Remasters zijn niet de oplossing
Achtergrond

Remasters zijn niet de oplossing

Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition is een van de href="https://gamer.nl/artikelen/review/grand-theft-auto-the-trilogy-the-definitive-edition-is-geschiedvervalsing/">slechtste remasters</a> die ik ooit heb gespeeld, laat daar geen misverstand over bestaan. Terwijl ik mijn auto maar weer eens langs de kant van de weg zet omdat ik door de wanstaltige regeneffecten geen hand voor ogen zie, bedenk ik mij dat we met zijn allen een gigantisch probleem hebben. Een probleem waar remasters alleen niet de oplossing voor zijn.

De GTA-trilogie is een extreem voorbeeld, omdat het geweldige games zijn die intens slecht zijn geremasterd. Zo slecht, dat je aan de hand van deze remaster niet meer kan begrijpen waarom deze games twee decennia geleden zo belangrijk waren. Er bestaan natuurlijk goede en slechte remasters, van zowel goede als slechte games. Maar zelfs de beste remasters wijken vaak af van de originele visie van de maker. Terwijl juist dát hetgeen is dat we moeten bewaren. 

©GMRimport

Het zit ‘m in de details

Ter illustratie pak ik maar weer even de GTA-trilogie erbij, want dat is zo’n heerlijk schoolvoorbeeld van hoe het allemaal niet moet. Nog los van de instabiele framerate, de regeneffecten en de overdreven smoothening, ogen de games extreem steriel. Er zit geen enkele grafische filter of effect in de game. Vanaf een hoog punt zie je daardoor meteen de hele spelwereld. Daardoor lijkt San Andreas ineens heel klein, alsof je over een speelgoedstad uitkijkt. Als je teveel ziet, verdwijnt de magie.

In de oorspronkelijke versie werd het in de verte vanzelf heiig. Sterker nog: in de stad was de kijkafstand korter dan op het platteland. Daar lag een technische beperking aan ten grondslag: de drukke stad vroeg meer van de PlayStation 2 dan van het platteland. Maar daardoor ontstond wel een bepaalde sfeer. De stad voelde drukkend, warm, gevuld met smog. Terwijl je op het platteland juist vrij kon ademen in de schone lucht. Juist dat soort esthetische details zijn extreem bepalend voor de sfeer van een game.

Er zijn meer voorbeelden te noemen van remasters die steken laten vallen als het gaat om het behouden van de oorspronkelijke visie. Ook ‘goede’ remasters maken fouten. Onlangs speelde ik Halo 4 opnieuw ter voorbereiding op Halo Infinite. De oorspronkelijke versie van Halo 4 op de Xbox 360 eindigt, logischerwijs, met de credits. Die worden begeleid door een prachtige uitvoering van Never Forget, dat als emotioneel uitroepteken achter het einde hoort. In de Master Chief Collection zijn de credits eruit geknipt en wordt de post-credit scène direct gestart. Wat dan technisch gezien meteen geen post-credits scène meer is.

©GMRimport

Blijf met je tengels van het bronmateriaal

Ik stoor mij mateloos aan dit soort dingen. Games zijn artistieke werken en worden gemaakt met een bepaalde visie. Beeld en geluid worden op een bepaalde manier samengebracht. Van de geluiden in het menu tot de aftiteling en alles er tussenin draagt bij aan het geheel.

De afgelopen jaren het ik bewust een televisie en audioset uitgekozen die die visie zo goed mogelijk weergeven, zonder verzadigde kleuren of overdreven bas. Maar als een game een paar jaar oud is en rijp is voor een remaster, moeten we maar accepteren dat een willekeurige beunhaas aan de haal gaat met het bronmateriaal? Blijf er gewoon met je tengels van af!

Als een game een paar jaar oud, moeten we maar accepteren dat een willekeurige beunhaas aan de haal gaat met het bronmateriaal?

-

Bedreigde gamesoort

Dat zeg ik niet omdat ik niet (opnieuw) wil betalen voor remasters. Ik zeg dat omdat ik hou van games. En dingen waar je van houdt, wil je bewaren. Dat wordt bij games helaas steeds lastiger. Ze worden links en rechts bedreigd. Digitale winkels gaan offline, games zijn (te) afhankelijk geworden van patches of online diensten, of uitgevers trekken de eerste uitgave terug omdat er een heruitgave verschijnt.

©GMRimport

Rockstar haalde bijvoorbeeld de oorspronkelijke GTA-games uit de digitale winkels. De pc-versies zijn inmiddels weer (beperkt) te downloaden, maar de consoleversies zijn niet meer beschikbaar. Sony verwijderde onlangs met het oog op Uncharted: Legacy of Thieves Collection de losstaande PS4-games (kleine nuance: die PS4-versies zijn nog wel als bundel beschikbaar). De disk van Halo Infinite is enkel nog een veredelde DRM-key; het spel zelf staat er überhaupt niet op. Dat is nú geen probleem, maar maakt de consument wel volledig afhankelijk van digitale distributie. Het is echt schering en inslag.

En dan is er nog de technologische ‘vooruitgang’. Mijn moderne televisie heeft bijvoorbeeld geen scart- of tulpaansluiting meer, dus mijn PlayStation 2 aansluiten is zonder tussenkomst van hulpstukken ook geen optie meer.

Voorbeeld nemen aan de filmindustrie

Lang verhaal kort: oude games willen spelen is een doffe ellende – en het belooft alleen maar erger te worden. Uitgevers grijpen dit probleem maar wat graag aan door remasters uit te brengen, maar dat blijkt keer op keer geen bevredigende oplossing te zijn. Dat komt ook deels door de consument, die bij zo’n heruitgave toch ook vaak iets van een upgrade verwacht. Het eindresultaat is daardoor vaak vlees noch vis.

Het is vreemd dat de game-industrie (zowel de uitgevers als de consumenten) hierin zo verschilt van de filmindustrie. Er zijn zat oude films op 4k blu-ray te koop. De resolutie is dan hoger, er is HDR toegevoegd en het geluid is meestal opgekalefaterd naar moderne audioformaten als Dolby Atmos of DTS-X, maar het zijn nog steeds de oorspronkelijke films van begin tot eind. Niemand verwacht dan ineens nieuwe content of verbeterde special effects. En wie nu wijsneuzerig gaat roepen dat er bij elke re-release wel iets wordt aangepast aan Star Wars: dat klopt. Behalve George Lucas zelf is niemand daar ooit vrolijk van geworden. Precies mijn punt.

©GMRimport

Films zijn een heel ander medium dan games en worden minder aangetast door de tand des tijds, maar toch is een soortgelijke aanpak bij games weldegelijk mogelijk. Dat bewijst Microsoft met zijn backward compatibility-strategie. Zij maken juist de oorspronkelijke games speelbaar op moderne hardware. Alleen als het mogelijk is worden (hardwarematig) de resolutie of framerate verhoogd, of wordt er HDR toegevoegd. Maar meer ook niet: het blijft de oorspronkelijke, ongewijzigde game en die technische verbeteringen zijn zelfs zo weer uit te schakelen. Dát is waar we naartoe moeten. Zó bewaar je de klassiekers in hun originele glorie en maak je ze speelbaar op moderne apparaten. 

Meeblèren met Toto

Dan kunnen we ook meteen doorschakelen naar betere, consistentere terminologie. Weg met de Legendary HD Definitive Super Edition. Wil je als regisseur echt iets aanpassen, bijvoorbeeld door je game uit te breiden met extra content of een ander cameraperspectief? Dan spreken we van een Director’s Cut. Wil je een game echt opnieuw maken naar moderne maatstaven? Dan heet dat een remake. Die mag dan gewoon weer voor de volle mep worden verkocht, maar doe er dan wel je best op. Doe wat leuks met de kans om een klassieker opnieuw te maken. En in alle andere gevallen: laat het bronmateriaal met rust, alsjeblieft. 

©GMRimport

Alleen zo kunnen we onze geschiedenis bewaren. Alleen zo kan de generatie van nu begrijpen dat Grand Theft Auto 3 in zijn tijd echt heel significant was. En alleen zo kan ik in een nostalgische bui onder het genot van een paar biertjes Toto’s Africa meeblèren terwijl ik langs de neonverlichte boulevard van Vice City cruise.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die (meestal) ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:

Reacties

Login of maak een account en praat mee!
▼ Volgende artikel
Death Stranding door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld
Nieuws

Death Stranding door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld

Dat zijn een hoop bezorgde pakketjes

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

View post on X

Aanbevolen voor jou

Reacties

Login of maak een account en praat mee!
▼ Volgende artikel
The Last of Us-bedenker: 'Joel maakte de juiste keuze'
Nieuws

The Last of Us-bedenker: 'Joel maakte de juiste keuze'

Ontwikkelaar geeft zijn mening over het einde van de eerste game

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.

Aanbevolen voor jou

Reacties

Login of maak een account en praat mee!