Ik heb een probleem. Er is te veel. Te veel series. Te veel films. Te veel… games. Hoe is dat in hemelsnaam zo gekomen? De elf jaar oude Harry was blij als hij twee of drie keer per jaar een grote game kon kopen. ‘Groot’ betekende dan ‘tekst adventure’. Of, iets later, een Konami-game zoals Metal Gear voor de MSX.

Jaha, ik ben oud. En ik weet ook wel: er is niks zo vermoeiend als iemand over ‘vroeger’ te horen praten. Ja ja, opa, we weten het nu wel. Vroeger was het allemaal heul erg. Nog erger is wanneer ‘opa’ begint over hoeveel beter het toen was. Bijvoorbeeld als het over games gaat. Want toen ging het nog over gameplay en niet over marketing! Lootboxes met een kek pakje? Grinden moest je. En we waren dankbaar voor dat grinden!

Maar nu? Nu ben ik op het punt aangeland dat als ik vanaf vandaag nooit meer een game zou kopen, ik op basis van mijn PS Plus- en Xbox Gold-games alleen al jaren zoet kan zijn. En mijn Steam-lijst? Forget about it! Pas liep ik er eens doorheen en van meer dan de helft van de games (zowel Live, Plus als Steam) wist ik niet eens dat ik ze had. Games zijn iets geworden wat gewoon ‘verschijnt’. ’Het hoofd van de elf jaar oude Harry zou ontploffen als hij wist hoe groot zijn gameverzameling ooit zou worden zonder er veel voor te hoeven doen.

©GMRimport

Nou ja, ik weet ook wel dat ik dingen gedaan heb om die spellen aan mijn lijst toe te voegen. Zoals het aanschaffen van Humble Bundles. Of op ‘koop’ drukken bij een Steam Sale, omdat je een game voor minder dan twee euro nou eenmaal aanschaft. Daar moet je niet over nadenken. Voor je het weet is-ie weer twintig euro. Kan mij het schelen dat ik Thirst nooit ga spelen. Ik weet niet eens wat Thirst is! Het enige wat belangrijk is: hij kostte een euro! Eén EURO! Die digitale bibliotheken lijken bijna te leven, als een tuin die je negeert en overwoekert. Maar dan met games. En digitaal. Oké, de analogie valt hier in stukken.

Vergeet de analogie. Het houdt ook niet op bij die aangroeiende lijsten van toch relatief oude titels. Want tegelijk komt maandelijks een berg nieuwe spellen uit, die allemaal om aandacht vragen. Niet zo heel lang geleden was er bij mij nog een soort natuurlijk filter aanwezig. Ik heb niet genoeg geld om elke volledig geprijsde game aan te schaffen, zelfs niet met alle zakken omkoopgeld die ik als gamerecensent van de grote uitgevers krijg. Was dat hardop? Eindredactie, kan dat laatste er uit? (nee, onze bezoekers weten hopelijk dat dit de grootste onzin is – eindredactie)

We hoeven niet nu al een ultra deluxe editie van de volgende Ubisoft-, Activision Blizzard- of EA-game te kopen

Maar nu komen spellen ook nog eens gratis uit. Spellen waar je vroeger gewoon zestig euro (120 gulden) voor betaalde. Spellen als Apex Legends, die het lef hebben om niet alleen als een donderslag bij heldere hemel op pc en spelcomputers te verschijnen, maar ook nog eens heel goed zijn. We zijn op het punt aangeland dat je zelfs voor nul euro honderden uren aan gameplezier kan hebben (afgezien uiteraard van de benodigde hardware).

Nu klinkt dit misschien alsof ik er over klaag. En dat is ook zo. Dit moet gestopt worden. Ik hou het zo niet meer bij. Vooral niet met spellen aan de horizon waar ik naar uitkijk, zoals The Division 2, Persona Q2, Defector en zo vele anderen. Het zou veel beter zijn als we weer terug gingen naar vroeger, met veel minder spellen die niet allemaal tegelijk voor niks op mijn scherm verschijnen.

Nee, natuurlijk is dat niet beter. De oplossing is niet ‘minder games op de markt’. De oplossing is kritischer naar games kijken. En vooral om te beseffen dat er zoveel is, dat het niet nodig is om als een dolle de laatste releases in huis te halen (of nog erger, te reserveren). Waar de drang om spellen nu te spelen ook voortkwam uit schaarste, is het nu het gevolg van opgeklopte marketing die een bijna hysterisch verlangen probeert op te roepen om toch vooral de boot niet te missen bij de laatste blockbuster van miljoenen dollars.

©GMRimport

Al die hype, die bombardementen aan previews, trailers, persconferenties en commercials, maken het makkelijk om te vergeten dat wij als gamers in een heel riante positie zitten. We hebben de luxe om even te wachten en het stof van een release te laten neerdalen voor we er geld aan uitgeven. We hoeven niet nu al een ultra deluxe editie van de volgende Ubisoft-, Activision Blizzard- of EA-game te kopen. We kunnen ook gewoon wachten tot er wat reviews zijn en dan kijken of we er überhaupt geld in willen steken. Als we dat met zijn allen doen, komt dat de kwaliteit van spellen alleen maar ten goede. Een uitgever haalt het niet meer in zijn hoofd om een gedrocht als Fallout 76 uit te brengen vóór het spel echt klaar is. En severproblemen van multiplayerspellen op dag één? Joh, ga effe iemand anders pesten met je slechte infrastructuur. Wij gamers wachten wel tot je het gefikst hebt voor we geld aan je geven. Het is niet alsof we in de tussentijd niks anders te spelen hebben.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen:

Sunderfolk, de debuutgame van Dreamhaven, het bedrijf van Blizzard-medeoprichter Mike Morhaime, verschijnt op 23 april.

Sunderfolk is een tactische game geïnspireerd door tabletop rpg's die met smartphones wordt bestuurd. De game komt echter wel op consoles en pc uit - smartphones zijn puur de controllers en de televisie dient in feite als het speelbord.

Spelers bezoeken in het spel de Sunderlands, waar ze vechten tegen monsters en allerlei dierlijke personages ontmoeten. Gevechten zijn turn-based, waarbij spelers een deck aan kaarten hebben waarmee ze kunnen aanvallen. De gevechten spelen zich af in levels op een grid bestaande uit hexagonen.

Het geheel moet daarbij als een tabletop rpg aanvoelen, maar dan toegankelijker omdat iedereen het met een smartphone of tablet via een pc of console kan spelen. Daarbij is de game wel specifiek bedoeld voor lokale co-op, in feite net zoals echte tabletop rpg's.

Tussen missies door bezoeken spelers het stadje Arden. Dit dorpje kan van upgrades voorzien worden, er kan items en uitrusting bij winkeliers gekocht worden en er kunnen vriendschappen gesloten worden met bewoners, wat weer extra beloningen oplevert.

Sunderfolk verschijnt op 23 april voor pc, PlayStation 5, Xbox Series X en S en Nintendo Switch.

Dreamhaven is het bedrijf van Mike Morhaime, een van de oprichters van Blizzard. Hij werkte 28 jaar voor het bedrijf, maar vertrok en richtte in 2020 Dreamhaven op. Dit bedrijf bestaat uit twee ontwikkelteams die los van elkaar games ontwikkelen: Moonshot en Secret Door. Laatstgenoemde werkt aan Sunderfolk. Dit team wordt geleid door Chris Sigaty, die voorheen aan Hearthstone, Starcraft 2 en Heroes of the Storm heeft gewerkt.

Er zijn nu cosmetische items gebaseerd op Destiny 2 verkrijgbaar in Sea of Thieves.

Spelers kunnen met de Lightbearer-items hun schip en piratencrew uitrusten met items en uitrusting gebaseerd op Destiny 2. Denk bijvoorbeeld aan een outfit gebaseerd op de Drifter. In onderstaande video vallen de cosmetische items te bekijken.

Via de Pirate Emporium kunnen de items gekocht worden. De Lightbearer Big Bundle kost 4999 Ancient Coins - oftewel zo'n 40 tot 50 euro, afhankelijk van of men Game Pass heeft of niet.

De cross-over is opvallend, omdat Sea of Thieves een Microsoft-game betreft en Destiny 2-ontwikkelaar Bungie onderdeel uitmaakt van Sony. Tegelijkertijd is Sea of Thieves tegenwoordig ook verkrijgbaar op PlayStation 5.

Volgens Rare's Adam Park is de cross-over op het eerste gezicht misschien geen logische keuze, maar beide games bevatten een "crew-achtige" samenwerking. Ook de "opvallende iconografie, levendige grafische stijl en een mythische toon en schaal" van beide games zou een goede match zijn.