Afgelopen week hadden we het kunnen hebben over hoeveel vertrouwen Dragon’s Dogma 2 in de handen van z’n spelers legt. En hoeveel vrijheid je daarvoor terugkrijgt. Het is echt jouw avontuur. Maar nee, het moest over microtransacties gaan. De discussie klopte van geen kanten. Het moment was verkeerd, de ophef misplaatst en het waren niet eens de juiste microtransacties. De echt kwaadaardige soort vind je niet in Dragon’s Dogma 2, maar in de algoritmes die de ophef naar een kritische massa hielpen.
Vooropgesteld mag je van mij vinden dat microtransacties sowieso niets te zoeken hebben in een game die je voor de volle mep koopt en effectief in je eentje speelt. Hoe overtrokken ik alle commotie ook vind, daar kan ik weinig tegenin brengen.
Maar wat ging het tekeer sinds afgelopen vrijdag. Gamers waren boos en onthutst. Reddit-threads, talloze tweets, de ene na de andere YouTube-video, Twitch-streams, een volgekalkte discussiepagina op Steam: er was geen ontkomen aan de microtransacties van Dragon’s Dogma 2. Dan moeten ze wel heel nadrukkelijk aanwezig zijn. Heel even ging ik aan mezelf twijfelen.
Had ik het misschien verkeerd gezien? Pakweg een week voor de release kreeg ik een reviewdocument aangeleverd van Capcom waarin opgesomd stond welke items met echt geld te koop zijn, hoe duur ze zijn en hoe vaak je ze kan kopen. Hoewel ik het spel toen nog niet had opgestart, zag ik niets waar mijn nekbaardhaar van overeind ging staan. Vijftig uur speeltijd later bekeek ik de lijst nog eens en besloot ik dat het geen aparte vermelding waard was in de recensie.
Bij nader inzien was dat een inschattingsfout van mijn kant. Ik had beter kunnen weten en juist de informatie uit eerste hand aan kunnen wenden om te vertellen hoe het ‘echt’ zit. Even in het kort: alle items zijn ook gewoon in-game te krijgen en tasten geenszins de economie of spelervaring aan.
De informatieoorlog
Ik was niet voorbereid op de enorme hoeveelheid foutieve informatie en verkeerde conclusies die binnen luttele uren de wereld in werd geslingerd. Fast travel zou achter een betaalmuur zitten, je moest echt geld betalen om het uiterlijk van je personage aan te passen en voor wat euro’s of dollars kon je superieure, lichtere kampeerspullen kopen. Gamers buitelden over elkaar heen om dit soort praktijken te boycotten. Capcom moest zich schamen en op Steam kreeg Dragon’s Dogma 2 de ene na de andere negatieve review. Dat zal ze leren.
Helaas heeft Capcom inmiddels aangekondigd dat ze een aantal items die ook met echt geld te koop zijn, eerder en makkelijker verkrijgbaar gaan maken in de wereld. Dit doet vermoeden dat de boze menigte ‘gewonnen’ heeft, maar het tegendeel is waar. Het is eerder de zoveelste verloren slag in de informatieoorlog. Na de aanpassingen zullen er ongetwijfeld mensen zijn die vol trots verkondigen dat het sinds die patch wel acceptabel is, alsof zij dat met hun misplaatste activisme voor elkaar hebben gebokst. Terwijl het eigenlijk al vanaf het begin binnen de perken bleef.
Ragebait
De echt kwaadaardige microtransacties worden helaas niet aangepakt. En daar betalen we allemaal de prijs voor, een veel hogere dan de 2,50 euro die je neertelt voor een zogeheten Portcrystal, een item waarmee je een fast travel-punt kunt plaatsen in de wereld. Waar je vervolgens niet eens naar toe kunt reizen omdat je geen Ferrystones meer hebt, de krengen 10k per stuk kosten en je die dan weer niet met echt geld kunt kopen. Ik zou erom lachen als het niet zo triest was hoe mensen hiermee aan de haal gingen.
Ik zeg mensen, maar ik bedoel specifiek content creators. De ‘gewone’ boze gamers neem ik het ook kwalijk dat ze gelijk een vernietigende review achterlaten zonder het spel amper gespeeld te hebben, maar mijn bloed ging pas echt koken toen ik veel grote contentmakers op de ossenwagen zag springen. Ik ga geen voorbeelden noemen, maar ze doken er als aasgieren op om hun schande uit te spreken. Hadden ze zelf uitgezocht hoe het in de praktijk werkt? Tuurlijk niet. Een video is snel gemaakt en een tweet is snel geplaatst, het liefst sneller dan de concurrentie. Het algoritme straft genadeloos, maar beloont ophef boven alles.
De contentfabriek
De video’s, streams en tweets kwamen als massaproducten uit de contentfabriek gerold. Allemaal met dezelfde strekking en zonder uitzondering gebaseerd op (verkeerde) aannames. De misinformatie was zo alom aanwezig dat het wel de waarheid moest zijn, waardoor zelfs een gerenommeerde journalist als Jason Schreier zich liet verleiden tot een inmiddels weer verwijderde inhaaktweet. Hij zei dat je Dragon’s Dogma 2 misschien maar beter niet kon kopen voorlopig. Wat bekommeren we ons toch allemaal over de portemonnee van een ander.
Ik vind het ronduit kwaadaardig hoe deze zogenaamde gamers de situatie voor hun eigen gewin gebruikten. Met iedere click of view die hun video’s oplevert, krijgen ze weer meer geld. En nog belangrijker: meer redenen om vooral dit soort gefabriceerde boosheid te blijven posten. Hebben ze het mis, en dat hadden ze, dan hoor je er nooit meer iets van. Heel misschien plaatsen ze achteraf een apology-video, of erger nog, een reactievideo om al het drama te bespreken dat ze zelf veroorzaakt hebben.
Je mag het stom of raar vinden dat ik in mijn review niks heb gezegd over de microtransacties, maar dat is niet omdat ik betaald word om hier stil over te blijven. Door wie dan ook. Wat je ook van mij vindt, maak alsjeblieft niet de denkfout dat de streamers en youtubers in kwestie wel het beste met je voorhebben. Het moment dat ze er lucht van kregen, gingen alle andere contentplannen rondom Dragon’s Dogma 2 overboord en was iedereen opeens boos. Niet omdat het gerechtvaardigd was, of überhaupt waar, maar omdat dit nu eenmaal de meeste mensen zou verleiden om te klikken. Een microtransactie tussen jou en de maker van dit soort content, maar eentje met kolossale gevolgen voor het algoritme en daarmee de perceptie. Plotseling ging het nergens anders meer over.
In this economy
Dat vind ik nog het ergste. Ik had hier veel liever geschreven over de in-game economie van Dragon’s Dogma. Over dat sommige juwelen in de ene stad veel meer waard zijn dan in de andere. Over hoe niet iedere herberg dezelfde prijzen rekent voor een kamer. Dat je ook gewoon afgezet kan worden. Dat er een oplichter is die namaakproducten aan je verkoopt. En dat ik na bijna honderd uur spelen nog steeds de eindjes maar net aan elkaar kan knopen, omdat er zoveel leuks te koop is en je nooit een overdaad aan goud verdient.
Maar nee, ik moest zo nodig weer boos worden om iets wat ik zag op het internet. En ik zag dat het verkeerd was. Van alle games en microtransacties om je druk over te maken, zijn die van Dragon’s Dogma 2 echt niet het probleem. De game leert, dwingt je zelfs om echt de tijd te nemen voor dingen. Daarom is fast travel maar zeer beperkt en wordt het item waarmee je kunt teleporteren dus ook niet voor echt geld verkocht. Maar die nuances zijn niet besteed aan mensen die hun woede tot verdienmodel hebben verheven. En ook niet aan de mensen die boos worden omdat iemand anders zegt dat ze boos moeten zijn. Dáár kan ik pas boos om worden.
