Resident Evil 2 is de ware wederopstanding van de Resident Evil-franchise
We hebben een heerlijk gamejaar achter de rug en de redactie heeft weer volop games gespeeld dit jaar. Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2019 en de Top 100 van 2020 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over hun favoriete games van 2019. Vandaag: Tom met Resident Evil 2.
Omdat ik me bijna elke dag wel met videogames bezighoud, is mijn smaak door de jaren enorm verbreed. Er is echter één genre in het bijzonder dat mij na aan het hart ligt: survival horror. En als je survival horror zegt, dan zeg je natuurlijk Resident Evil. Zodoende werd ik al in het begin van 2019 getrakteerd op wat eigenlijk bij voorbaat mijn favoriete game van het jaar zou worden, hoe erg ik ook heb genoten van Sekiro en Samurai Shodown.
Resident Evil 2 is namelijk niet alleen oerdegelijk, het staat ook symbool voor een belangrijke schakeling binnen de serie. Met deze fraaie remake van een geliefde klassieker wist de franchise zich namelijk te onttrekken van de bezoedelde reputatie die het langzaam had opgebouwd. Resident Evil was al een tijdje de weg kwijt en daardoor kreeg ook ik steeds meer moeite om nog enthousiast te worden bij de gedachte van een nieuwe telg in mijn favoriete horrorfranchise.
©GMRimport
Heerlijke pulp
Natuurlijk was het zevende deel van de serie een geweldige game, maar het spel lag niet echt in lijn met de klassieke formule. Het leek vooral veel op P.T., was daardoor eigenlijk net iets te eng en het had nog maar weinig weg van Resident Evil. Resident Evil 2 Remake grijpt wél terug naar de vertrouwde elementen en dat is dan ook precies de reden waarom het spel mij al vanaf de eerste gameplaybeelden wist te bekoren. Dít is alles wat ik van een Resident Evil-game wil. Ik wil namelijk gewoon zombies, gemuteerde gedrochten en megalomane wetenschappers die zo uit een foute B-film lijken te zijn gelopen – maar dan zonder de ongepaste Call of Duty-sfeer die Resident Evil om zeep hielp. Wat dat betreft werd ik met Resident Evil 2 op mijn wenken bedient.
De game is absoluut zenuwslopend, maar wel op precies de goede manier. Wapens en medische voorraden zijn beperkt, vijanden zijn daadwerkelijk gevaarlijk en soms ben je gewoon oprecht even blij als je in een veilige kamer even tot adem kunt komen. Je kunt jezelf wel verdedigen tegen je belagers, maar vaak is het beter efficiënte routes te vinden zodat je ze kunt ontlopen. Het survivalaspect speelt eindelijk weer de glansrijke hoofdrol. De spanning zit niet zozeer in hoe naar of angstaanjagend de beelden zijn, maar in hoe tastbaar het gevaar is dat op de loer ligt. Resident Evil 2 is onheilspellend en uitdagend, maar niet doodeng of onvergeeflijk. Daardoor hebben veel vrienden en kennissen die normaal ver bij horrorspellen uit de buurt blijven dit spel wél een kans gegeven. Het is het een van de toegankelijkere survival horrorgames in recente jaren en dat kan een relatief obscuur genre wel gebruiken.
©GMRimport
Een voorbeeldige remake
Bijna zou je vergeten dat het in het geval van Resident Evil 2 om een remake gaat. De ervaring voelt haast als een volledig nieuw spel aan, zo veel is er veranderd. De oorspronkelijke game was eerlijk gezegd nooit een van mijn favorieten, maar deze vernieuwde versie is dat zeer zeker wel. Dat komt deels door de imposante setting en vermakelijke pulp-horror, maar vooral door de indrukwekkende manier waarop de originele blauwdruk naar nieuwe hoogten wordt getild. De twee versies verschillen op grafisch en technisch vlak als dag en nacht van elkaar. Het onheilspellende politiebureau voelt dit keer als een groot, aaneengesloten doolhof in plaats van een afzonderlijke verzameling gangen en kamers. Mr. X volgt je nu écht door het gebouw in plaats van willekeurig in kamers te verschijnen en doordat je over de schouders van je personage meekijkt, voelt het echt alsof je midden in de actie zit.
Het is fascinerend om te zien hoeveel twintig jaar aan technologische vooruitgang voor een spel kan betekenen. De substantiële veranderingen doen niets af aan het klassieke Resident Evil-gevoel; het versterkt het alleen maar. Het voelt alsof de technische limieten die Resident Evil in de jaren ‘90 beperkten nu zijn afgeschud en de ware realisatie van het concept eindelijk het licht ziet. Nu kunnen we eindelijk Resident Evil 2 spelen zoals het altijd al bedoeld is geweest. Zeker in een tijd waarin vaak overbodige remakes aan de orde van de dag zijn, is het mooi om te zien dat het óók anders kan. Resident Evil heeft niet alleen het niveau bepaald waaraan de aankomende make-over van Resident Evil 3 moet voldoen, maar ook de lat voor remakes in het algemeen een heel stuk hoger gelegd.
