Pokémon Legends: Arceus brengt rust aan het einde van de dag
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Wesley met Pokémon Legends: Arceus.
In mijn review van Pokémon Legends: Arceus heb ik veel aan te merken op het spel. De lege en kale omgevingen, het feit dat pokémon niet reageren op elkaar en de gedateerde vormgeving zorgden ervoor dat mijn enthousiasme enigszins beperkt werd. Maar ik kan me elf maanden later ook een hoop mooie dingen herinneren. Vooral de manier waarop ik bezig was met het vullen van de Pokédex was tof en anders dan gebruikelijk, ook de nieuwe pokémon spraken tot de verbeelding. Maar er is één gevoel dat er met kop en schouders bovenuit steekt.
Wat een verademing, die rust
Rust. Nu staan de mainline Pokémon-games niet bekend om actie in de hoogste versnelling, maar ik heb me zelden zo ontspannen gevoeld tijdens het gamen. Dat betekent niet dat Legends: Arceus niet spannend is, want er waren zeker momenten dat ik dacht dat ik moest oppassen (aangezien je personage knock-out kan gaan) of dat ik een belangrijke pokémon zou mislopen (omdat je die dan knock-out slaat). Dat heeft dan weer te maken met die fijne gameplayloop waar ik het in mijn review over had. Ik neem je even mee terug.
©GMRimport
Je komt in een nieuw gebied aan, of start het spel voor het eerst op. Er zijn niet heel veel dingen die je kunt doen, behalve lekker rondlopen en de omgeving verkennen. Ondertussen gooi je een pokéball hier en daar, raak je verwikkeld in een niet al te moeilijk gevecht en zet je de ontdekkingsreis weer voort. Je ontmoet de mensen uit de regio Hisui, die je vaak wat simpele opdrachten geven. Maar die opdrachten leiden allemaal tot meer verkennen en pokémon vangen; oftewel diezelfde gameplayloop waar je op dat moment al uren zoet mee was.
Klinkt saai, maar…
Dat klinkt misschien een beetje saai en beperkt (en toegegeven, als je dit zonder die warme gevoelens leest, dan is dat waarschijnlijk ook zo), maar juist binnen de grenzen van die beperkingen zit een avontuur waar je zelf wat van kunt maken. Daar kleven wel wat voorwaarden aan: je moet het leuk vinden om pokémon te vangen en je moet kunnen geloven in het idee dat “er nieuwe pokémon ontdekt zijn”. Het is een marketingstrategie waar de serie al jaren heel effectief op leunt. De nieuwe monsters hebben een aantrekkingskracht op oude en nieuwe fans, merk ik ook bij Scarlet en Violet.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Want laten we even eerlijk zijn: Pokémon Legends: Arceus was technisch al niet vooruitstrevend, maar vanwege de vernieuwde aard van de game wilde ik dat voor een keertje door de vingers zien. Een grote studio als Game Freak mag eigenlijk geen games van deze erbarmelijke technische kwaliteit afleveren, maar deed dat wederom met de games van afgelopen najaar. En toch heb ik al meer dan vijftig uur in Scarlet zitten, omdat ik me graag laat onderdompelen in de mythe van pas ontdekte beesten. Die zijn veelal het stralende middelpunt van nieuwe releases, en dat geldt ook weer voor Scarlet en Violet.
Lege speeltuin
Als ik de roze bril even afzet, dan zie ik verder helaas wel grote, lege speeltuinen voor me. Maar dat had ook een groot voordeel, aangezien ik niet per se zoveel hoefde te doen. Ja, ik kon een kant oplopen waar ik niet naartoe moest gaan, of me wagen aan gevechten met te sterkte pokémon, of heel snel door het verhaal heen rennen en de boel lekker de boel laten. Maar – los van wat verplichte eindbaasgevechten – moest niets gevoelsmatig écht. En na een lange dag werken kan dat een fijn, vrij en onbegrensd gevoel geven. Dat gevoel smaakt vervolgens naar meer.
Ik vind het heerlijk dat de spelwereld in verschillende gebieden is opgedeeld
-
Wat de reis verder zo comfortabel maakte, is dat Pokémon Legends: Arceus je nooit overrompelde. Sommige spelers zien het opdelen van de spelwereld in verschillende gebieden als een nadeel. Maar ik vond het heerlijk. Het bracht overzicht, want ik kon heel gemakkelijk bijhouden welke pokémon waar zat, en wanneer die daar verscheen. Daarnaast hielp het enorm bij het vullen van de Pokédex. 242 pokémon verzamelen is best een flinke taak, maar door iedere keer aan kleinere doelen te werken, kwam dat hoofddoel stapsgewijs dichterbij. Er zat daardoor gevoelsmatig ook minder urgentie achter.
Snakken naar het verleden
Nogmaals: je kunt meer dan genoeg aanmerken op Pokémon Legends: Arceus. Dit is verre van een perfecte Pokémon-game. Maar hij deed wel een hoop goed, zeg. Alleen al het feit dat je – zonder een gevecht aan te gaan – een pokéball kon werpen en een monster kon vangen, en daarna meteen kon doorlopen, doet me snakken naar het verleden. Zeker omdat dit niet mogelijk is in Scarlet en Violet – dat voelt echt aan als een gemis. Ergens wil ik het best begrijpen vanwege de aard van die spellen, maar ondertussen zit ik me wel te irriteren aan alle laadtijden en animaties die zo lang duren.
©GMRimport
Ik hoop dan ook oprecht dat Game Freak een nieuw deel binnen de Legends-serie uitbrengt. De regio waarin die game zich moet afspelen, maakt me nog niet eens zo gek veel uit. Ja, ik keek altijd met warme gevoelens terug op Sinnoh, maar de laatste tijd lonkt Unova (uit Black en White) naar me. Als die game er grafisch op vooruitgaat, de wereld wat meer wordt opgevuld en echt gaat leven, dan weet ik zeker dat ik er minstens net zoveel tijd aan ga besteden als aan Arceus. Gooi de Pokédex lekker vol met nieuwe en oude beesten en houd de basis verder zoals die nu is, dan komt het helemaal goed met de nieuwe richting!
Pokémon Legends: Arceus is verkrijgbaar voor Nintendo Switch. Lees hier voorgaande artikelen uit de Favorieten van de Redactie-rubriek.
