog steeds hun gang mogen gaan en daar zelfs overheidsgeld voor krijgen, blijven games het onderwerp grotendeels negeren. Waarom? Ik snap het verweer van escapisme, maar bij een medium dat van oorlogen naspelen een verdienmodel maakt gaat die vlieger echt niet op. Bovendien: cli-fi hoeft niet alleen maar kommer en kwel te zijn, zie Terra Nil. Games zijn fantaseermachines: ze kunnen van een loodzwaar onderwerp iets moois maken.

Hopeloos

Dat ik hier over Viewfinder schrijf, zegt desondanks meer over mijn jaar dan over het weergaloze gamejaar dat zich de afgelopen twaalf maanden schijnbaar heeft voltrokken. Viewfinder is geenszins de beste game van 2023. Denk ik, althans: ik ben nooit toegekomen aan Baldur’s Gate, Super Mario, Zelda, Alan Wake 2 en A Highland Song. Wel aan Starfield, maar goed, dat was Starfield.

Het was een hopeloos jaar. Politiek (een kabinet liet zichzelf vallen over een verzonnen probleem – en toen kwamen de verkiezingen), humanitair (naast de ene verschrikkelijke oorlog kwam die andere er nog bij – en dat is alleen nog maar in het Westen), maar ook persoonlijk: de vriendin van een van mijn beste vrienden overleed, mijn relatie eindigde en ik raakte overspannen. 

Daar kan ik lang en kort over zijn, maar relevant hier is: ik kan niet meer gamen. Plaatsnemen voor een tv met een controller in de hand betekent dat ik bad ga. Het is een fysieke reactie op te veel prikkels, of misschien is het iets anders, ik weet het niet. Het laat zich lastig omschrijven, maar het komt erop neer dat ik halverwege Cocoon – nog zo’n fantastisch spel naar verluidt, gemaakt door een paar van mijn favoriete spellenmakers – heb moeten concluderen dat games op dit moment een no-go zijn. Juist nu ik alle tijd heb, omdat werken er ook even niet in zit.

Viewfinder kwam ergens tussen alle chaos van dit jaar uit. Het was een game waar ik al jaren naar uitkeek, en het is het laatste toffe spel dat ik dit jaar heb uitgespeeld. In een hopeloos jaar was het ook een hopeloze game, over klimaatverandering after the fact, wanneer het al te laat is. De wetenschappers in de game werken aan hoop, om er na jarenlang zwoegen achter te komen dat die er niet is. 

©GMRimport

Het is ook een game die uitkwam in een jaar waar zoveel uitkwam dat ie ondersneeuwde. Viewfinder verdient daarom extra aandacht, waarvan akte. Op naar een beter 2024.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."