Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik nota bene op mijn verjaardag het nieuws hoorde: Henry Cavill stopt als Geralt. Verbijsterd stond ik daar, met een drankje in de hand. Henry, míjn Henry, gooit de handdoek in de ring. Sindsdien is mijn liefde voor The Witcher enkel bergafwaarts gegaan.
De populariteit van The Witcher blijft fascinerend. Er is geen causaal verband aan te tonen voor de invloed van CD Projekts games op de populariteit van de boeken, maar dat is natuurlijk overduidelijk. Menig speler van The Witcher 3, waaronder ik, snakte naar meer sprookjesachtige spookverhalen, en Sapkowski’s boeken zijn de perfecte remedie. Het succes leidde zelfs tot controverse rondom de vergoeding voor de boekenschrijver – CD Projekt kocht de rechten ooit voor omgerekend een paarhonderd dollar – maar na een nieuwe overeenkomst achter de schermen is iedereen tevreden.
In de tussentijd zag Netflix ook de potentie van de IP, zoals bij vrijwel elke semi-populaire boekenreeks tegenwoordig. Na groen licht voor een serie was The Witcher op Netflix een feit. Intern werd het gezien als Netflix’ eigen Game of Thrones-killer, een licentie waar de streamingdienst abonnees nog jarenlang mee zou vasthouden. En inderdaad: met 76 miljoen kijkers binnen een maand brak het in 2019 meerdere records.
©SUSAN.ALLNUTT@BTINTERNET.COM
Witcher-renaissance
Eerlijk: ik genoot van deze Witcher-renaissance. Opeens liep het grote publiek weg met een fictieve wereld waar ik al jaren over predikte en kon ik met de gemiddelde Netflix-kijker praten over Geralts avonturen. Minstens zo mooi om te zien was hoe de serie op zijn beurt de boeken en de games weer een boost gaf: beide media werden in het jaar na het eerste seizoen van de Netflix-serie ruim 500 procent meer verkocht (via NPD Group).
Een groot deel daarvan is natuurlijk te danken aan Henry Cavill, mijn persoonlijke voorbeeldnerd. Cavill is een man of the people, iemand die laat zien dat je zowel ontzettend gespierd, knap en charismatisch als Warhammer-liefhebber kan zijn - dit fragment bewijst waarom dergelijke stereotypen breken nog altijd belangrijk is. De acteur is daarnaast gewoon een hele goeie Geralt of Rivia, iemand die snapt hoe de stoïcijnse mutant in elkaar zit. Zijn peinzende blik, oprechte liefde voor Ciri en kalmte dragen de serie.
©Susie Allnutt
‘Actieve afkeer’
Maar na dat eerste seizoen maakte ik me een beetje zorgen. De serie werd verlengd met meerdere seizoenen, er werden verschillende spin-offseries gestart en er werd zelfs gekeken naar kinderseries. In de eerste instantie was dat goed nieuws, zeker omdat CD Projekt Red kort daarna met de aankondiging van een nieuwe gametrilogie kwam, maar ergens deden de aankondigingen denken aan de overweldigende hoeveelheid Marvel- en Star Wars-series die Disney er de laatste jaren uitpoept. Gaan ze niet veel te hard? Wat als het vuurtje uitdooft?
Voor mijn gevoel zijn we al bij dat punt aangekomen, maar gezien de kijkcijfers is dat natuurlijk onzin. Ondanks dat het politieke balletje gaat rollen deed het tweede seizoen het ontzettend goed, ook wat critici betreft. Toch neemt het op veel gebieden wel érg veel vrijheden ten opzichte van het bronmateriaal. Magie werkt net even anders, mysterieuze zwarte monolieten worden verweven in de plot en Ciri’s bloed – de drijfveer voor vrijwel alle partijen om haar gevangen te nemen – is opeens óók het antwoord op de uitstervende Witcher.
Wellicht is dat gewoon de vloek van de boekenlezer. Opeens voelde ik me een Harry Potter- of Lord of the Rings-snob, die al kijkend aanwijst wat er allemaal wel niet klopt. Ergens kwam het nieuws dat Henry Cavill stopt daarom als Geralt als een bevestiging van de man zelf – Cavill zou een ‘actieve afkeer’ hebben tegen het script van de serie omdat het te veel afwijkt van het bronmateriaal. Vermoedelijk komen we er nooit achter in hoeverre dat waar is, al is het maar omdat Cavill een contract tekende voor een miljoen per aflevering voor zijn laatste seizoen. Het lijkt er in ieder geval op dat hij het niet kon vinden met enkele schrijvers, op wat voor manier dan ook.
©Susie Allnutt
Vanaf de zijlijn
Hoe goed vervanger Liam Hemsworth het ook gaat doen, ik kijk het derde seizoen toch met een ander perspectief. Alleen het idee al dat de hoofdrolspeler van de serie, voor veel mensen hét gezicht van The Witcher, binnenkort wordt vervangen is ontzettend gek. Dat is alsof je Pedro Pascal in The Last of Us vervangt door Jake Gyllenhaal: dat valt iedereen meteen op.
Ook stoor ik me opeens meer aan zaken die ik voorheen voor lief nam. Zo voelen de leeftijdsverschillen tussen Geralt, Yennefer en Ciri in het derde seizoen groter dan ooit. Ciri is meer een opgemaakte prinses dan het heldhaftige meisje uit de boeken, en ergens voelen de scènes tussen Cavill en de veel jongere Anya Chalotra zeer ongemakkelijk. Was Yennefer niet een koele, zelfverzekerde tovenares?
Verder leunt de serie steeds meer op die typische Netflix-effecten, zoals herhalende locaties, gekleurde ogen en goedkoop ogende, kleurrijke magie om de gemiddelde kijker erop te attenderen dat er écht magie wordt gebruikt. The Witcher is naar verluidt een van de duurste Netflix-series ooit gemaakt, maar toch weten de verschillende locaties en actiescènes lang niet altijd te overtuigen.
Wellicht gaat dit derde seizoen wel te snel door mijn favoriete boek, wellicht zijn sommige scenario’s gewoon ontzettend slecht geschreven (zoals de plotselinge hereniging van Geralt en Ciri aan het begin van het seizoen). Maar één ding is zeker: waar ik ooit vooraan stond, kijk ik vanaf nu vanaf een afstand naar de serie.
