In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Dwayne met Metaphor: ReFantazio.

De knappe Atlus-koppen die meewerkten aan Shin Megami Tensei en de drijvende kracht waren achter drie Persona-games, kwamen dit jaar met een gloednieuwe IP. Onder de vlag van het kersverse Studio Zero leverde men Metaphor: ReFantazio, een jrpg die in bijna alles lijkt op Persona, maar voor het eerst in de historie van Atlus het fantasiegenre bestiert. Dat doet het op zo’n unieke wijze dat het mij niet alleen tientallen uren vermaak opleverde, maar ook mijn (dagelijkse) zorgen over de staat van de wereld verzacht.

Als journalist voel ik me verplicht om het (wereld)nieuws op de voet te volgen, wat me vooral de afgelopen jaren regelmatig met een quasi-depressief gevoel achterlaat. Het zoveelste verhaal lezen over een brandhaard ergens ter wereld knaagt steeds vaker aan me. Het is misschien ook wel de reden dat ik sinds een jaar weer parttime in de cultuursector werk als geluidstechnicus, iets verder weg van het nieuws.

Of het nu de zorgen dichtbij huis zijn over politiek of ellende elders in de wereld: het blijft moeilijk om me er volledig van af te sluiten. En dan zijn er nog de sores die we in onze persoonlijke levens meemaken. Elk huisje heeft immers zijn kruisje. Metaphor: ReFantazio erkent die zorgen allemaal, en levert een meer dan potent medicijn.

Laten we samenkomen

In de wereld van Metaphors Euchronia zijn er zorgen genoeg. De koning is vermoord, de kerk regeert met ijzeren vuist, monsters teisteren de wereld buiten grote steden en mensen vormen de grootste dreiging voor het voortbestaan van de wereld. Dat laatste is een prachtige allegorie voor mensen zoals jij en ik, wiens territoriale drang in de echte wereld vaak de voedingsbodem vormt voor conflict. Om nog maar te zwijgen over de invloed van onze aanwezigheid op de aardbol, een probleem dat alleen op te lossen is door de handen ineen te slaan. Dat terwijl ik weleens denk dat men tegenwoordig meer dan ooit tegenover elkaar staat. Dat cynisme is Metaphor totaal vreemd, maar het stipt de problemen wel aan.

Het thema van eenwording dreunt door in bijna elk aspect van Metaphors productieontwerp. Het verhaal draait om personages die zich verenigen in tijden van enorme verdeeldheid. Ze komen allemaal uit andere stammen, maar kijken naar hun overeenkomsten in plaats van naar hun verschillen. De schurk is letterlijk een populist die met ferme taal de harten van het volk probeert te winnen. Zelfs de battle themes zijn ingezongen (of gerapt, zo u wil) in een bestaande taal (Esperanto) die ooit bedacht is als een universeel communicatiemiddel voor iedereen ter wereld.

Tegelijkertijd reflecteert het op de meest liefdevolle manier op de westerse wereld. De inwoners van Euchronia hebben te maken met problemen die wij ons sinds eeuwen niet meer kunnen voorstellen. De scheiding van kerk en staat, de grondwet, een samenleving waarin je niet wordt aangekeken op wát je bent, maar wíe je bent: men droomt ervan in Euchronia. Verhalen over mensen die dagelijks rustig hun routines afwerken, naar hun werk gaan en beschermd worden door de regering staan beschreven in fantasieboeken. Een utopie, zo vermoedt men in de game, maar als speler weet ik dat onze wereld verre van perfect is.

Een anime van drie seizoenen

Het bovenstaande weet Studio Zero te verpakken in een verhaal waarmee je makkelijk drie seizoenen aan anime zou kunnen vullen, terwijl de game zelf het allerbeste van Atlus’ werk bij elkaar brengt. De bekende planningsmechaniek uit Persona diept men verder uit door bijvoorbeeld ook zij-activiteiten te voorzien van deadlines, maar belangrijker: de mechaniek wordt gebruikt om de schaal van de spelwereld te illustreren. Ineens moet ik ook rekening houden met een reistijd van een paar dagen bij het maken mijn planning richting het verslaan van een grote eindbaas.

Het net zo bekende systeem voor sociale interactie met andere personages is juist wat meer gestroomlijnd. Waar we van Persona gewend waren dat we de perfecte antwoorden moesten formuleren om zoveel mogelijk vriendschapspunten te verdienen, is Metaphor hier veel vriendelijker in door dat onderdeel simpelweg achterwege te laten. Tijd doorbrengen met personages is vaak al genoeg om een relatie te levelen, al vormen kleine missies die verweven zijn in hun verhaallijnen soms toch dat beetje uitdaging, waardoor het nooit saai wordt.

Het vechtsysteem is verder uitgediept en iets lastiger gemaakt, vooral dankzij de implementatie van het Pass Turn-systeem dat Shin Megami Tensei-fans ongetwijfeld bekend in de oren klinkt. Ik zoek nog steeds naar de zwaktes van mijn vijanden en word beloond met een extra aanval als ik hem weet te vinden, maar anders dan in Persona kan ik na het raken van een zwak punt niet constant het stokje doorgeven naar een teamlid naar keuze. Tel daar de toevoeging van voor- en achterlinies bij op en je hebt een turn-based vechtsysteem dat je constant na laat denken over de beste invulling van een beurt.

Een goede anime kan uiteraard niet zonder talloze kleurrijke personages die je gaandeweg ontmoet. Metaphor geeft ook op dat gebied een masterclass door mij reisgenoten voor te schotelen die ik nooit meer zal vergeten. Neem Hulkenberg en haar heerlijke karaktertrek om elk vreemd gerecht uit een of andere uithoek van de wereld als het beste eten ooit te bestempelen, of Heismay wiens zorgen voor toekomstige generaties van zijn Eugief-ras zijn te herleiden naar de dood van zijn zoon. Tot zover het verklappen van details, maar Metaphor schets prachtige personages die iedereen wel in zijn naaste vriendenkring zou willen hebben.

Eindeloze krachtbron

Alles in bovenstaande zwanenzang - en nog heel veel meer - maakt van Metaphor: ReFantazio mijn game van het jaar. Op geheel eigen wijze presenteert regisseur Katsuhiro Hashino een tot in detail uitgewerkte fantasiewereld vol vreemde (en soms door Jeroen Bosch geïnspireerde) personagedesigns, zorgvuldig gestileerde art direction en meeslepende verhaallijnen. Daarnaast levert componist Soji Meguro een van de beste soundtracks die ik ooit heb beluisterd, met melodieën en creatieve keuzes die alleen grootmeesters maken. Ik bedoel: wie huurt er nou een monnik in om verzonnen taal in rapsalvo’s over bombastische, orkestrale arrangementen heen te spuwen? Laat dat maar aan Meguro over. Het is werkelijk geniaal!

Die creativiteit van Hashino en de zijnen is voor mij een eindeloze krachtbron wanneer neerslachtigheid en cynisme zich van mij meester maken. Dat is precies wat de regisseur bij de speler los wil maken met Metaphor: ReFantazio; moge fantasie, in welke soort of vorm dan ook, je op de been houden als het even niet meer gaat. Dat is tenslotte ook de manier waarop de personages in Euchronia hun wereld hersteld hebben.

Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij

Minecraft-bedenker Markus 'Notch' Persson heeft op social media aangegeven een spiritueel vervolg op Minecraft te willen ontwikkelen.

Op 1 januari plaatste hij een poll op X waarin hij vroeg of hij verder moest werken aan zijn huidige project - een "traditionele roguelike gecombineerd met een firstperson dungeon crawler", of "een spiritueel vervolg op Minecraft".

Dat laatste is sowieso opvallend, aangezien het voor het eerst is dat Notch alleen al hint naar de mogelijkheid dat hij aan een spiritueel vervolg op de immens populaire game wil werken. Notch is zelf niet meer werkzaam bij het door Microsoft overgenomen Mojang en zijn naam is voor een groot deel zelfs uit Minecraft gehaald nadat hij controversiële opmerkingen maakte over onder andere homoseksualiteit en afkomst.

Gisteren verduidelijkte Notch zijn eerder geplaatste poll, waarbij hij aangaf serieus te zijn over de mogelijkheid dat hij aan een spiritueel Minecraft-vervolg wil werken. "Ik heb in feite Minecraft 2 aangekondigd", zo stelde hij. "Ik dacht dat mensen misschien wel zouden willen dat ik nog een game maak die erg op de eerste lijkt, en ik vind het geweldig om weer aan games te werken."

Hij geeft daarbij wel aan dat spirituele vervolgen op populaire games niet altijd even goed uitpakken, en dat hij er voor wil waken dat dit niet het geval is bij zijn nieuwe project. "Ik ben daarnaast een man van mijn woord, en ik wil het op een manier doen die niet stiekem inbreuk maakt op het ongelooflijke werk dat Mojang en Microsoft doen."

Hoe dan ook lijkt een nieuwe, op Minecraft lijkende game van Notch voor nu nog een toekomstdroom. Zoals gezegd werkte de ontwikkelaar al aan een roguelike en ziet het er gezien de woorden van Notch er naar uit dat dit Minecraft-achtige project nog niet eens in ontwikkeling is.

Gamejournalist Jason Schreier heeft op Bloomberg zijn voorspellingen voor het jaar gedeeld. Hij vermoedt dat Grand Theft Auto 6 wordt uitgesteld naar 2026, maar dat Hollow Knight Silksong wel dit jaar uitkomt.

Schreier benadrukt in het artikel dat het puur om voorspellingen gaat. De journalist heeft echter een zeer betrouwbare reputatie en veel ervaring, dus zijn voorspellingen dragen wel enig gewicht.

Hoewel Rockstar Games en Take-Two meermaals hebben aangegeven dat Grand Theft Auto 6 aankomend najaar uitkomt, denkt Schreier dat het spel uitgesteld zal worden naar 2026. "De volgende GTA is een gigantische en ambitieuze game. De druk om het geweldig te maken is buitensporig en Rockstar Games wil geen buitensporig overwerk gedurende de laatste maanden van ontwikkeling forceren."

Schreier verwacht echter wel dat het langverwachte Hollow Knight Silksong, dat al jaren geleden is aangekondigd maar nog altijd geen releasedatum heeft, dit jaar uitkomt. Verder voorspelt hij dat Half-Life 3 aangekondigd gaat worden. Dat is in lijn met recente geruchten over de mogelijkheid dat Valve aan een nieuwe Half-Life-game werkt. Tot slot vermoedt hij dat vooral Microsoft en Sony zich nog meer op multiplatformreleases zullen richten.