Hades en Spiritfarer brengen twee doodsaaie genres tot leven
Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2020 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over de spellen die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze hebben gemaakt. Want ondanks de coronacrisis bleven die games ‘gewoon’ uitkomen. Vandaag: Marcel Vroegrijk met Spiritfarer én Hades.
Kunnen we het met elkaar eens zijn dat 2020 een raar jaar was? Van de ene op de andere dag zag de wereld er compleet anders uit, maar sinds die tijd lopen de dagen, weken en maanden voor mijn gevoel nogal in elkaar over. Ooit was het maart, toen was het ineens december en in de tussentijd is het ook nog een paar maanden augustus geweest. Bij gebrek aan buitenactiviteiten werd gamen voor mij nog belangrijker dit jaar. Eigenlijk niet eens de games zelf, maar meer hun releasedag. Tenminste één datum waar je naartoe kon leven, een ijkpunt om de brei aan dagen mee uit elkaar te houden.
In seizoenen denken had toch geen zin meer, want die hadden al hun betekenis verloren. Wat is de zomer nog waard als je niet lekker met vrienden op het terras kunt zitten? En wat heb je aan een lente zonder songfestival? Mijn kalender bestond enkel uit de paar games waar ik naar uitkeek. 2020 begon daarom pas in juni, want ik had niets met Animal Crossing: New Horizons en nog minder met Final Fantasy 7 Remake. Het lange wachten was op The Last of Us: Part 2. Daarna kwam gelukkig meteen juli met Ghost of Tsushima. Maar het was pas echt raak in augustus en september, met achtereenvolgend de releases van Spiritfarer en Hades.
©GMRimport
©GMRimport
Genreficatie
In Spiritfarer heb ik vijftig uur gestopt, in Hades wel dubbel zoveel. Terwijl het toch twee games zijn binnen genres waar ik weinig mee heb. Ik snap goed waar de populariteit van Animal Crossing vandaan komt, maar het spreekt me gewoon niet aan. Sterker nog: het staat me heel erg tegen. Met Stardew Valley heb ik precies hetzelfde probleem. Toch zou ik heel graag een persoon zijn die dit soort spellen leuk vindt, want je kunt er zoveel tijd in kwijt. Daarom was ik extra blij met Spiritfarer, want dat is in essentie Animal Crossing en Stardew Valley, maar dan gemixt met een metroidvania. En dat is dan weer wel heel erg mijn genre.
Bij Hades gebeurde iets soortgelijks. Ik zie overduidelijk de aantrekkingskracht van het roguelike-genre en weet ook echt wel dat Dead Cells en Spelunky hierin een klasse apart zijn. Ik heb alleen meer nodig dan dat, want de belofte van mogelijk iets verder komen is voor mij niet genoeg. Blijkbaar was een goed verhaal het ontbrekende puzzelstukje, want bij Hades bleef ik wel doorgaan, ook nadat ik het al meermaals had ‘uitgespeeld’. Ik had gewoon die heerlijke Supergiant-saus nodig.
Daarom was ik extra blij met Spiritfarer, want dat is in essentie Animal Crossing en Stardew Valley, maar dan gemixt met een metroidvania. En dat is dan weer wel heel erg mijn genre.
-
Doodleuk
Wat ik verder van Spiritfarer vond kun je in mijn recensie lezen, en wat Hades zo goed maakt in die van Ron. Ik wil het nu hebben over wat deze twee spellen met elkaar verbindt, namelijk dat de dood een essentieel onderdeel is van hun verhaal. Bij Spiritfarer begeleid je diertjes naar het hiernamaals door ze te helpen met afscheid nemen. Vaak moeten ze nog iets uit hun verleden verwerken voordat ze klaar zijn om te gaan. Zijn die zaken gedaan, dan moet jij de knoop doorhakken en met hen de oversteek maken. In principe kun je ze nog uren op je boot laten rondlopen, maar daar worden ze alleen maar ongeduldig en ongelukkig van. En het verhaal gaat op die manier ook niet verder. Ik vond het mooi hoe ik uiteindelijk degene bleek die nog het meeste moeite had met loslaten.
©GMRimport
©GMRimport
In Hades is doodgaan juist de normaalste zaak van de onderwereld. De kans dat je in één keer uit de hel ontsnapt is heel klein en zelfs al zou dat lukken, dan nog moet je zo’n tien keer sterven om de aftiteling van het spel te zien. Dat is wat Hades zo mooi maakt. Doodgaan voelt nooit echt als falen, omdat de beloning van een run niet zit in wat je krijgt als je ontsnapt, maar in wat er gebeurt zodra je terugkeert naar het bewaringshuis van Hades. Daar praat je met bekende en minder bekende figuren uit de Griekse mythologie. In mijn meer dan honderd uur met Hades ben ik nogal verliefd geworden op al die personages. Ik betrapte mezelf erop dat ik tijdens een run stiekem hoopte dat ik al voor de eindbaas dood zou gaan. Des te sneller was ik weer thuis. Lekker van de zon genieten in Griekenland zat er toch niet in.
In 2020 ben ik dus wat meer out-of-the box gaan gamen. Aangezien ik niet meer met een gerust hart mijn huis kon verlaten, waren die virtuele uitstapjes naar andere genres meer dan welkom. Het ultieme escapisme van Hades en de cruisevakantie van Spiritfarer hebben me er doorheen gesleept.
Little Boxes
Take me away
From these little boxes
