Summer Game Fest was ook zonder verwachtingen teleurstellend
Ik vond het ergens wel verfrissend dat Geoff Keighley voorafgaand aan zijn Summer Game Fest-presentatie liet weten dat er vooral beelden getoond zouden worden van reeds aangekondigde games. Het was misschien een beetje een domper, maar het voorkwam in elk geval hoge verwachtingen. Want als er iets voor teleurstelling zorgt, dan is het dat wel.
Lees hier al het nieuws van Summer Game Fest
Hoe kan het dan dat ik toch zo teleurgesteld was? Misschien ligt het aan mij. Misschien vind ik games niet meer zo leuk als vroeger. Heb ik er überhaupt nog wel interesse in? Het zijn dit soort vragen die je jezelf gaat stellen als vrijwel iedere aankondiging een zure nasmaak achterlaat.
©GMRimport
Gelul in de ruimte
Ik denk dat het toch door Geoff Keighley komt. Hij was vooraf een goede manager van de verwachtingen, maar aan het begin van de show liet hij zich toch weer kennen als ‘gaming enthusiast’. Hij vond het zo mooi dat zijn show, die fysiek gehouden werd in Los Angeles, niet platformgebonden was. Summer Game Fest is geen Xbox Showcase, geen Nintendo Direct en geen State of Play: het is van alles wat en daarmee volgens Keighley ook voor ieder wat wils.
Ergens had hij gelijk. Ik kijk best uit naar die beat ‘m up-game met de Turtles en de Delicious Last Course-uitbreiding voor Cuphead is het uitgelezen moment om dat spel dan eindelijk eens op te pakken. Als Dead Space-fan laat The Callisto Protocol me ook niet compleet onberoerd, maar toch kreeg ik er nou niet écht zin in. Wat me vooral is bijgebleven is hoe weinig me echt is bijgebleven. In de ruimte kan niemand blijkbaar horen dat er nog veel meer ontwikkelaars bezig zijn aan een survivalgame in de ruimte, waardoor we de komende tijd ineens weer drie of vier van dat soort spellen krijgen. The Callisto Protocol, de Dead Space-remake, Routine, en Fort Solis. Het voelt alsof al mijn enthousiasme voor dit genre gelijk weer door een gat in de luchtsluis is weggezogen.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
De duistere kant van de game-industrie
In een show van bijna twee uur kun je zoveel kanten van de game-industrie laten zien, maar ik zag toch weer verdacht veel geweren, met als dieptepunt de veel te lange gameplaydemo van Call of Duty: Modern Warfare 2. Ik snap dat de ontwikkeling daarvan niet ineens geannuleerd kan worden en dat die spelreeks nu eenmaal zo heet, maar had deze presentatie echt niet zonder dit gekund? De vluchtige shout-out naar de ontwikkelaars van Replaced, dat vanwege de oorlog in Oekraïne vertraging op heeft gelopen, voelde heel hol nadat er vlak daarvoor bijna een kwartier uitgebreid werd stilgestaan bij de zoveelste oorlogverheerlijkende first-person shooter.
De bedenker van The Callisto Protocol, Glen Schofield, benadrukte op het podium nog hoe belangrijk Geoff Keighley voor hem en andere ontwikkelaars is (geweest), omdat hij hun harde werk altijd zo in de spotlight zet. Daar ben ik het helemaal mee eens, maar ik snak inmiddels naar een lichttechnicus met een frisse blik. Iemand die verder durft te kijken dan de zoveelste duistere shooter, of het nu isometrisch, first-person, third-person of misschien stiekem helemaal geen actiegame is (zoals Stormgate).
©GMRimport
Zelfs Marvel’s Midnight Suns, nota bene een tactische rpg van Xcom-maker Firaxis met kaartelementen, werd onthuld aan de hand van een gritty trailer, muzikaal begeleid door Metallica. Zelden was het een verademing om ineens met klimaatverandering geconfronteerd te worden in Highwater, tot ook in die trailer de geweren kwamen bovendrijven.
Ik chargeer uiteraard. Dat doe ik graag om mijn punt extra duidelijk te maken. Natuurlijk was er genoeg anders te zien. Je kon veel van het animeblok zeggen, maar duister was het niet. En die character creator van Saints Row zag er goed uit, net als Street Fighter 6 en Neon White.
©GMRimport
Mosterd na de maaltijd
Het was alleen tekenend dat de meest interessante games pas kwamen toen Keighley en iedereen daar in LA de zaal hadden verlaten. Na Summer Game Fast was online nog Day of the Devs te zien, georganiseerd door iam8bit en Double Fine. In een tijdsbestek van een uur werd ik herinnerd aan Schim, die Nederlandse game waarin je van schaduw naar schaduw springt. Ik ontdekte A Little To The Left, een spel waarin je letterlijk spullen goed legt. En ik werd op slag verliefd op Animal Well, een prachtige, pixelige metroidvania.
Maar ik zag vooral veel aandoenlijke mensen die de aandacht veel meer verdienen en ook veel harder nodig hebben dan de makers van de nieuwe Call of Duty. Draai het eens een keer om. Geef het hoofdpodium aan een Schim, een A Little To The Left of Bear & Breakfast. Laat die ontwikkelaars eens uitgebreid aan het woord. Alleen dan toon je écht de universele aantrekkingskracht die gamen heeft. Dat doe je niet met de donkere drab van de zoveelste Call of Duty. Daar kan geen spotlight tegenop.
