Favorieten: Like a Dragon: Infinite Wealth laat me oud en vertrouwd voelen
Wijsheid komt met de grijze haren
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Ron Vorstermans met Like a Dragon: Infinite Wealth.
Fase één: ontkenning
Het gaat bij online games in het begin vaak over balans of serverproblemen. Zulke zaken zijn natuurlijk funest voor het speelplezier, maar worden meestal snel verholpen. Ik kijk liever naar de kern van multiplayergames. Een leuk en fris concept zie je niet vaak meer, dus daar hecht ik veel waarde aan. Bovendien is een matig of oninteressant concept niet met een paar kleine patches op te lossen.
Helldivers 2 had erg veel opstartproblemen. Pas na een weekje of twee was de game fatsoenlijk te spelen. Wie het geduld had, speelde een van de leukste multiplayershooters van de afgelopen jaren. Samen rondrennen en ‘freedooom!’ schreeuwen, terwijl je hordes wezens en robots verplettert met schermvullende bombardementen, die je inroept door ouderwetse cheatcodes in te toetsen? Sign me up! Wacht, niet letterlijk…
Welkom in de oorlogsmachine! Zo snel kan dat gaan. Iedereen kan met Helldivers 2 uit de voeten. Nou ja, bijna iedereen. Soms heb je van die teamgenoten die er echt niets van bakken. Ik verlies dan ook steeds vaker. Het ligt niet aan mij. In mij schuilt nog steeds de 15-jarige GameSpy-legende waarover meerdere YouTube-compilaties zijn gemaakt (door mij). Wake me up insiiiide! Save meeee!
Fase twee: woede
“Hoezo heb ik deze game een 8 gegeven? Black Ops 6 is de slechtste Call of Duty OOIT. Hier, deze rotmap weer. En wat is dit? LAG? Dit slaat echt nergens op. Hoe heeft hij mij? HIJ ZIET MIJ NIET EENS. Ik was nog niet om het hoekje. Kijk dan, die Kill Cam, hij kan mij echt nooit zien hier. Deze gast is een cheater. Waarom noemt hij mij ‘washed unc’?
En wat een bullshitwapen is die P90, dat ding is veel te sterk. En die perk die hij heeft gaat ook nergens over. Hij ziet mij gewoon door de muur heen. En die skin, wat een bullshit. Ik kan die gast amper zien. Die microtransacties man. Mensen weten niet meer wat gamen is. Vroeger ging dit tenminste nog ergens over. De_dust 2, een blikje Golden Power en een boterham met pindakaas. TOEN GAMEN NOG GAMEN WAS.”
Fase drie: onderhandeling
Weet je waar ik nou echt zin in heb? Een jrpg van 100 miljoen uur zoals Metaphor ReFantazio. Ik heb immers alle tijd van de wereld. Sterker nog, ik heb zo ont-zet-tend veel tijd dat ik deze game binnen drie weken heb uitgespeeld. Ik ga mezelf helemaal verliezen in de diepe lore, de kracht van vriendschap, die geweldig geschreven wereld en de spectaculaire gevechten. Een tijdloze rpg, waar je extreem veel loze tijd voor nodig hebt. En die heb ik.
En nee, het is niet raar dat ik als 34-jarige bovengemiddeld geïnteresseerd ben in wat een stel tieners uitspoken. Erik speelt deze game ook, en hij is veel ouder dan ik. Die heeft zelfs een vrouw!
En daarna is het tijd voor een korter spelletje. Dat Neva lijkt me wel iets. Lekker kleurrijk, mooie spelwereld én je speelt ook nog eens met de allerliefste geweihond die ik ooit heb gezien. Ik kan me haast niet voorstellen wat er zou gebeuren als er ook maar iets of iemand tussen mij en dat beest in wil komen...
Fase vier: depressie
Zucht…
Fase vijf: acceptatie
Kan gamen je ontgroeien? Goeie vraag. Sommige spellen raken mij meer of juist minder dan ze vroeger deden, dat is zeker. Ik kan gewoon niet meer mee in multiplayergames. Ik kan ook niet meer dezelfde tijd in Japanse rollenspellen steken als voorheen. En hoe ouder ik word, hoe harder sommige game-verhalen binnenkomen. Gamen is gewoon… anders dan het ooit was. En dat is niet erg, maar het viel me in 2024 nog veel meer op dan vorig jaar.
Tja, hoe zou dat nou komen? Ik ben natuurlijk weer een jaartje ouder ben geworden. Een eer, ik geniet ervan, maar toch merk ik dat het dan fijn is dat sommige dingen hetzelfde blijven. Een beetje als zo’n oude leren stoel waarin je heerlijk kan neerploffen. De Like a Dragon-serie is voor mij die stoel. Zolang ik nog kan gamen, zie ik mezelf deze serie spelen. Like a Dragon voelt als thuiskomen.
Dat is ergens ironisch, want ik ben laat ingestapt – en ik ben zeker niet de enige. In 2020 is de serie met Yakuza 7: Like a Dragon van hoofdpersonage gewisseld. Ook de actie is veranderd: de hoofddelen in de serie zijn nu turn-based. Dat valt blijkbaar in de smaak, want inmiddels spreekt de serie een veel breder publiek aan. Maar toch verzekeren de makers dat ze zich daar niets van aantrekken. Like a Dragon blijft gewoon Like a Dragon.
Dat betekent niet dat Like a Dragon niet met zijn tijd meegaat. De nieuwe delen snijden juist veel moderne en moeilijke maatschappelijke thema’s aan. In Like a Dragon: Infinite Wealth is een van die thema’s toepasselijk ouderdom. Het 47-jarige hoofdpersonage Ichiban Kasuga heeft steeds vaker last van rugpijn. Zijn nieuwe telefoon begrijpt hij amper. Online daten? Dat is voor hem een behoorlijke drempel.
Een van Ichibans beste vrienden, de iconische Kazuma Kiryu, heeft zelfs een grijze haardos in Infinite Wealth. Haren die hij dreigt te verliezen in het ziekenhuis, want Kiryu heeft kanker. Zelf gelooft Kiryu het allemaal wel. De Dragon of Dojima trekt zich niets van dokters aan. Hoe moet je daar nou weer mee omgaan als Ichiban? En hoe zou jij zelf omgaan als een vriend zo’n ziekte heeft? Dat zijn moeilijke vragen, en Infinite Wealth gaat ze niet uit de weg.
Misschien heb je zelf wel ooit met zulke vragen geworsteld. Of misschien komen die momenten nog. Hoe ouder je wordt, hoe groter de kans. Daarom is de belofte van de makers van Like a Dragon een groot goed. Hoe confronterend ouder worden ook wordt, Ichiban zal altijd voor je klaarstaan – met of zonder rugklachten.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij
