In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Tom met Disco Elysium.

Elden Ring is zonder twijfel de game die ik dit jaar met het meeste plezier heb gespeeld. Daar kan ik geen doekjes om winden. Het is ook de beste game die dit jaar is uitgekomen – en dat heeft iedereen inmiddels ook al minstens twintig keer gehoord. Terecht ook, want het is gewoon een dijk van een game. Maar tóch sluit ik het jaar niet af met een lofzang over FromSoftware’s epische meesterwerk.

Die eer gaat namelijk naar een fantastische game die ik pas veel later een kans hebben gegeven dan hij verdient: Disco Elysium. Episch is niet het juiste woord om het te omschrijven, maar een meesterwerk is het zonder meer. De visuele stijl is adembenemend, het schrijfwerk is van torenhoog niveau en de muziek is eveneens geweldig. De hele ervaring zit zo bomvol met sfeer dat het moeilijk was er niet meteen door meegesleept te worden. Ik houd van hobocop Harry, heb een speciaal plekje in mijn hart voor Kim Kitsuragi en denk met weemoed terug aan de charmante puinzooi van een stad die zich Revachol noemt.

©GMRimport

Vrijheid is geen gelijkheid 

Vrijheid is een belangrijk onderdeel van Disco Elysium. Het spel schotelt je duidelijke doelen voor, maar duwt je zelden een specifieke richting op. In plaats daarvan geeft het je de kans om alles op je eigen tempo te doen, naar eigen inzicht en grotendeels op de door jouw gekozen volgorde. Fouten maken hoort erbij – als je beoogde aanpak niet lukt, is er altijd een andere manier waarop je een probleem kunt oplossen. Soms kan dat gewoonweg niet meteen en dan dient een mislukking niet als ontmoediging, maar juist als duidelijk leermomentje. Je nieuwsgierigheid is je beste raadgever: het spel nodigt je uit om overal op af te gaan, alles te beleven en te onderzoeken.

Elden Ring kun je grotendeels op dezelfde manier omschrijven. Die game heeft ook een uitnodigende spelwereld voor ambitieuze avonturiers, met meer te zien en te beleven dan je je in eerste instantie voor mogelijk houdt. Het grootste verschil tussen beide spellen zit hem - naast hoe actievol de gameplay is - in de ruimtelijke beleving. The Lands Between zijn vele malen groter dan Revachol, en zo voelt het ook daadwerkelijk als je om je heen kijkt. In Elden Ring doemt aan de horizon altijd weer een imposante toren, een duistere kasteel of een ander interessant aangezicht op dat je aandacht trekt en je weglokt van wat je eigenlijk aan het doen was. Het is dan ook niet moeilijk om te verdwalen. Meer dan honderd uur rondzwerven was voor mij alsnog niet genoeg om alles te vinden wat in die wereld verborgen zit. Elden Ring is groot – misschien wel té groot.

Dead or alive, you’re coming with me 

Want hoe intrigerend die wereld ook is, en hoe goed uitgewerkt de gameplay ook mag zijn, mijn aandacht verslapte op den duur. Ik had alles wel gezien voor mijn gevoel, en wilde graag door naar een nieuw avontuur. Een avontuur dat niet zo intimiderend voelde en zich vooral volledig richtte op een intieme, meeslepende beleving. Disco Elysium bleek die ervaring ten voeten uit. Tijdens het genieten van mijn waanzinnige uitstapje in Revachol, ontdekte ik opnieuw hoe fijn ik het vind om opgeslokt te worden door het verhaal van een videogamewereld. De stad waarin Disco Elysium zich afspeelt is eigenlijk helemaal niet zo groot, maar toch kun je er uren in rondlopen zonder je te vervelen. Er is gewoon zoveel oog voor detail, tal van interessante personages met wie je kan praten, onwijs veel achtergrond informatie en genoeg situaties om te onderzoeken.

©GMRimport

Met de Switch in de hand, op de bank – of in bed, nog even voor het slapengaan – praatte ik zo uren met ‘Call Me Manana’ en Tommy Le Homme, kreeg ik slaande ruzie met Jean-Luc Measurehead en deed ik mijn best om vooral heel stoer en onbevreesd over te komen op mijn geliefde compagnon luitenant Kitsuragi - met wisselend succes. Mijn doel in Revachol was om een moord op lossen, maar de mysteries die me om de oren vlogen wisten me daar telkens weer van af te leiden. Ik omarmde wat het was om als echte hobo – pardon, hobocop – door het leven te gaan, besloot dat communisme mijn way of life moest worden en heb me wellicht minder populair gemaakt bij de kinderbescherming. Maar dat rotjoch Cuno vroeg er om, dus het was het waard. Ook al nam Kim het me niet bepaald in dank af draaide hij wel bij toen ik met overtuiging het lichaam van het moordslachtoffer met één enkel pistoolschot uit de boom wist te schieten. Want ik ben immers een superstar cop, en die zijn cool.

Disco Elysium is kunst 

Disco Elysium is best wel vreemd, soms verontrustend en regelmatig filosofisch. Het is ook weergaloos vormgegeven. Het is gewoon kunst. Naast dit alles is het ook een van de tofste verhalende games die ik heb gespeeld. Het is een ontzettend intieme ervaring, omdat bijna niemand dezelfde spelervaring zal hebben als jij. Daar zijn simpelweg te veel verschillende keuzes en speelstijlen voor, die iedereen weer anders meemaakt. Vrienden die het spel hebben gespeeld (en mij het hebben aangeraden, waarvoor dank) hebben hun ervaring ook met me gedeeld, en ondanks het feit dat we best vaak op een lijn zaten, bleek al snel dat we bepaalde situaties toch héél anders opgelost hadden. De tijd vloog ook voorbij in Revachol. Soms was ik zo drie uur verder terwijl ik maar met drie personages had gepraat en een nieuwe jas had gevonden – maar het verveelde geen seconde.

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Disco Elysium is boven alles ook gewoon een onvergetelijke ervaring die voor mij persoonlijk het broodnodige contrast biedt met alle grootse triple A openwereldgames met honderden uren gameplay die ons tegenwoordig om de oren vliegen. Zelda laat je los in een gigantische zandbak, God of War is niet langer een korte, intense ervaring, maar lang en episch, en Elden Ring steekt de onvergeeflijke soulslike ervaring in een openwereldjasje. Die aanpak slaat aan, dus het is een enorm veilige keuze. Ook ik kan stuk voor stuk van deze games genieten, maar ze staan voor mij niet op hetzelfde niveau als het kunstwerkje dat Disco Elysium heet. Dat een eventueel vervolg er waarschijnlijk niet in zit, steekt me misschien nog wel meer dan dat er nog altijd geen Bloodborne 2 is (nou ja, bijna dan).

Maar goed, ik krijg net van mijn gruwelijke stropdas te horen dat de enige remedie tegen dit probleem is om méér Disco Elysium te spelen, dus pak ik mijn Switch maar weer en reis ik af naar de kades van Martinaise.

Disco Elysium is verkrijgbaar voor pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en Nintendo Switch. Lees hier voorgaande artikelen uit de Favorieten van de Redactie-rubriek.

Er gaan berichten dat de mmo gebaseerd op de Horizon-franchise die volgens geruchten in ontwikkeling was bij NCSoft, is geannuleerd.

Er gaan al enkele jaren geruchten over een mmo gebaseerd op de Horizon-franchise die werd ontwikkeld bij het Zuid-Koreaanse NCSoft. Vorig jaar kwam naar buiten dat de mmo mogelijk als subtitel 'Land of Salvation' had en op Unreal Engine 5 draaide. De mmo was volgens de geruchten in ieder geval in de maak voor pc en mobiel - een PlayStation-versie werd niet vermeld.

De Koreaanse publicatie MTN (via ResetEra) claimt nu dat het project naar het schijnt is geannuleerd. Een reden werd niet gegeven, maar er zouden meerdere projecten bij de ontwikkelaar zijn geannuleerd na een onderzoek over hoe succesvol de spellen in ontwikkeling bij de studio zouden kunnen worden.

Overigens is het belangrijk om te beseffen dat de Horizon-mmo los staat van een andere liveservicegame gebaseerd op Horizon waar Guerrilla Games aan werkt. Guerrilla liet eind 2022 weten de Horizon-reeks te willen uitbreiden met een multiplayergame. Via een vacature bevestigde men dat het om een "nieuwe cast aan personages" en een "unieke grafische stijl" ging. Begin 2023 lekten er mogelijke vroege beelden uit van het spel, waarin inderdaad een nieuwe grafische stijl getoond werd.

Sony gaf enkele jaren geleden al aan minstens twaalf liveservicegames in ontwikkeling te hebben. Enkele van die projecten zijn al uitgekomen, waaronder het succesvolle Helldivers 2 en het gefaalde Concord. Naughty Dogs The Last of Us-multiplayergame werd geannuleerd en ook liveservicegames van Bluepoint Games en Bend Studio zijn afgelopen week geannuleerd. Een van die games draaide om de God of War-franchise.

De bij Bioware vertrokken Dragon Age: The Veilguard-regisseur Corine Busche heeft laten weten dat ze een aanbod kreeg om ergens anders te werken "die ze niet kon weigeren".

Dat heeft ze in een statement aan Eurogamer laten weten. Ze vertelde daarbij dat het om een game gaat die binnen het rpg-genre valt, maar meer details gaf ze nog niet.

Busche laat daarbij weten dat ze "heeft gedaan wat ze wilde doen bij Bioware. Ik wilde er gaan werken om de koers te corrigeren. Ik hou van Dragon Age en van Bioware, dus de kans om er een goede singleplayer-rpg van te maken was de kans van mijn leven."

Afgelopen week kwam al naar buiten dat Busche vertrekt bij Bioware. Ze ging in februari 2022 aan de slag als regisseur van de vorig jaar uitgekomen Dragon Age-game. Samen met creative director John Epler overzag ze de laatste ontwikkeljaren van de game. Het spel was zo goed als een decennium lang in ontwikkeling en de ontwikkeling is meermaals opnieuw begonnen. Voor haar werk aan The Veilguard heeft ze achttien jaar bij Electronic Arts gewerkt aan De Sims. Het is niet bekend wat Busche hierna gaat doen.

In Dragon Age: The Veilguard, de vierde game in de Dragon Age-reeks, trekken spelers er op uit om de vernietigende kracht van de elvengoden tegen te gaan. Spelers staan bekend als Rook, die samen met zijn metgezellen aan de frontlinie vecht. De game is beschikbaar via Steam, Epic Games Store, PlayStation 5 en Xbox Series X en S.

Erik Nusselder beloonde de game met een 8: "Het is Bioware weer gelukt: een groep personages maken waar we voor door het vuur zouden gaan. Het hoofdverhaal is ongeïnspireerd en de flitsende gevechten worden na tientallen uren wat sleets, maar onze liefde voor de Veilguard blijft overeind."