Favorieten: Rogue Flight is het eerbetoon aan Star Fox dat aan iedereen voorbij vloog
In de ruimte hoort niemand je strijden
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Joe met Rogue Flight.
Rogue Flight is precies zo’n game die je maar net moet tegenkomen. In een oneindige zee van content op tig platforms is het in 2024 soms moeilijk de kleine parels te spotten. Daarom zij het je vergeven als dit spel niet op je radar verscheen. Daarvoor geven we dan maar de schuld aan aanbevelingsalgoritmes, de accounts die je volgt of het feit dat veel grotere dan wel bekendere titels zich in je YouTube- of Instagram-feed wurmen met een bak advertentiegeld.
Geld dat mini-uitgever Perp Games, en al helemaal de piepkleine ontwikkelstudio Truant Pixel (eerder vooral betrokken voor ondersteunend werk aan releases), niet hebben. Dus moesten ze het hebben van een zeer enthousiaste freelance PR-manager, die zelfs na m’n verzoek om de game te bespreken in onze BNR-podcast All in the Game bleef mailen met een wijdverspreid verzoek om meer media deze game te laten coveren. Mét een trailer die de sfeer perfect neerzet.
Van Gundam tot Star Fox
Iedereen die ook maar iets heeft met Japanse sciencefiction in de ruimte zal zich aangetrokken voelen tot Rogue Flight. Je kunt er wat in herkennen van Gundam, Neon Genesis Evangelion en zelfs Transformers. De game is volgens de makers een eerbetoon aan animatieseries uit de jaren tachtig en negentig. Dat is duidelijk terug te zien in de audiovisuele stijl, met name het ontwerp van een skeleton crew aan personages. Een slimme, zuinige keuze, want het trio bestaand uit louter een pilote, haar kapitein en een engineer blijkt genoeg om een even spannend als dramatisch verhaal te vertellen. Een verhaal over een losgeslagen AI die op het punt staat de mensheid uit te roeien, met een opgeduikeld prototyperuimteschip als laatste hoop om de robotische armada uit te schakelen.
Dat doe je in een driedimensionale space shooter die nog het meest doet denken aan Nintendo’s Star Fox en - uit een iets verder verleden - Afterburner van Sega. Per straaljagerachtig ruimteschip bestook je golven vijanden met laserstralen of explosieven. Vijandig vuur ontwijk je met duizelingwekkende manoeuvres, die mede door een slow motion-effect wel wat overdone voelen, maar tegelijkertijd toevoegen aan het dramatische gevoel dat jij de laatste hoop bent. Nog meer Star Fox-vergelijkingen: je kiest na een tijdje zelf je route richting het eindpunt - en zelfs überhaupt de strategie richting de laatste confrontatie - met verschillende consequenties afhankelijk van je gemaakte keuze.\
Daarbij is wel beknibbeld is op relatieve randzaken, zoals daadwerkelijk indrukwekkende omgevingen. Elk level bestaat vooral uit een bepaalde achtergrond, zoals een wolkendek of asteroïdestorm, maar is afgezien van vijanden gespeend van bouwwerken of andere structuren. Dat is op zich niet erg, want er gebeurt eigenlijk al genoeg op je scherm om in de gaten te houden. En visueel maakt Rogue Flight nog steeds indruk dankzij de prachtige animefilmpjes en art.
Roguelite in space
Om het spel zelfs na een handvol runs met verschillende narratieve keuzes nog leuk te houden, bevat Rogue Flight ook diverse roguelite-elementen. Zo verdien je af en toe nieuwe cosmetische dingen, wapens en upgrades. Die maken het leven ook een stuk gemakkelijker in de context van een beperkt aantal levens en het gebrek aan een optie om direct verder te spelen als je ergens tijdens je run bent gestorven. Sterker: na meermaals uit de lucht gehaald te zijn door de eerste eindbaas, overwoog ik al om de game links te laten liggen - een dappere keuze van de oude stempel. Ook een plus (letterlijk zelfs) is de ‘new game plus’ waarbij levels nadrukkelijk anders worden ingedeeld.
Nu is dat allemaal leuk en aardig, maar toch heeft deze formule blijkbaar weinig impact gemaakt. Ik heb immers bijna niemand in mijn omgeving (hetzij fysiek, hetzij in online filterbubbels) gehoord over Rogue Flight. De cynische analyse is dat solide gameplay en een prachtige uitstraling, nota bene gemaakt door een piepklein team, niet opwegen tegen marketinggeweld in het digitale tijdperk. Of zelfs dat een indiegame die nadrukkelijk aan nostalgie appelleert, maar toch ook z’n eigen stempel drukt, niet meer zoveel indruk maakt als dat misschien vijf jaar geleden nog wel lukte.
Overigens wil ik helemaal niet zeggen dat Rogue Flight een onbegrepen topgame is - daarvoor zijn de ambities niet groot genoeg. Maar in reviewtermen zou je dit best een solide 7,5 kunnen geven. Beoordelingen en scores heeft het spel überhaupt weinig ontvangen, getuige zes reviews op MetaCritic en achttien (hetzij niet van échte bekende namen) op OpenCritic. En Rogue Flight is natuurlijk lang niet de enige kleine game die dit overkomt. Tegenwoordig worden er elke dag tal van games gelanceerd die vervolgens in mindere of meerdere mate maar wat rondzweven in het universum. En dat is zonde.
Misschien moeten gamejournalisten (inclusief ondergetekende) hun mailboxen eens beter in de gaten houden.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij
