Over tien jaar spelen we Starfield op een robotstofzuiger
Het is een beetje een wandelende grap geworden dat Skyrim op ieder apparaat uitkomt. In de praktijk valt dat ook wel weer mee. Het spel is op drie verschillende generaties spelcomputers verschenen, href="https://gamer.nl/artikelen/nieuws/sony-bevestigt-bestaan-the-last-of-us-remake-en-toont-trailer/">maar dat doen er tegenwoordig wel meer</a>. Nu we de <a href="https://gamer.nl/artikelen/gameplay/eerste-uitgebreide-gameplay-van-starfield-getoond/">eerste uitgebreide gameplay</a> hebben gezien, verwacht ik dat we Starfield de komende jaren ook vaak terug zien keren in verschillende edities en uitvoeringen.
Normaal gesproken doen dit soort presentaties me niet zoveel. Ooit was ik gevoelig voor de hype, maar toen kreeg ik een spreekwoordelijke pijl in de knie. Ik heb te vaak verkeerde verwachtingen gekregen om nog echt op te veren van zo’n geënsceneerde presentatie. Maar die van Starfield weet toch voorzichtig de juiste snaar te raken.
No Man’s Skyrim
Heus niet elk onderdeel is even origineel. Bethesda speelt duidelijk leentjebuur bij andere populaire ruimteavonturengames, en overgiet dat mijn zijn eigen DNA: No Man’s Skyrim is geboren. Ik kan je daarnaast nu al op een briefje geven dat Starfield zijn nukkigheden gaat hebben. We weten immers allemaal wat Bethesda’s zwakke punten zijn. De houterige interacties met andere personages, de cheesy dialogen, de beperkte ervaring met échte schietspellen en een flinke dosis bugs spelen hun games altijd parten.
Tegelijkertijd weten we ook wat Bethesda wél kan: een hele veelzijdige game maken. Dat is ook wat ze willen laten zien met deze presentatie. Ze hebben zóveel in dat kwartiertje gameplay weten te proppen. Zelf werd ik erg enthousiast van de mogelijkheid om een eigen ruimteschip te bouwen en fantaseerde ik meteen over mijn eigen Serenity, Rocinante of Razor Crest. Waarop collega Arthur gelijk zei dat dat hij daar juist echt “nul komma nul zin” in heeft. Prima toch? Er blijft genoeg over om te doen.
Wie geen ruimteschip wil bouwen, kan zijn of haar tijd spenderen aan het minen van planeten. Ik acht de kans groot dat dat behoorlijk zinloos tijdverdrijf is, net zoals in bijvoorbeeld Mass Effect 2, maar er schuilt een zekere ontspanning in het doen van routinematige virtuele klusjes. Spelers van Farming Simulator, Flight Simulator of zelfs Red Dead Redemption 2 weten hoe heerlijk het is om virtueel niets te doen. En wie toch liever middenin de actie zit, is schijnbaar dertig tot veertig uur onder de pannen met het hoofdverhaal.
©GMRimport
Iedereen een ander verhaal
Met zijn grote verscheidenheid doet Starfield me gelijk denken aan Skyrim, en niet alleen omdat de game toevallig van dezelfde ontwikkelaar is. Toen Skyrim elf jaar geleden uitkwam, was het niet moeilijk om minpunten aan te wijzen. Toch raakten we met zijn allen maar niet uitgesproken over die game. Zelfs mensen die normaal weinig met games hebben, stapten in de Skyrim-trein. Het mooiste vond ik dat iedereen eigen verhalen had.
De een bezocht gelijk de Greybeards en volgde de main quest, iemand anders werd compleet in het conflict tussen de Empire en de Rebellion getrokken. Zelf rolde ik per abuis in die verhaallijn rondom de magiëruniversiteit. Geen idee wat ik daar als Nord die uitsluitend met ‘two-handed weapons’ vocht te zoeken had, maar ik ging er maar in mee en kreeg daardoor lange tijd weinig mee van wat er in de rest van Skyrim gebeurde. Eenmaal terug in Whiterun besloot ik een hele middag zwaarden te slijpen, gewoon omdat het kon. Dit was mijn verhaal, dus ik deed waar ik zin in had. Maar ik kende ook mensen die gewoon in het bos wilden vechten met spinnen. Prima hoor, ieder z’n meug.
Door de jaren heen ben ik meerdere keren aan Skyrim begonnen (wat wil je, met al die heruitgaven) en heb telkens een volstrekt ander pad bewandeld. Dat is maar weinig games gegeven en dan doen de bugs of houterige interacties er ineens toch een stuk minder toe. Skyrim is in die zin ook breder dan Fallout 4, eveneens een Bethesda-game. Ook in Fallout 4 heb ik heel veel tijd gestopt, maar Fallout is toch meer een actiegame, terwijl Skyrim al dan niet bewust elementen van een actiegame combineert met een slow game: je kunt uren niets doen en je toch vermaken. Zoals op je paard door de sneeuw rijden terwijl Far Horizons begint te spelen. Heerlijk.
©GMRimport
Op naar tien jaar Starfield
Starfield lijkt in datzelfde straatje te passen. We zien actievolle schietscènes, maar ook momenten waarop er plaats is voor verwondering. Verwondering over een desolate planeet waar bijna niks leeft, of verwondering over wat voor bizarre opties ik kan toevoegen aan mijn schip. En wel ja, vast ook wel weer verwondering over wat voor rare bug je nu weer bent tegengekomen. Maar bugs weerhielden Skyrim er niet van om op drie generaties spelcomputers uit te komen.
Nu Bethesda eigendom is van Microsoft, zal Starfield vast op minder verschillende apparaten verschijnen, maar binnen de kaders van Game Pass verwacht ik dat Starfield de komende tien jaar toch verschijnt op ieder apparaat dat los en vast zit, wie weet tot aan mijn robotstofzuiger aan toe. Ze moeten die Skyrim Very Special Edition voor Amazon Alexa toch op een of andere manier overtreffen.
