Favorieten: Astro Bot en Prince of Persia: The Lost Crown zijn odes aan vervlogen tijden
En de wereld draait maar door
In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Michel met Astro Bot én Prince of Persia: The Lost Crown.
Mijn moeder is in de zeventig. Na zoveel jaren zijn je lichaam en geest wat minder wendbaar. Wanneer we met een slakkengang door de supermarkt lopen – zij achter de rollator – haasten de mensen zich in een rotgang langs ons. Ook ik erger me soms aan de duur van sommige ogenschijnlijk simpele acties. Het zal mijn moeder worst wezen: met haar handgeschreven boodschappenlijstje neemt ze lekker de tijd om alles wat ze nodig heeft op te zoeken. De wereld draait vliegensvlug door, maar wat als je niet meer op hetzelfde tempo meedraait?
Middelbaar gamegedrag
Zelf sta ik nog midden in het leven. Ik blies dit jaar veertig kaarsjes uit. Toch ben ik in gamejaren al aardig op leeftijd. Ik ben begonnen bij de NES en heb dus zeven consolegeneraties meegemaakt. Het gamelandschap zag er een jaar of dertig geleden compleet anders uit. Veel genres uit die tijd hebben het overleefd, maar er staan nu andere soorten spellen bovenaan de voedselketen. Liveservicegames en openwereldspellen lokken tientallen miljoenen spelers, terwijl games in klassieke genres – zoals platformers en metroidvania’s – een relatieve niche qua doelgroep aanspreken.
Dankzij mijn vakgebied volg ik alle ontwikkelingen in de game-industrie op de voet, maar qua gamegedrag loop ik meer en meer achter de feiten aan. Ik doe vaak maanden over het uitspelen van één game. Steeds vaker start ik titels op die ik eerder al eens heb verslonden. Dat geeft me warme gevoelens, alsof ik terugkeer naar een favoriete vakantiebestemming. Op enkele uitzonderingen na heb ik alleen aan het begin en einde van dit jaar twee nieuwe releases meegekregen, ook nog eens in genres die niet meer zo populair zijn.
Prinselijke robot
Zo verscheen begin dit jaar Prince of Persia: The Lost Crown. Mijn verwachtingen waren laaggespannen, vanwege de grafische stijl die mij deed denken aan een gemiddelde moderne tekenfilm. Maar wat heb ik ervan genoten! The Lost Crown biedt precies wat ik van een metroidvania verlang. Ik doel vooral op de gigantische, doolhofachtige spelwereld vol met gebieden die je pas kunt bereiken wanneer je de juiste move hebt ontgrendeld. Langzaam maar zeker maakte ik deze mysterieuze wereld de mijne, tot geen uithoek van de Citadel nog geheimen voor me had.
Daarnaast is de besturing extreem vloeiend, alsof je met een warm mes door een blok boter snijdt. Zeker wanneer je alle moves tot je beschikking hebt, vlieg je zowat door de omgevingen. De grafische stijl die ik zo lelijk vond was ik dankzij de precieze besturing binnen een mum van tijd vergeten. Ik heb dan ook enkele tientallen uren besteed aan het ontgrendelen van de Platinum Trophy. Een perfecte lengte voor een nagenoeg perfecte metroidvania, en de beste in zijn genre sinds mijn persoonlijke favoriet Hollow Knight.
Ik wilde hem voor de kerstdagen bewaren, maar net na de aanschaf van een PlayStation 5 Pro ben ik toch aan Astro Bot begonnen. Platformers blijven mijn favoriete genre. Misschien omdat Super Mario Bros. mijn allereerste game was, of wellicht omdat een goede platformer je dankzij de creativiteit die zijn makers tentoonstellen het gevoel geeft dat de mogelijkheden eindeloos zijn. Astro Bot is daar een schoolvoorbeeld van. Haast elk level heeft weer een ander thema, en met enige regelmaat worden nieuwe gameplaymechanieken geïntroduceerd.
De creativiteit in Astro Bot deed mij nog het meeste denken aan de Super Mario Galaxy-games, waar elk level je op een compleet nieuwe planeet plaatst en de briljante ideeën zich in een moordtempo opstapelen. Oké, misschien heeft ontwikkelaar Team Asobi iets té goed afgekeken bij het huis van Mario, maar beter goed gejat van de absolute platformkenners dan slecht verzonnen. Zowel de leuke insteken van de levels als de talloze referenties naar de PlayStation-geschiedenis toverden constant een brede glimlach op mijn gezicht.
Dankbare realist
The Lost Crown en Astro Bot komen uit in een tijd die niet per se hoopvol stemt over de toekomst van de franchises en de genres waar ze binnen vallen. Metroidvania’s verkopen toch al mondjesmaat vergeleken met andere genres en het lijkt mij sterk dat het voor de nieuwe Prince of Persia anders uitpakt. Na de release bleek dat teamleden grotendeels op andere projecten binnen Ubisoft zijn gezet. De kans op een vervolg lijkt dan ook nihil. En Astro Bot komt van een team dat het enige overblijfsel is van de ooit zo prestigieuze Sony-ontwikkelaar Japan Studio. Gelukkig mocht Team Asobi blijven bestaan, maar het voelt eerder als een uitzondering op de regel.
Begrijp mij niet verkeerd: ik ben een dankbare gamer. Dankbaar dat we in 2024 deze twee creatieve en sterke games hebben gekregen binnen genres die de verkooplijsten niet in lichterlaaie zetten. I’ll take what I can get. Deze spellen hebben mijn gamejaar de nodige schwung gegeven. Het zijn – in ieder geval voor mij – lichtpuntjes in een zee van vijftienhonderd verschillende variaties op de kleur grijs. Wanneer ik over twintig jaar terugblik op 2024, herinner ik mij nog Astro Bot en The Lost Crown.
Maar ik ben ook een realist. Net zoals mijn moeder niet als een gemiddeld persoon meer boodschappen doet, speel ik niet meer als een gemiddeld persoon games. Ik zit niet vuistdiep in Fortnite nieuwe outfits te ontgrendelen en speel geen vijftig games per jaar alleen maar om deel te kunnen nemen aan Game van het Jaar™-discussies. Ik speel games die gevoelens bij me oproepen die mij doen denken aan mijn jeugd, op een tempo dat bij een gemiddelde vrouw van in de zeventig past. De gamewereld draait vliegensvlug door, maar ik draai niet meer op hetzelfde tempo mee. Het zal mij worst wezen.
Lees hier alle Favorieten van de Redactie op een rij
