In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Ruan met Pacific Drive.
Autorijden in het donker met regen of op een slechte weg is een bijzondere ervaring. Je zit veilig en warm in je stoel, maar tegelijkertijd moet je ook opletten. Op zulke momenten is alles in de auto een afleiding voor de bestuurder. De muziek gaat uit en de bijrijders moeten even hun mond houden. Het enige wat overblijft is het getik van de regen op de auto, de wrijving van de banden op de weg, de koplampen die hun best doen om de duisternis op afstand te houden en pure, onuitgesproken focus.
Het is schrijvend vanaf m’n bureau in een warme kamer makkelijk om een spannende autorit te romantiseren, maar het is een ervaring die ik herkende tijdens het spelen van Pacific Drive. De game kwam al in februari uit en ik neem nog regelmatig ritjes in deze firstperson survival-rijgame. Niet alleen omdat het ontzettend spannend kan zijn en een fantastische sfeer heeft, ook omdat tekenend is voor mijn beroerde 2024.
Alleen
In Pacific Drive word je letterlijk opgezogen in een verlaten gebied dat is getroffen door een buitenaardse calamiteit. Leven is ver te zoeken, als je de buitenaardse gevaren in de Olympic Exclusion Zone niet meetelt tenminste. Hoe je hier bent gekomen en hoe je hier uitkomt is helemaal aan jou. De enige vorm van hulp en communicatie die je krijgt, is van drie personages die ijzersterk zijn ingesproken. De communicatie is eenzijdig - je kunt dus niet terugpraten en je ziet ze ook nooit in het echt. Deze mensen zitten al een tijdje vast in de Zone en met jouw plotselinge komst is er hoop voor een uitweg.
Met een heerlijke stationwagen uit de jaren zeventig rijd je langs de hoge bomen in een luguber bos. Soms straalt de zon tussen de bomen door, maar vaker is het donker, mistig of stormt het. Het enige dat je naast de vele bomen ziet, zijn verlaten gebouwen en rare anomalies. Je bent écht alleen.
Ik begon dit jaar ook alleen na een relatiebreuk. Dat bracht mij in een negatieve spiraal. Ik wilde eigenlijk niemand zien of spreken, maar lekker alleen zijn. Tegelijkertijd is alleen zijn juist datgeen wat mensen breekt. Het is precies het gevoel dat sommige games je willen laten voelen. Je voelt je klein, in de minderheid. Je begint te verlangen naar anderen. Denk aan Journey, waarin je slechts een klein poppetje bent in een grote zandbak. Dat maakt het zien van een andere speler juist zo’n feest. Maar andere spelers kom je in Pacific Drive niet tegen. Het is puur en alleen jij en je auto.
Een eigen huis
Het getik van de regen op de ramen en de auto die flink heen en weer schudt, geeft je maar tijdelijk rust. Voor je het weet zijn er anomalies die je het leven zuur maken. Tijd dus om de radio uit te zetten en te focussen. Links van je vliegt een rare robot die met een touw je probeert weg te trekken. Verderop de weg staan versteende mensen die ontploffen als je ze aanraakt. Soms moet je maar even van de weg af gaan om dingen te ontwijken, ondanks de schade aan je banden.
Toen ik later dit jaar uit mijn vorige huis moest omdat mijn huisbaas de boel wilde verkopen, kwam ik een weekje op straat te staan. Ik kon nog niet in mijn nieuwe woning, dus sliep ik bij vrienden en familie. Van Haarlem naar Utrecht tot Hengelo: het nomadenleven in een auto komt ook heel dicht in de buurt van Pacific Drive. Het verlangen naar een nieuwe, vaste plek was groter dan ooit. Toch moet je altijd het positieve blijven zien tijdens tegenslagen. Zo was ik eindelijk uit het huis waar de relatiebreuk plaatsvond en kon ik beginnen aan een nieuwe start.
In de bossen van Pacific Drive verlang je na wat ritjes ook naar je vaste huis, of in dit geval naar de garage. Nadat je je loot hebt gepakt en eventuele opdrachten hebt uitgevoerd, is het tijd om terug te gaan naar die garage. Dat doe je niet door een stuk te rijden. In plaats daarvan moet je een portaal openen en zo teleporteren naar je garage. Na het selecteren van een uitgang, verschijnt er een oranje portaal pontificaal in de map. De wereld stort als een simulatie in en er verschijnen veel meer agressieve anomalies om je heen. Met plankgas race je naar het portaal, terwijl je constant uitwijkt voor talloze gevaren. Het is een onheilspellende ervaring die je hart veel sneller laat kloppen, zeker wanneer je met een lekke band rijdt. Als je faalt, is je hele run voor niets geweest en verlies je al je gevonden grondstoffen.
Bouwen aan iets nieuws
Als je de run wel voltooit, kom je terug bij je garage. Hier komt de heerlijke retropunk-vibe van de game goed tot zijn recht. De garage is gevuld met oude technologie die aangevoerd wordt via dikke beeldbuizen die vergelijkbaar met een -pc waar MS-DOS op draait louter wat woorden en cijfers kunnen afbeelden. Vervolgens begint de voorbereiding voor de volgende rit.
Een gemiddelde run kan je auto behoorlijk toetakelen. Een botsing tegen een boom kan je rechtervoorlamp bijna vernielen. In de garage kun je je wagen weer oplappen door allerlei onderdelen te craften. Daarnaast kun je de tank weer vullen, de batterij opladen en je auto verbeteren. Misschien wissel je je offroad banden wel om met all-terrain banden, mits je de onderdelen hebt natuurlijk. Anderzijds is een plakset gebruiken een goedkopere manier om je band weer even te dichten. Jij bepaalt hoe je je auto beschermt.
Je bouwt langzaam maar zeker een band op met je auto, die je als roestbak gevonden hebt en na verloop van tijd een soort gepantserde Ghostbusters-wagen is. Wanneer je een run faalt, raak je niet alleen al je loot kwijt, maar is je auto ook nog eens compleet total loss. Zo’n reset ligt in lijn met mijn eigen najaar, waarbij ik ook nog eens m’n vaste baan verloor door een ontslagronde. De zoveelste ongelukkige gebeurtenis van dit jaar. Tegelijkertijd geeft het mij weer de kans om iets nieuws op te bouwen – net zoals in Pacific Drive, waarin je de kans krijgt om je nieuwe versie van je auto nog beter in elkaar te zetten. Eigenlijk is het leven één grote roguelike. Je bouwt je een weg door het leven, en soms faalt een run. Het lijkt dan alsof je niks meer hebt, maar zoals altijd in roguelikes, heb je er altijd dingen van opgestoken en begin je nooit écht bij af.
Nog één ritje dan
Pacific Drive resoneert niet alleen met de negatieve gebeurtenissen van mijn jaar, maar ook met de positieve. Hoe eenzaam je je ook voelt, je staat er nooit alleen voor. Of het nou de mensen in mijn echte leven zijn die altijd voor me klaar staan of zelfs onderdak bieden, of het drietal in Pacific Drive dat enthousiast via de radio hun best doet om mij dieper in de Exclusion Zone te brengen. Het draait uiteindelijk om vallen en opstaan. Daar word je uiteindelijk alleen maar groter van.
Met een nieuw likje verf en een nieuwe bepantsering op de auto ga ik vol vertrouwen weer de bossen in op zoek naar wat Swamp Coral. Daarmee kan ik een generator maken die regen omzet in energie, zodat mijn batterij onderweg een beetje opgeladen wordt. Zodra ik die heb kan ik weer dieper de Zone in, op zoek naar meer antwoorden. Tot die tijd zet ik de radio even uit. Niet om te focussen, maar juist om even te genieten van het getik van de regen op het dak. Vaak hoop je na regen op zonneschijn, maar soms vind je die in de regen zelf.
