Favorieten: Dragon Age: The Veilguard was de juiste game op het juiste moment
Afleiding, herkenning en troost
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Erwin met Dragon Age: The Veilguard.
Niets mag schuren in Dragon Age: The Veilguard. Van de gevechten en je rol in de wereld, tot de relatie met je vrienden en eventuele partner. In tegenstelling tot voorgaande Bioware-games is het zelfs niet mogelijk om je als een eikel te gedragen gedurende de dialogen. Het enige randje dat personage Rook heeft, is dat die soms wat sarcastisch uit de hoek kan komen.
In dit warme bad ligt de focus op een groep helden die bij elkaar komt om het onvoorstelbare te doen: twee goden en hun legers verslaan om de wereld te redden van de ondergang. Hun queeste volgde ik in november terwijl mijn zussen en ik onze eigen onvoorstelbare taak moesten uitvoeren: het organiseren van de begrafenis van onze moeder.
Troost
Door Alzheimer wist mijn moeder al jaren niet meer wie ik was. Toch was ze er nog en konden we samen lachen over niets, zoals de kwispelende staart van mijn hondje. Bij deze ziekte weet je waar het waarschijnlijk zal eindigen, maar toch gebeurde het plotseling en dan merk je dat het echte afscheid nemen nog moet plaatsvinden.
De periode tussen het overlijden en de begrafenis vond ik een verwarrende tijd, waarin er veel geregeld moet worden en je in de momenten van rust wordt overspoeld met gevoelens. Hoe fijn is het dan dat je soms kunt ontsnappen naar een grote, frictieloze fantasiewereld? Een wereld waar je monsters en draken in elkaar moet slaan, en er altijd weer een volgende opdracht klaarstaat die je zonder na te denken kunt volbrengen door een waypoint te volgen en daar te vechten.
Dat videogames je op zo'n moment kunnen helpen is helaas niet nieuw voor mij. Na het overlijden van mijn vader waren het de tactische gevechten van Fire Emblem waardoor ik mijn gedachten op wat anders kon leggen dan de harde realiteit. Toch gaat Veilguard dieper dan dat. Deze game vertelt allerlei mooie verhalen waarin ik niet alleen afleiding, maar ook herkenning en troost vond.
Van dag naar dag
Zo voelde ik al snel een band met Emmerich, de necromancer die bang is voor de dood terwijl hij zich er constant mee omringt. In een mooie scène verzamelen we bloemen in een tuin om die vervolgens samen achter te laten bij het graf van zijn ouders, dagen nadat ik een bloem achterliet op de kist van mijn moeder.
Of krijger Taash, die er enorm tegenop ziet om diens moeder te vertellen dat die non-binair is. Een van de laatste herinneringen aan mijn moeder van voordat ze haar geheugen begon kwijt te raken, is dat ik bij haar uit de kast kwam en de angst die ik daarvoor voelde.
Niet veel later helpt Rook teamgenoot Bellara met het uitvoeren van rituelen tijdens een begrafenis, waarbij hij haar advies geeft over rouw. Het is duidelijk dat de schrijvers een vergelijkbaar verlies hebben moeten doorstaan en de speler daar nu mee willen helpen. Het is alsof ze tegen mij praten wanneer Rook zegt: "Making it from one day to the next is pretty tough some days. But we do it. And it's enough."
Verbinding
Zelfs de manier waarop de Blight in de game langzaam de mooie spelwereld verandert in een grijze, identiteitsloze massa deed mij denken aan hoe de Alzheimer van mijn moeder haar kleurrijke leven uitwiste en haar hersenen dof maakten. Alleen is zo'n ziekte in de echte wereld helaas niet iets waar je met een zwaard tegenaan kunt slaan, of rouw een demoon die je verslaat met een magische spreuk.
Als je zo'n verbinding met een game voelt maken alle nadelen niet meer uit. Als ik door een kritische bril kijk eindigt The Veilguard waarschijnlijk niet eens op mijn persoonlijke GOTY-lijstje, maar het is wel de game die dit jaar voor mij het meest heeft betekend.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij
