Het is traditie op Gamer.nl om aan het einde van het jaar uitgebreid terug te blikken en vooruit te kijken. Dat doen we uiteraard met de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2019 en Top 100 van 2020, maar in deze rubriek kiezen Gamer.nl-redacteuren individueel hun favoriete game van dit jaar. Vandaag behandelt Brian Artiles Govita Gears 5.

In december 2019 was het precies tien jaar geleden dat ik voor het eerst het Gears-universum indook. Ik herinner mij nog dat een van mijn beste maten mij de game cadeau gaf voor mijn verjaardag. Nieuwsgierig scheurde ik het pakje open om te zien wat mijn volgende avontuur op de Xbox 360 zou worden. Mijn aanvankelijke reactie van blijdschap werd vrijwel meteen gevolgd door twijfel. Het third-person shootergenre kon mij destijds namelijk totaal niet bekoren. Ik had dus wat tijd nodig om me over mijn desinteresse heen te zetten. In december 2009 besloot ik dan toch maar te beginnen aan de game en na een uur of drie begon ik mij steeds meer thuis te voelen in het grijze en grauwe Sera.

Ik had nooit gedacht dat Gears 5 mij nog steeds zo intens kon laten genieten van deze door oorlog verscheurde wereld. Zeker gezien het feit dat ik in de loop der jaren andere interesses op het gebied van games heb ontwikkeld. In essentie is Gears altijd diezelfde cover-based shooter gebleven, waarvan ik na deel vier niet zeker wist of nóg een nieuw deel mij nog zo kon boeien. Hoewel de bèta mij positief stemde over de multiplayer, begon ik toch lichtelijk sceptisch aan de singleplayercampagne. Het moment dat het eerste tussenfilmpje naadloos overloopt in het gameplaygedeelte wist gelukkig een sterke indruk op mij te maken.

©GMRimport

Kait heeft mij beet

Niet alleen vanwege die naadloze overgang, maar voornamelijk vanwege de grafische pracht van het spel. Sera is niet langer een grijze en sombere wereld waarin je vriend en vijand nauwelijks van elkaar kunt onderscheiden. De planeet is zoveel jaar na Emergence Day een gedetailleerde lust voor het oog en bovenal een kleurrijkere spelwereld geworden. Bepaalde gebieden zien er weelderig uit en dat de tussenfilmpjes in-game gerendered zijn maakt het geheel des te indrukwekkender. Maar dat is niet het enige wat het spel zo imposant maakt, want de oorlog met de Locust heeft diepe wonden achtergelaten. Ongeneesbare wonden zou ik haast willen zeggen.

Dit gegeven vormt de basis van het verhaal dat Gears 5 stuwt. Nog steeds wordt er naar die vreselijke periode in de geschiedenis van de mensheid gerefereerd alsof het gisteren gebeurde. Voor velen zijn veel vragen onbeantwoord gebleven en het ontdekken van de waarheid heeft duidelijk voor enorme polarisatie gezorgd op Sera. Zelfs binnen het nieuwe Delta Squad komen interne strubbelingen voor die maken dat twee van de vier leden – Kait en Del – ervoor kiezen om hun eigen paden te bewandelen.

Zodra ik Kait onder de knoppen krijg zie ik Gears 5 langzaam veranderen in een game waarin droge humor en machogedrag veel minder de boventoon voeren. Uiteraard vinden we de welbekende humor wel terug in de gesprekken die bijvoorbeeld Kait en Del voeren gedurende hun kruistochten en het machogedrag uit zich vooral in de overmoedige houding van JD Fenix, maar het is met name de volwassenheid van Kait die de show steelt. De schokkende ontdekking die ze deed aan het einde van deel vier achtervolgt haar nog steeds en daarom is ze op zoek naar haar ware identiteit. Gelukkig vergezelt Del haar op haar zoektocht, want vooral de gesprekken die de twee met elkaar voeren getuigen van sterk schrijfwerk waar de Gears-franchise eigenlijk nooit eerder om bekend stond. We horen de twee mijmeren over het verleden en recente gebeurtenissen. Het mooie is dat ze alles vanuit verschillende oogpunten bekijken, waardoor gebeurtenissen uit de vorige delen in een andere daglicht geplaatst worden.

©GMRimport

Nog steeds Gears of War

Maar zoals ik eerder al zei is Gears in essentie altijd gewoon Gears gebleven en dat is te merken aan de nog altijd sublieme gameplay. Nog steeds zoek ik dekking achter een afgebrokkeld muurtje, doorzeef ik met veel plezier kolossale vijanden met kogels en zaag ik Locust doormidden met mijn oude vertrouwde Lancer. Echter blijkt het hersenloos knallen vooral op hogere moeilijkheidsgraden niet meer genoeg te zijn om door te kunnen naar de volgende checkpoint. Onze mechanische kameraad Jack is in Gears 5 namelijk veel belangrijker geworden. Hij kan nu bijvoorbeeld wapens en munitie van het slagveld oppikken, extra dekking bieden en zelfs vijanden aanvallen. Broodnodige aanpassingen zijn het, want The Swarm maakt het ons niet meer zo makkelijk als in voorgaande delen. De vijand neemt nu veel actiever deel aan het gevecht en dwingt me als het ware om achter dat afgebrokkelde muurtje vandaan te komen en tactisch te werk te gaan.

Spelenderwijs merk ik dat het vooral die kleine verbeteringen zijn die mij zo weten te imponeren dat ik aan het einde van de rit mezelf de vraag stel: ‘Is Gears 5 het beste deel dat ik tot nu heb gespeeld?’ De game is namelijk alles wat ik van Gears verwacht en meer. Het grafische geweld is adembenemend, het verhaal is impactvoller en de gameplay is dankzij kleine en logische aanpassingen nog spectaculairder geworden.

©GMRimport

Daarnaast doet Gears 5 mij verlangen naar een vervlogen tijd waarin ik een stuk minder zorgen had, een tijd waarin mijn moeder er nog was en ik lange, nachtelijke coöperatieve sessies kon houden met een van mijn beste vrienden. Toch vind ik dat een moeilijke vraag om te beantwoorden. Het origineel was voor mij toch een van de grootste verrassingen van de vorige consolegeneratie en de herinneringen die ik aan dat spel heb overgehouden staan nog steeds vers in mijn geheugen gegrift. Misschien is het ook helemaal niet belangrijk om die vraag te beantwoorden. Wat telt is dat ik nog steeds met volle teugen geniet van Gears 5 en ondanks (of dankzij) het abrupte einde van het verhaal niet kan wachten om te zien waar Gears 6 mij naartoe zal leiden.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.