Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2021 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over de spellen die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze hebben gemaakt. Vandaag: Erik met Life is Strange: True Colors.

Ik was er helemaal klaar voor om de nieuwste Life is Strange te haten. Natuurlijk ga ik een game altijd zo neutraal mogelijk in, maar de voortekenen waren wat mij betreft niet best. 

©GMRimport

De allereerste Life is Strange maakte ooit grote indruk op mij en was met zijn emotionele tijdreisachtbaan zonder twijfel mijn favoriete game uit 2015. Oké, de dialogen waren niet bijster goed geschreven, maar de impact van de keuzes en keiharde plotwendingen was er niet minder om. Uiteindelijk sloot ik hoofdpersonen Max en Chloe in mijn hart, waar ze nooit meer uit zijn verdwenen.

Verwachtingen

De magie van die eerste Life is Strange bleek echter moeilijk te evenaren. Before the Storm, van een ander team dan de eerste game, was veel beter dan ik had verwacht, maar miste toch de magie (letterlijk en figuurlijk) van het origineel. Het langverwachte tweede deel vond ik prima, maar lang niet zo goed of memorabel.

Mijn verwachtingen voor True Colors waren dus niet al te hoog. Dat kwam ook mede door de superkracht waar dit deel om zou draaien: empathie. De nieuwe hoofdpersoon Alex Chen kan de emoties van mensen lezen, als een soort gekleurd aura om hun lichaam heen. Rood is boos, paars is bang, blauw is verdrietig: vul het zelf maar in.

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Bij het kijken van de trailers kon ik me niet voorstellen dat dat een leuk verhaal zou opleveren. Empathie is nou eenmaal niet zo’n bijzonder uithangbord als tijdreizen of telekinese. Maar potverdorie, wat zat ik ernaast! Emoties zijn de kern van deze game en mijn gevoelige snaar werd als nooit tevoren geraakt.

Tranen voor mij

Binnen een uur spelen wist ik al dat True Colors bijzonder was. De rauwe emoties van Alex komen zo puur door het scherm heen, dat het niet lang duurde voordat ik met tranen in mijn ogen zat. De nieuwe engine van de game laat gezichtsuitdrukking bijzonder goed zien. Alex kijkt telkens verlegen weg en weet zich geen houding te geven.

Na jaren in pleeggezinnen komt ze nu in het prachtige dorp Haven Springs wonen, waar haar broer op haar wacht. Ze weet niet wat ze ervan moet denken, ze heeft haar broer al jaren niet gezien en durft eigenlijk niet te hopen dat dit een doorbraak in haar leven zal zijn. Dan zegt broer Gabe dat ze in zijn appartement mag blijven. Hij woont immers toch half bij zijn vriendin. 

©GMRimport

Ik weet niet precies wat het is aan die scène, maar ik was gelijk geroerd. Door de coronacrisis besef ik nog meer hoe belangrijk een fijn en warm huis is, nu we daar zoveel tijd in doorbrengen. Een fijne thuisplek waar ik mezelf kan zijn en veilig voel, is voor mij cruciaal. Om iemand op het scherm te zien die al jaren geen thuis heeft, maar nu eindelijk een helpende hand krijgt aangeboden, vond ik een prachtig moment.

Tranen voor iedereen!

Waarschijnlijk ben ik een van de weinige spelers die hier al een traantje weg moest pinken, maar je moet wel een hart van ijs hebben als je ergens tijdens True Colors niet wordt geraakt. Je ziet hoe Alex langzaam haar muren laat zakken en zich thuis begint te voelen bij alle markante inwoners van het dorp. Misschien ontstaat er zelfs een romance, of geniet je gewoon in je eentje van de dorpsfeesten en gekke spelletjes.

Het zal geen al te grote verrassing zijn dat het uiteindelijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn is voor Alex. De scènes waarin je door haar moeilijke verleden reist, hebben een gapend gat achtergelaten in mijn hart. De absolute wreedheid van mensen, maar ook de slechte keuzes van mensen met goede bedoelingen, zijn onoverkomelijk treurig.

©GMRimport

Na die scènes is het met terugwerkende kracht nóg mooier dat Alex een plek heeft gevonden tussen mensen waar ze van houdt. Ik gun het haar zo, niet alleen omdat ze zo’n aardig persoon is, maar omdat ze het zo moeilijk heeft gehad en nooit dacht dat ze dit zou verdienen. Een veilige haven was het laatste waar ze op durfde te hopen, en nu heeft ze het toch gevonden.

Dat is de kracht van True Colors. Lees nou wat ik hierboven heb geschreven: alsof Alex Chen een echt persoon is, die ik dingen kan gunnen. Dit is een videogame, joh! Maar zo voelt het dus niet. Het schrijfwerk is fantastisch goed (het is dan ook van een andere studio dan de eerste Life is Strange). Personages komen geloofwaardig tot leven en kletsen over van alles en nog wat, van muziek tot Dungeons & Dragons en hun liefde voor de natuur.

Zelfs de plaatselijke social media is een genot om te lezen. Haven Springs heeft een eigen pagina waar inwoners allerlei aankondigingen op doen, maar ook grappen maken over elkaar. Zo komt het dorp tot leven, omdat het lijkt alsof al deze mensen een echt leven leiden, buiten de game om.

©GMRimport

Echt wel echt

Het voelt voor mij allemaal zo echt aan, dat ik ook een enorm gemis voelde toen ik de game had uitgespeeld. Alex is een vriendin waar ik afscheid van heb moeten nemen.

Ik heb nog geprobeerd om de game opnieuw te spelen om alle andere keuzes te maken, maar dat ging gewoonweg niet. De keuzes uit mijn eerste speelsessie zijn nu canon in mijn hoofd. Ik kan wel een relatie met Ryan aangaan in plaats van met Steph, maar dat klopt niet meer in mijn hoofd. Dat zou de ‘echte’ Alex uit mijn hoofdcanon nooit doen.

Er is geen enkele game die me dit jaar zo vaak en zo hard raakte als Life is Strange: True Colors. Op een moment dat ik de hoop in de serie een klein beetje had opgegeven, tovert Deck Nine het allerbeste deel uit hun hoge hoed. Daar kan ik alleen maar diep voor buigen, en smeken of ze een vervolg willen maken. Al is het maar om mijn vriend Alex weer te zien.

Life is Strange: True Colors is verkrijgbaar voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series S/X, Xbox One, pc, Stadia en Nintendo Switch. Lees hier de Gamer.nl-recensie.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."