In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Lars met Cyberpunk 2077.

Cyberpunk 2077 voltooide eind vorig jaar zijn eigen ‘redemption arc’. Met de release van uitbreiding Phantom Liberty en de laatste patches die éindelijk de puntjes op de i hebben gezet, loste CD Projekt RED bijna drie jaar te laat zijn belofte in. Toch is de reden dat Cyberpunk 2077 mijn favoriet van het jaar is, een stukje persoonlijker.

Eind vorig jaar verloor ik, niet onverwachts en toch veel te snel, mijn vader. Het einde van het jaar was daarom een moeilijke, hectische periode. Het net uitgekomen Phantom Liberty spelen stond dus even niet op mijn to do-lijstje. Maar na deze periode had ik juist meer dan ooit behoefte aan een game waar ik écht in kon duiken. Die game werd Cyberpunk 2077.

Terug naar Night City

Cyberpunk was niet nieuw voor me. Drie jaar eerder genoot ik ook al van het dystopische universum dat CD Projekt RED heeft gebouwd op het fundament van Mike Pondsmith. Destijds ging er natuurlijk nog wel een hoop potentie verloren. Het is nou eenmaal wat moeilijker om jezelf echt onder te dompelen in een spelwereld als er op ieder moment auto’s uit de lucht kunnen vallen.

Dankzij de vele updates is het tegenwoordig juist leuker dan ooit om echt te roleplayen in Night City. De verbeteringen reiken immers veel verder dan puur polijsting. De manier waarop cyberware en perks werken, nieuwe interacties met personages en zelfs het toevoegen van werkend openbaar vervoer maken dat Cyberpunk lééft. Night City werd, hoe verdorven de stad ook is, een wereld waar ik even naartoe kon ontsnappen. Grofweg honderdvijftig uur bracht ik er door – en ik ben pas recent aan Phantom Liberty begonnen.

Toch is de wereld van Cyberpunk niet eentje die je zomaar naar je hand kan zetten. Boven alles hangt immers een grimmig overkoepelend thema. V gaat langzaam dood door een chip in zijn hoofd, als een tijdbom waarvan onduidelijk is hoeveel er nog op de klok staat. Vanwege de gebeurtenissen van vorig jaar keek ik nu uiteraard anders tegen dit thema aan dan drie jaar geleden, maar daar kwam tijdens het spelen nog iets bij.

Digitale spiegel

Door het jaar heen worstelde ik zelf ook met mijn gezondheid. Uiteindelijk bleken een hoop vage klachten allemaal samen te hangen en lag slaapapneu hieraan ten grondslag. Weliswaar niet zo dodelijk als V’s chip, maar weldegelijk een sluipende conditie die je dagelijkse leven, functioneren en in zekere zin je persoonlijkheid steeds meer overneemt. Het is bovendien iets waar niet zomaar iets aan te doen is.

Het gaat wat ver om te zeggen dat Cyberpunk 2077 me heeft geleerd om met de situatie om te gaan. Toch denk ik dat Cyberpunk een positieve noot is geweest in de turbulente afgelopen anderhalf jaar. Niet in de laatste plaats omdat je in Cyberpunk wél kunt weglopen voor je problemen. Gewoon door iets anders te gaan doen. Wanneer Panam of Judy weer eens appten dat ze iets nodig hadden, reed ik er gelijk heen. Die main quest (lees: het dealen met die tijdbom in je hoofd) wachtte maar even. Ik heb er dan ook alle tijd voor genomen om heel Night City uit te pluizen.

Cyberpunk spelen in deze omstandigheden zette me tegelijkertijd aan het denken. Ik merkte dat daardoor gaandeweg mijn keuzes in het spel ook veranderden. In het begin verzette ik mij vrij hevig tegen V’s ‘ziekte’ en Johnny Silverhand, net als drie jaar geleden. Maar na een tijdje veranderde dat. Ik begon Johnny te omarmen. Ik scheld ‘m nog steeds verrot als dat terecht is hoor, maar ik realiseerde me dat hem wegduwen uiteindelijk geen zin heeft. Johnny is onderdeel van V, zoals slaapapneu onderdeel van mij is.

Cyberpunk 2077 had een paar jaar en flink wat patches nodig om zijn huidige niveau te bereiken, maar wat mij betreft kwam ‘ie zo precies op tijd. Het was exact de game die ik nodig had. Om dingen te vergeten, of juist te overdenken en in perspectief te plaatsen. Inmiddels gaat het na bijna een jaar aanklooien gelukkig een stuk beter met me. Ik ben als het ware zelf ook eindelijk gepatcht. Nog niet helemaal de oude, maar inmiddels ben ik na het opstaan weer klaar voor nieuwe avonturen. Het is dus de hoogste tijd om, na Night City, nu ook Dogtown op stelten te zetten.  

De tweede grote update voor de early access-versie van Hades 2 is uitgekomen, genaamd Warsong Update.

Een van de grootste toevoegingen van de update is een nieuwe Olympian in de vorm van de god van de oorlog, oftewel Ares. Spelers kunnen diverse moves van dit personage overnemen en gebruiken. Ares kwam ook al in de eerste Hades voor, maar is van een redesign voorzien in het vervolg.

Verder is er een zogeheten 'Final Confrontation' toegevoegd voor mensen die het oppervlak bereiken aan het einde van de game. "Kom er achter wat er voorbij de Guardian of Olympus ligt... als je durft!"

Verder zijn er meer dan tweeduizend nieuwe ingesproken zinnen toegevoegd, is de Altar of Ashes verbeterd met nieuwe art en Arcada-effecten en zijn er diverse nieuwe details en interacties in de game te vinden, waaronder de mogelijkheid om een duet te zingen in de Crossroads.

Een compleet overzicht van alle inhoud van de update is op Steam te vinden, en hieronder kan een trailer worden bekeken waarin de nieuwe content ook wordt uitgelicht. Afgelopen oktober verscheen de eerste grote update voor de game.

Over Hades 2 gesproken: er ontstond eerder deze week enige controverse toen stemacteur Marin Miller, die de stem van Athena in beide Hades-game inspreekt, ontwikkelaar Supergiant Games min of meer beschuldigde van het recasten van het personage in verband met de huidige acteursstaking in de game-industrie. Hoewel niet direct de ontwikkelaar werd genoemd, werd er wel naar gehint met woorden als 'super' en 'giant' in caps lock geschreven. Supergiant Games bracht een beknopte reactie naar buiten waarin het bedrijf meldt dat er geen sprake is van een recast en dat het bedrijf wil blijven samenwerken met alle stemacteurs.

Hades 2 speelt zich in hetzelfde universum af als de eerste game, maar heeft ditmaal een vrouwelijk hoofdpersonage in de vorm van Melinoë. Dit is de zus van Zagreus - ze wordt ook wel de prinses van de onderwereld genoemd. Ze heeft als doel om Chronos te doden, de god van de tijd. Melinoë kan onder andere van hekserij gebruikmaken. Het vervolg op de succesvolle game is als early access-spel verkrijgbaar via Steam en Epic Games Store.

De zogeheten 'Friend Pass' voor Split Fiction, waarmee een tweede persoon de game gratis mee kan spelen, bevat cross-play-functionaliteit. Het maakt dus niet uit op welk systeem de tweede persoon speelt.

Dat werd via een FAQ en onderstaande trailer onthuld. Net zoals It Takes Two, de vorige game van Hazelight Studios, wordt Split Fiction geleverd met een Friend Pass. Omdat de game alleen in co-op speelbaar is, hoeft maar één speler het spel aan te schaffen. De bijgeleverde Friend Pass kan vervolgens met een andere speler gedeeld worden om de game samen te doorlopen.

Nu is dus duidelijk dat het niet uitmaakt op welk systeem de betreffende vriend of vriendin speelt - de Friend Pass is geheel cross-play en werkt dus op alle platforms. Wanneer men de game samen doorloopt, maakt het dus niet uit wie er op pc, PlayStation 5 of Xbox Series-consoles speelt. Wel heeft iedereen een EA-account nodig om de game te spelen.

De FAQ onthult nog een interessant feitje over de Friend Pass: deze kan oneindig worden gebruikt met een onbeperkt aantal vrienden. Hoewel het niet aan meerdere spelers tegelijk uitgedeeld kan worden, betekent dit wel dan iemand die de game koopt, het spel eerst met iemand kan doorlopen en daarna weer met iemand anders. Het dus dus niet een code die maar eenmalig werkt.

Aangezien de persoon die de game heeft gekocht bepaalt vanaf en tot waar gespeeld wordt, kunnen er zelfs verschillende vrienden ingeroepen worden voor verschillende secties van de game. Mensen die de game via de Friend Pass spelen, slaan hun progressie wel op, mochten ze ooit bijvoorbeeld zelf de game aanschaffen en verder willen spelen. Trophies en Achievements worden echter alleen ontgrendeld door eigenaren van de game.

Tot slot kan Split Fiction ook geheel offline in co-op gespeeld worden op hetzelfde systeem als daar behoefte aan is. Daar is de Friend Pass logischerwijs niet voor nodig.

Hazelight specialiseert zich in het ontwikkelen van games die coöperatief gespeeld moeten worden. Split Fiction is dan ook een coöperatieve game: twee spelers besturen Mio en Zoe, twee schrijvers die worden ingehuurd om verhalen te creëren voor een technologie die deze verhalen kan simuleren. Het bedrijf dat ze inhuurt vangt de vrouwen echter in deze simulaties om hun ideeën te stelen.

Dankzij dit concept schakelen spelers in Split Fiction telkens tussen de twee verhalen van de hoofdpersonages. Een van de settings is futuristisch, terwijl het verhaal van het andere hoofdpersonage een fantasiesetting betreft. Natuurlijk moeten de personages - en dus de spelers - samenwerken om de verschillende uitdagingen te overkomen. Er zijn zwevende voertuigen, draken en spelers kunnen zich oprollen in magnetische ballen om puzzels vergelijkbaar met die uit Metroid Prime te klaren.

Split Fiction verschijnt op 6 maart voor pc (Steam), PlayStation 5 en Xbox Series X en S.