Naast de gezamenlijk gekozen Top 25 van 2021 vertellen Gamer.nl-redacteuren in deze rubriek individueel over de spellen die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze hebben gemaakt. Vandaag: Michel met Deathloop.

Ik zit in een tijdlus gevangen dit najaar. Haast elke dag lijkt op de voorgaande: ik rol uit bed, schrijf over games achter mijn laptop in de woonkamer, douche tussendoor, train in de sportschool, werk mijn avondeten naar binnen, ontspan met een game of film en stap weer in bed. De volgende dag begint het riedeltje opnieuw, ad infinitum. De enige verandering de afgelopen weken is dat ik niet meer naar de sportschool kan.

©GMRimport

Niet alleen speel ik de hoofdrol in mijn eigen Groundhog Day; het voelt ook nog eens als een vervolg op een slaapverwekkende film waar ik eerder al in schitterde. Dit najaar is immers een kopie van de vorige: net als vorig jaar zijn er maatregelen getroffen om het coronavirus tegen te gaan en de druk op de zorg af te laten nemen. Ik begrijp dat we allemaal ons beste beentje voor moeten zetten om te helpen, maar daarom hoef ik het nog niet leuk te vinden.

In 2020 waren lockdowns nog uniek, nieuw en spannend; dit najaar voelt het als een uiterst frustrerende herhalingsoefening zonder dezelfde hoop op verbetering die mij er vorig jaar doorheen hielp. De koek is op en ik snak naar iets dat in de buurt komt van mijn oude leventje.

©GMRimport

Desoriënterend

Waar die herhaling me de strot uit komt in het echte leven, daar genoot ik er des te meer van in Deathloop. De marketing van de game zorgde ervoor dat ik het spel bij lancering oversloeg – ook dat was een herhalingsoefening: ik had wel even genoeg nieuwtjes over de vele trailers geschreven – maar uit verveling kocht ik Deathloop afgelopen november alsnog.

Mijn eerste uurtjes in de game waren desoriënterend. Deathloop heeft een vrij uniek uitgangspunt, waarin je dezelfde dag telkens herhaalt tot je acht verschillende kopstukken op het eiland Blackreef in één dag weet om te leggen. Elke dag bestaat uit vier dagdelen en de spelwereld is opgedeeld in vier locaties – je bezoekt er één per dagdeel. Alsof dat niet verwarrend genoeg is, gooit Deathloop je meteen in het diepe zonder duidelijke uitleg en moet je tussen de dagdelen door een haast ondoorgrondelijk menu zien te ontcijferen.

Hoewel de eerste paar uren van Deathloop daardoor kunnen afschrikken, vermoed ik dat het een bewuste keuze was van ontwikkelaar Arkane om het zo verwarrend mogelijk te maken. Na deze ‘intro’ begint het spel de regels duidelijker uit te leggen en krijg je ook handvatten om je verblijf een stuk prettiger te maken. Die handvatten bestaan uit speciale krachten die je vrijspeelt door bovengenoemde kopstukken te doden, alsmede een kleurrijk goedje waarmee je die krachten en gevonden wapens kunt infusen, om ze mee te kunnen nemen naar de volgende ‘loop’. 

©GMRimport

Niet te stoppen moordmachine

Je leert spelenderwijs de speciale regels die gelden op Blackreef en gaat daardoor steeds kundiger te werk. Waar je in het begin het gevoel hebt dat je met erwten op vijanden schiet, groei je binnen de kortste keren uit tot een niet te stoppen moordmachine. Mede doordat je je arsenaal aan wapens en krachten bijschaaft, maar vooral ook omdat je de spelwereld als je broekzak leert kennen.

Ik heb al vaker geschreven over het genot dat ik haal uit het ‘eigen maken’ van een spelwereld – het steeds beter doorhebben van de verschillende routes en locaties binnen een game – en Deathloop trekt dit door naar het uiterste. Er zijn immers maar vier locaties en door het concept van de game bezoek je die steeds maar weer opnieuw. Op die manier leer je de veiligste routes uit je hoofd, waardoor je je steeds sneller en zekerder verplaatst.

Zo kom je uiteindelijk ook achter de locaties waar de acht kopstukken zich schuilhouden, en begint de route die je moet afleggen voor de ‘perfecte loop’ zich steeds duidelijker af te tekenen. Dat de game uiteindelijk de illusie van vrijheid laat varen en je al deze informatie via doelgerichte missies kunt achterhalen, doet wat mij betreft weinig af aan de voldoening die je haalt uit dit proces.

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Zo rende ik aan het begin van de game als een kip zonder kop een statig landhuis binnen waar een groot feest werd gehouden, waardoor ik beschoten werd door tientallen vijanden en mijn doelwit met gemak kon ontsnappen. Tegen het einde van Deathloop was ik op de hoogte van een stiekeme route via een grot naar de kelder van datzelfde landhuis, kende ik de favoriete muziek van mijn doelwit om hem op de dansvloer te lokken en schoot ik hem zonder problemen aan flarden, om weer even geruisloos de ontsnapping in te zetten. Op dat soort momenten waan je je een virtuele god.

Lang genoeg

Herhaling in games kan vervelen en frustreren, maar Deathloop gebruikt het juist in zijn voordeel om een boeiende ervaring te creëren die eigenlijk met geen ander spel is te vergelijken. Daarbij zag ik binnen een uur of achttien de aftiteling over het scherm rollen; precies lang genoeg om mij niet te irriteren aan de constante herhaling. Dat kan ik van het dagelijks leven nu helaas niet zeggen.

Deathloop is verkrijgbaar voor PlayStation 5 en pc. Lees hier de Gamer.nl-recensie.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.