In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Cody van den Bogert over Trine 5.
Lees hier alle Favorieten van de redactie
Toen ik 2013 de eerste trailers van Destiny: The Moon en Dying Light zag wist ik het zeker: de PlayStation 4 gaat m’n leven overnemen. Alles ziet er zó goed uit en het gevoel van snelheid tijdens het freerunnen in Dying Light leek wel een droom. Je kunt je voorstellen dat de weekendplannen van mijn studentenhuis direct op de schop gingen toen ik de track-en-trace van het nieuwe speelgoed in de mailbox kreeg. Wat we op voorhand niet wisten, is dat we Killzone: Shadowfall, Call of Duty: Ghosts en Assassin’s Creed 4: Black Flag helemaal niet hadden hoeven kopen, want die zouden de eerste maanden toch niet worden opgestart.
Pootjebaden
Dat lag trouwens niet aan de kwaliteit van alle bovengenoemde titels, want op Unity na is Black Flag nog altijd mijn favoriete Assassin’s Creed-game. Over Shadowfall en Ghosts zal ik verder geen woorden vuil maken. Enfin, na een paar uur Killzone beland je dan toch in de PlayStation Store en loop je tegen een gratis demo van een geinige 2D-platformer aan die met drie spelers gespeeld kan worden. Trine 2 leek wel gemaakt voor ons studentenhuis. Iedere avond voelde als een huisfeest, en in tegenstelling tot bij spellen als Mario, Octodad of iedere willekeurige singleplayer ebde de interesse niet weg bij de ‘niet-gamers’ onder ons.
Trine biedt namelijk een mix van geweldige puzzels, solide gevechten en goed gecoördineerd teamwork in een magische 2,5D-wereld. Doordat het eenvoudige gameplay met prachtige visuals combineert spreekt het enorm tot de verbeelding en is het niet moeilijk om er verslingerd aan te raken. In de jaren die daarop volgden kneep ik m’n handjes zodra er een nieuwe Trine verscheen. Want dat betekende dat er even geen datumprikker nodig was en werden alle weekendplannen verzet om te kunnen pootjebaden in die goeie ouwe tijd.
Prioriteiten
Dat betekent trouwens niet dat Trine 5 op voorhand al mijn favoriete game van het jaar zou zijn. Want hoe gezellig het ook in huis is, willen we wel een Trine-waardige game spelen waar we ons daadwerkelijk in kunnen verliezen. Zo kwamen we in 2015 nogal bedrogen uit toen we een volledige weekendvoorraad hadden ingeslagen voor Trine 3 en vervolgens na drie uur het platinumgeluidje door onze Phillips HD ready-tv met ambilight hoorden klinken. Wat we niet eens zo heel erg vonden, want dat 3D-expirement van de ontwikkelaar viel beslist niet in de smaak. Gelukkig was het toen nog niet zo moeilijk om samen te komen en hadden we nog genoeg draagvlak om op terug te vallen.
Dat was bij de release van het vervolgdeel in 2019 wel anders. Want een huis delen deden we allang niet meer en hoewel er van een uiteengevallen vriendengroep geen sprake was, kon het zomaar een maand duren totdat de fellowship weer écht samen was. Wat kan ik zeggen: life got in the way. Iedereen leidt zijn eigen leven en de tijd van eindeloos chillen is een keer voorbij. Trine 4 was het perfecte excuus om elkaar weer prioriteit te geven.
Alles went
De opluchting was dan ook voelbaar tijdens het eerste Trine 4-weekend, toen bleek dat de game in de kern weer als vanouds voelde, al was het kleurenpalet veranderd en begaven we ons in nieuwe omgevingen. Wat op zich een mooi metafoor was voor de evoluerende vriendschap. Extra pijnlijk dus dat ook dit spelletje weer zo voorbij was. Want dat betekent ook dat het excuus om elkaar weer vaker te zien verdwijnt. Maar je moet het ermee doen, want het dagelijks leven komt voor iedereen. Die goeie ouwe tijd is nu echt voorbij.
Komend van een veel te lang studentenleven was dat wel even wennen, want zelfs op zaterdagavond dreven mijn gedachten bij vlagen al naar de maandagochtendfile. Gelukkig heb ik superleuk werk en went alles. Nu weet ik niet meer beter en geniet ik van alle momenten die ik met m’n vriendengroepje doorbreng. Of het nou een volledig gameweekend is, een middagje Feyenoord kijken of een telefoongesprek op de woensdagavond.
De sweet spot
Na zo’n dertig jaar durf ik te zeggen dat ik hier balans in gevonden heb, en de komst van Trine 5 bevestigde dit voor mij. Waar de release van Trine 4 me vooral deed verlangen naar vrijheid en vroeger, deed Trine 5 me beseffen dat ik dankbaar mag zijn voor de mensen die ik nog altijd om me heen heb, en de ontwikkeling die we als vriendengroep hebben doorgemaakt.
Trine heeft een zelfde ontwikkeling doorgemaakt. Want waar de gevechten in Trine 2 wellicht iets te moeilijk waren en teamwork in Trine 4 een stuk minder belangrijk is, lijkt de ontwikkelaar met deel vijf eindelijk de sweetspot gevonden te hebben. De puzzels zijn buitengewoon inventief en aanzienlijk uitdagender dan voorheen. Het brede scala aan persoonsgebonden vaardigheden opent de deur naar diverse oplossingen, waardoor je je al snel een genie voelt. Daarnaast zorgen de nieuwe vaardigheden ervoor dat Pontius bijna even behendig is als Zoya, en Amadeus ook in aanvallend opzicht furore kan maken. Op deze manier kan iedereen van alle aspecten van de game genieten, in plaats van een specifiek onderdeel.
Ja, ook deze keer hebben we er een weekend van gemaakt, maar voor het eerst was ik niet bezig met wanneer volgende sessie zou plaatsvinden of met de drukke week die voor de deur stond. Laten we vooral genieten van dit moment en dit nagenoeg perfecte Trine-vervolg, die net als wij, volledig in balans is. Dankzij Trine 5 ben ik tot de conclusie gekomen dat ik nog altijd in die goeie ouwe tijd leef, en dat is best verfrissend.
