Favorieten: Dragon’s Dogma 2 is helemaal het einde en het einde helemaal
Het ultieme rollenspel
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Marcel met Dragons Dogma 2.
Hierna volgen spoilers voor Dragon’s Dogma 2. Over het einde, maar vooral over het begin. Al zit dat begin wel helemaal aan het einde, want dan begint Dragon’s Dogma 2 pas. Hoe duidelijker je dat probeert te maken, hoe vager het klinkt.
Lotgenoten
Aan regisseur Hideaki Itsuno zal het niet gelegen hebben; hij windt er geen doekjes om. Als regisseur van de eerste Dragon’s Dogma was het aan hem de taak om een vervolg te maken. Maar die ‘2’ lijkt nergens te bekennen in het spel zelf, enkel in promotiemateriaal en op het hoesje. Pas tegen het einde, na tientallen uren spelen, beloont de ontwikkelaar je met het echte titelscherm. Mits je goed oplet.
En dan begint Dragon’s Dogma 2 pas.
Het is alsof Itsuno zegt: ik wist ook niet wat ik met het vervolg aan moest. Ik heb al het ultieme rollenspel gemaakt: Dragon’s Dogma. Niet ultiem in de zin van het beste, grootste, leukste of mooiste. Nee, dat ‘rollenspel’ moet je heel letterlijk nemen. Alle personages in Dragon’s Dogma krijgen een rol toebedeeld en die moeten zij heel nauwlettend spelen. De smid is de smid, de bedelaar de bedelaar, de jonkvrouw de jonkvrouw, en jij bent de Arisen, de uitverkorene die zijn hart gestolen ziet door een enorme draak. Aan jou de taak om de draak te verslaan en heerser van het koninkrijk te worden.
Er is ondertussen zat tijd om te avonturieren, maar vroeg of laat moet je de confrontatie met de draak aangaan. Alleen zo kun je jouw rol in het einde van Dragon’s Dogma vervullen. Het rollenspel uitspelen.
I’ve got that dog in ma
De nieuwe Dragon’s Dogma begint heel anders, maar eindigt hetzelfde. Jij bent de Arisen, de uitverkorene die zijn hart gestolen ziet door een enorme draak. Aan jou de taak om de draak te verslaan en heerser van het koninkrijk te worden. Eén probleem (twee als je de draak meerekent): iemand anders claimt ook de Arisen te zijn, waarmee hij recht zou hebben op de troon. Terwijl er toch echt maar één iemand is die deze rol kan, mag en moet spelen. En dat ben jij al.
Het is alsof Itsuno zegt: Dragon’s Dogma bestaat al, er kan geen tweede Dragon’s Dogma zijn. Ik noemde het vervolg zelfs een soort remake in mijn review. Gekscherend natuurlijk, maar zo vreemd is die gedachte niet. Zoals ik het al eens zei: “Vrijwel alle systemen van het origineel zijn nog intact, maar ze worden beter en sneller zichtbaar. Bovenal hebben ze meer impact op het spelverloop.” Een verbeterde versie, met en dankzij de technologie van nu.
Deel twee blijft hondstrouw aan de dogma’s van het eerste deel, met veel van dezelfde kritiek tot gevolg. Snel reizen is uit den boze. Je hebt maar een heel beperkt aantal zogeheten ferrystones, dus het grootste deel van je reis leg je per ossenkar af. Van stad naar dorp, van dorp naar nederzetting. Er is geen manier om van hot naar her te teleporteren en te voet kom je er ook niet zomaar, want “kolkende rivieren splijten het landschap, bergen maken de weg onbegaanbaar en soms zijn de bossen zo dichtbegroeid dat geen kompas je nog kan redden”.
Traag van begrip
Ondertussen ben je maar een beetje aan het avonturieren. Veel uitgestippelde missies zijn er niet, baasgevechten evenmin. Heel lang zou je daar toch niet van kunnen genieten, want je moet om de haverklap terug naar een herberg om je verzamelde zooi te dumpen. Al die vrijheid voelt behoorlijk beperkend. En waar doe je het uiteindelijk allemaal voor? Misschien wordt het maar eens tijd om de confrontatie met de draak aan te gaan. Alleen door de draak te verslaan, kun je jouw rol in het einde van Dragon’s Dogma vervullen.
En dan begint Dragon’s Dogma 2 pas.
Het vervolg kan pas van start zodra je jezelf uit die bekende fantasieformule verwijdert. Tot die tijd volg je braaf het dogma van de draak, de rol die de wereld voor jou heeft weggelegd.
Maar wat als je de draak steekt met deze ‘ultieme’ fantasie? Wat als je tegen de game zegt: ‘Ik doe niet meer mee!’.
Dan praat de game terug. ‘Is dat echt wat je wilt?’, vraagt het spel.
Antwoord je bevestigend, dan kom je erachter dat het allemaal een fantasie is. Een rollenspel. Jij speelt de Arisen, de draak de draak, de jonkvrouw de jonkvrouw, de bedelaar de bedelaar en de smid de smid. Zolang iedereen zijn rol netjes vervult, blijft die illusie in stand. Maar jij moest zo nodig je rol weigeren.
Dus eindigt de wereld. En begint Dragon’s Dogma 2.
Dragon’s Dogma 2
Want Dragon’s Dogma kun je het niet langer noemen. De lucht kleurt bloedrood en skeletten of erger staan op uit de dood. Alle rivieren en zeeën zijn drooggelegd, dus je kunt in principe overal heenlopen. Al hoeft dat niet meer met plotseling ferrystones in overvloed. Fast travel, here we come and go! Er zijn zelfs baasgevechten en een concreet verhaal met daadwerkelijke urgentie. Het is alsof Itsuno zegt: Is dit echt wat je wilt van een vervolg op Dragon’s Dogma? Dan kun je het krijgen ook!
De spelwereld ligt aan je voeten, maar van plezier is geen sprake. Je verlangt enkel naar dat kale bed van de herberg. Naar die stront-trage ossenkar. Naar de ultieme fantasie van Dragon’s Dogma toen er nog geen ‘2’ achter de naam stond. Maar die realiteit is niet meer. De ossen zijn zo bang geworden dat ze niet eens meer hun stal durven te verlaten. Na iedere nacht slapen wordt weer een stuk van de kaart weggevaagd. Dus mijd je alle kampvuren en herbergen, tot al je elixirs op zijn en ergens overnachten je enige overgebleven redding blijkt. Ook al luidt dit de verdere ondergang van de wereld in. De fantasie van vrij reizen is een hel en jij bent de schepper.
Dat is de prijs die je voor je eigen wil betaalt. De illusie verbroken, de fantasie verpest. Wat heb je aan al die vrijheid als je geen oog meer dicht durft te doen? Maar er zit weinig anders op. Je moet zelf het einde van de wereld in gang zetten en afscheid nemen van al die platte personages waar je toch om bent gaan geven. Tot ziens, domme Pawns met jullie getetter. Vaarwel stereotypische npc’s met die oud-Engelse uitspraken de hele tijd. Thou shan’t be forgotten!
Gelukkig is er New Game Plus.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij
