Wat is Activision aan het doen met Call of Duty: Modern Warfare?
Call of Duty: Modern Warfare (2019) heeft alles in zich om het beste deel sinds Call of Duty 4 (2007) te worden. De franchise heeft weer momentum: een interessante nieuwe invalshoek, bekende personages, een betere dlc-strategie én cross-play. Dus kan iemand mij uitleggen waarom Activision zijn eigen ruiten ingooit door een exclusieve modus aan de PlayStation 4-versie toe te voegen?
Als je in 2007 ademhaalde maar geen Call of Duty 4: Modern Warfare speelde, heb je zuurstof uitgewisseld voor koolstofdioxide, maar nauwelijks geleefd. Dit was de game waarvan iedereen droomde dat de mensen achter Medal of Honor: Allied Assault ‘m zouden maken. Wie krijgt geen rillingen bij alleen al de gedachte aan de missie All Ghillied Up? Of die openingsmissie op de boot? Over de multiplayer hoef ik het niet eens te hebben. Die is net zo belangrijk geweest voor de nazaten in het fps-genre als Wolfenstein dat was voor Doom.
Omdat ik al twaalf jaar lang deze serie recenseer en door ‘vrienden’ de Call of Duty-expert wordt genoemd (het equivalent van ‘Burger King-deskundige’, maar je leert ermee leven), krijg ik vaker dan de gemiddelde redacteur te horen dat 'Call of Duty niet goed meer is'. Het is uitmelken, het is een simpele re-skin, het is, samenvattend, geen Call of Duty 4. Ik begrijp dat sentiment, maar ik vind die kritiek ook te makkelijk. Activision heeft een beetje de schijn tegen door ieder jaar een nieuw deel uit te brengen. Toch heeft dat nog nooit een kwalitatief matige game opgeleverd.
Tegelijkertijd zijn er teleurstellende Call of Duty-delen geweest. Mijn persoonlijke dieptepunten in de serie zijn Black Ops 3 en Infinite Warfare, die ik eigenlijk alleen heb gespeeld om ze te kunnen recenseren. Ze simuleerden het gevoel van Call of Duty – die snelle console-gameplay op zestig frames per seconde met ruime hitboxes – maar ze misten een heel specifiek soort charme dat ik moeilijk in woorden kan bevatten. Misschien waren ze inderdaad verre van Call of Duty 4.
©GMRimport
De ommekeer...
Een paar maanden geleden zat ik op het kantoor van Infinity Ward te kijken naar de onthulling van het aanstaande Modern Warfare. Twee uur later was ik de game aan het spelen en drie uur later schreef ik de volgende vraag in mijn notities: "Beter dan de remaster van CoD4?" Een hele hete take, al zeg ik het zelf. Maar ik had het gevoel dat wat ik had gespeeld kon wedijveren met de beste game binnen de serie. Na Black Ops 4, die ik top vond, ben ik helemaal klaar voor een nieuwe Call of Duty-game. Ik heb eigenlijk zelden zó naar een nieuw deel uitgekeken.
Modern Warfare heeft naar mijn inziens alles mee om de comeback van Call of Duty in te luiden. De singleplayercampagne waagt zich aan onderwerpen die ik zou omschrijven als omstreden, maar niet edgy. Geweld door en op kinderen, terroristische aanslagen, liveleak-achtige infiltraties; zelfs het thema ‘terrorisme in West-Europa’ wordt niet geschuwd. Dat je de helft van de game als rebel speelt vind ik een heerlijke twist. De thematiek in een Call of Duty is weer spannend en fris. Het gaat weer ergens om. Dat kan overigens ook een valkuil zijn, want de scheidslijn tussen bijvoorbeeld burgerslachtoffers en wapenporno is in Call of Duty vaak te dun. Ik hoop dat Infinity Ward zich daar bewust van is.
De multiplayermodus lijkt precies te doen wat ik wil dat de multiplayer van een Call of Duty-spel doet. De basale tactiek keert weer terug, wat je bijvoorbeeld merkt aan de meer realistische terugslag op wapens, het kunnen leunen om muurtjes, het gebrek aan een mini-map, de donkere levels die nachtvisiebrillen vereisen en merkbare verschillen tussen wapenkalibers. De gemaakte afwegingen leveren een onorthodoxe Call of Duty op, terwijl de steunpilaren van de welbekende gameplay overeind blijven. Na de bèta blijkt uit de kritieken dat veel spelers moeten wennen, maar de positieve reacties overheersen.
Alles koek en ei. Geen vuiltje aan de lucht. Ontkurkte champagne op de kantoren van Activision en Infinity Ward. Fans, huilend van blijdschap, verzamelen zich in de straten. Liefdesbrieven, lofzang: Call of Duty is terug!
Als platformgebonden multiplayer niet meer van deze tijd is, zijn exclusieve contentdeals dat ook niet
-
©GMRimport
..en hoe die de nek werd omgedraaid
En toen kwam Sony dinsdag met, nou ja, zijn Nintendo Direct. Eerst zien we beelden van de singleplayer, vervolgens blijkt dat de geprezen coöperatieve modus Spec Ops terugkeert, en jawel – leuke verrassing – tot slot wordt ook de horde-achtige modus Survival aangekondigd. ”Survival is exclusief op de PlayStation 4 tot 1 oktober 2020.” Pardon? Een hele modus achter slot en grendel tot de volgende Call of Duty uitkomt? Van exclusieve contentdeals kijken we in de game-industrie niet meer op, maar er zijn twee redenen dat ik bijna stikte in mijn kipsalade toen ik dit las.
1) Waarom, bij de gratie van Captain Price, kies je voor exclusieve content in een game die je in de markt zet als crossplatform? Dat Activision dit bij Destiny 2 deed was balen, maar soit, dat was geen crossplatformgame. In het geval van 'de eerste crossplatform Call of Duty ooit' is het een beetje dubbelzinnig om specifieke content bepaalde platformhouders te onthouden. Des te meer omdat Activision in zijn marketing echt een punt maakt van cross-play (terwijl bepaalde platformhouders een segment van de game niet eens kunnen spelen). Bovendien: omdat de game cross-play is, worden zelfs PlayStation 4-spelers niet beter van een exclusieve modus. Het komt de matchmaking niet ten goede.
2) Call of Duty had ein-de-lijk weer écht positief momentum. Het is zo lang geleden dat ik iedereen met passie wilde vertellen over een Call of Duty-game. De Call of Duty-subreddit was de laatste tijd bovendien niet extreem verzuurd (dat is echt een soort van godswonder), mensen die de serie hadden afgezworen leken weer geïnteresseerd en ik kreeg zelfs appjes van vage kennissen die peilden 'of ze deze Call of Duty een kans moeten geven'. Inmiddels is de zuurgraad op alle internetfora weer hoog genoeg om een PlayStation 4 in op te lossen, maar dat heeft Activision geheel aan zichzelf te wijten. Als je niet bij Activision of Sony werkt, hoe word je dan enthousiast over deze contentdeal?
Als platformgebonden multiplayer niet meer van deze tijd is (wat de keuze voor cross-play suggereert), zijn exclusieve contentdeals dat ook niet. Activision weet dat het zijn imago op dat vlak niet mee heeft door fel bekritiseerde deals met Sony in Destiny 2. Call of Duty: Modern Warfare was een uitgelezen kans korte metten te maken met de criticasters. De uitgever had zich van zijn meest sympathieke kant kunnen tonen, een zijde die we al zagen bij de aankondiging van cross-play en het gebrek aan een traditionele seizoenspas. Om zo’n kans te laten liggen voor een zak geld van Sony is vast en zeker te verantwoorden, maar het voelt wel heel erg alsof Activision zich blindstaart op de kostenbatenanalyse.
Ik kijk onverminderd uit naar Modern Warfare, maar dit soort ongein maakt het moeilijk om niet te verlangen naar simpelere tijden. Op dat vlak is Modern Warfare nu al geen Call of Duty 4.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:
