Favorieten: Banishers: Ghost of New Eden heeft een plekje in mijn hart
Moeilijk om los te laten
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Tom met Banishers: Ghost of New Eden.
Het afgelopen jaar zijn er tal van fantastische games verschenen die met recht prijken op menig lijstje met favorieten. Over die games gaat mijn verhaal dit jaar niet. Ik had graag gedeeld hoe geweldig ik Metaphor: ReFantazio vond, of Dragon’s Dogma 2, of hoe Shadow of the Erdtree ervoor zorgt dat Elden Ring wéér de game van het jaar is, maar aan al die titels ben ik nog niet toegekomen. In plaats daarvan gun ik mijn persoonlijke spotlight aan een titel die iedereen allang weer is vergeten: Banishers: Ghost of New Eden.
Setting boven gameplay
Banishers is de nieuwste actie-rpg van Don’t Nod, waarin twee ‘banishers’ –een soort mediums en spokenjagers in één – door het Noord-Amerika van 1695 reizen om de lokale bevolking te helpen met hun bovennatuurlijke problemen. Als je de reviews erop naslaat, zie je dat de gevechten vooral heel repetitief en niets om over naar huis te schrijven zijn. De camera vormt een grotere vijand dan je daadwerkelijke tegenstanders, het lock-on-systeem is compleet wispelturig en elk gevecht is gewoon een herhaling van het vorige. Wél de moeite waard zijn de setting en de spelwereld waar het verhaal zich in afspeelt.
De historische setting is er een die je niet veel terugziet in spellen, maar wel enorm tot de verbeelding spreekt. In 1695 was de bevolking van Noord Amerika nog druk bezig met het opbouwen van hun nederzettingen en draaide het leven nog voor een aanzienlijk deel om overleven in de wildernis. Er was strijd tussen de Engelsen en de Fransen, verschillende vormen van het Christelijke geloof konden niet door één deur en bijgeloof was ook aan de orde van de dag. De game zit vol met verwijzingen naar situaties en gebeurtenissen die rond die tijd plaatsvonden, wat bij iemand met bovengemiddelde interesse in geschiedenis (zoals ik) elke keer weer een glimlach op het gezicht tovert.
Zo’n setting is rijp voor interessante conflicten tussen personages en biedt veel mogelijkheden tot bovennatuurlijke mysteries. Het oplossen van die conflicten en mysteries is een van de leukste elementen van Banishers. Het is oprecht leuk om elke keer uit te vogelen waarom iemand gekweld wordt door een geest. Heeft het slachtoffer het verdiend omdat ze verschrikkelijke misdaden hebben begaan tegen de geest toen deze nog leefde? Of is de geest gewoon de boeman en verdient die het om verbannen te worden? Het maken van deze morele keuzes is op zich al heel interessant, maar in Banishers hangt daar ook nog eens het lot van de hoofdpersonages van af.
Ik houd van Antea en Red
Een eerlijke waarschuwing voor wie Banishers nog niet gespeeld heeft: er volgen milde spoilers over gebeurtenissen uit het begin van de game. Het verhaal van Banishers draait namelijk niet alleen om de jacht op spoken, maar nog veel meer om de liefde tussen de twee hoofdpersonages, Antea Duarte en Red mac Raith. Tijdens een van de eerste opdrachten die het stel aanneemt, komt Antea te overlijden en ‘leeft’ ze vervolgens voort als geest: datgene waarvan zij en Red hebben gezworen ze altijd zonder discussies naar het hiernamaals te sturen. Maar nu het om Antea zelf gaat, zijn de zaken natuurlijk veranderd. Er bestaat immers ook een ritueel waarmee je geesten weer tot leven kunt wekken, ook al is het niet zeker of het werkt. Het tweetal wordt voortdurend voor de keuze gezet om te kiezen tussen doen wat juist is – Antea haar rust geven – of doen wat ze in het diepst van hun hart misschien wel het liefst willen: meer tijd samen doorbrengen.
Zowel Antea als Red zijn menselijke en toffe personages waaraan ik al snel gehecht raakte. Ze zijn een stel zoals je in spellen veel te weinig ziet. Ze zijn beide echt dol op de ander en voelen zich vertrouwd met elkaar en dat merk je ook echt in de chemie die ze hebben. Het is niet een prille, theatrale liefde die er te dik bovenop ligt, maar juist een dieper gegroeide band tussen twee mensen die beide eigenlijk heel anders zijn. Van de meeste koppels in spellen weten we vooral dat ze samen zijn omdat de game het ons vertelt. Als het een romance is tussen je eigen personage en een teamgenoot, is er buiten een handvol speciale scènes geen tijd of blijk van echte liefde (ik kijk naar jou, Dragon Age…). Maar bij Red en Antea is al vanaf de eerste scène duidelijk dat ze bij elkaar horen. Als Antea met enige moeite verkondigd hoe belangrijk het is dat zij kan toetreden naar het leven na de dood, reageert Red met zowel begrip als een pijn in het hart die je volledig begrijpt.
Het hart op de juiste plaats
Ik ben er van overtuigd dat er veel moeite en liefde is gestoken in het schrijfwerk van Banishers. Het is jammer dat het spel op technisch vlak verder niet uitmuntend of onderscheidend is en makkelijk bedolven raakt onder de vele andere titels die dit jaar zijn uitgekomen. Don’t Nods eerdere historische actie-rpg, Vampyr, had datzelfde probleem, terwijl de verhaallijn en setting daar ook enorm tof waren. Maar Vampyr was op gebied van gameplay veel armetieriger dan Banishers.
Banishers: Ghosts of New Eden is niet de beste game uit 2024. Als je net als ik nog aan Metaphor of Dragon’s Dogma moet beginnen, gok ik dat die spellen je meer omver gaan blazen. Maar Banishers is wel de leukste nieuwe game die ik dit jaar heb gespeeld. Het is een titel waarvan ik hoop dat meer mensen hem eens proberen. Hopelijk moedigt dat Don’t Nod aan om meer spellen te blijven te maken waarbij de historische setting, de personages en de verschillende verhaallijnen zoveel tot de verbeelding spreken als ze bij Banishers doen.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij
