Favorieten: Stellar Blade was mijn springplank voor soulslikes
Heeft meer om het lijf dan gedacht
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Luuc met Stellar Blade.
Wanneer iemand een soulslike mijn kant op schuift, bedank ik altijd vriendelijk. Over de jaren heb ik geregeld zitten pootjebaden om te zien of ik games als Bloodborne, Elden Ring en de andere spellen van FromSoftware wel aan zou kunnen. Veel training, geduld en frustratie bracht me vaak langs de eerste twee tot drie bazen, waarna ik de handdoek in de ring gooide. En toen was daar dit jaar ineens Stellar Blade.
Geen soulslike
Toegegeven, Stellar Blade is geen ‘echte’ soulslike. Het spel van Koreaanse ontwikkelaar Shift Up is eerder een hack ‘n slasher met wat spelmechanieken die in soulslikes ook veel gebruikt worden. En dan gaat het niet alleen om het rusten bij een kampvuur om je levensbalk weer vol te krijgen en de bijbehorende reset van vijanden in de spelwereld.
Stellar Blade’s vechtsysteem zet het pareren van aanvallen centraal. Zo bouw je Eve’s Beta Gauge op, wat je nodig hebt om speciale aanvallen te lanceren. Natuurlijk moet je de patronen van vijanden en bazen goed leren, want anders is het vrij snel met je gedaan. Het is bekende kost voor de doorgewinterde soulslikeliefhebber, maar de eerste uren waren voor ondergetekende alles behalve gemakkelijk.
Gelukkig wist het begin van Eve’s strijd tegen de Naytibas genoeg te boeien om me te motiveren door te blijven vechten. Om beter te worden en mezelf uit te dagen daadwerkelijk de patronen te leren van de verschillende soorten monsters die van deze postapocalyptische wereld hun thuis hadden gemaakt.
Niet de beste, wel de meest relaxte
Het verhaal van Stellar Blade wordt naarmate je verder speelt nooit fantastisch. De wendingen zie je aankomen, het schrijfwerk is hier en daar tenenkrommend en de Engelse stemmen slaan ook wel eens de plank mis. Vanuit narratief oogpunt is het dus niet de beste game van het jaar, maar gelukkig maakt het hierboven omschreven vechtsysteem onwijs veel goed.
Toch is het vooral de combinatie met kleine elementen uit de spelwereld zelf die het ook een hele relaxte game maken. Tussen de pittige gevechten waarbij je met samengeknepen billen zit door, zet Shift Up een atmosfeer neer waarvan je alleen maar tot rust kunt komen. Enerzijds komt het door die kampvuren waar je Eve ook nieuwe vaardigheden kunt leren. Anderzijds weten de melodieuze tonen van de K-Pop-achtige soundtrack je constant te ontspannen, terwijl je op zoek bent naar één van de vele soorten frisdranken die als verzamelobjecten door de levels verspreid zijn.
Laat dat laatste nou precies één van mijn favoriete aspecten zijn van Stellar Blade, gezien ik net een paar weken terug was uit Japan toen de game eind april verscheen. In Tokio, Kyoto en Osaka kon je je kont niet keren zonder een frisdrankautomaat te zien. Ieder blikje dat ik als Eve verzamelde en terugbracht naar de speciale frisdrankautomaat in Xion, bracht me weer even terug naar mijn reis door dat prachtige land. En dat hielp me met ontspannen.
Springplank naar FromSoftware-games
Juist dat leren ontspannen is wat me door Stellar Blade heen heeft geholpen, want gedurende mijn dertig uur met de game vond ik baasgevechten zelden gemakkelijk. Telkens ging ik door tot op het tandvlees om een Alpha Naytiba te verslaan. En als het niet lukte, kwam ik mede door de muziek weer snel tot rust om opnieuw de strijd aan te gaan.
Nadat de aftiteling over het scherm scrolde, was de euforie ongekend. En in mijn achterhoofd begon ik me gelijk af te vragen: kan ik nu een FromSoftware-game aan? Die vraag probeerde ik onbeantwoord te laten, maar enkele dagen later dook ik opnieuw in Elden Ring. Het was poging drie en die klikte, want ik wist mezelf dik negentig uur te verliezen in de openwereldgame.
Tenminste, tot ik opnieuw op vakantie ging voor bijna een maand en het avontuur daarmee abrupt op pauze werd gezet. Een pauze die nog altijd niet voorbij is, maar ondertussen is wel nog een andere soulslike-achtige game aangepakt: Black Myth Wukong.
Toch: onder aan de streep heb ik al die andere mooie virtuele avonturen te danken aan Stellar Blade. Het was die game, waarin je de overgeseksualiseerde Eve in allerlei weinig verhullende pakjes kunt hijsen, die me liet inzien dat ik soulslikes prima aan kan. En daarvoor ben ik Stellar Blade ontzettend dankbaar.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij
