Hoe ouderschap voelt als de videogame van je leven
Wanneer het je gegund is om een kind te krijgen, wordt je wereld volledig op z’n kop gezet. Ik ontdekte wel wat interessante parallellen met wat ik al kende, dankzij een leven dat voor een groot deel in het teken staat van videogames.
“We hebben wel geluk met deze kleine. Dit is echt easy mode.” Ik hoor het m’n schoonzus nog zeggen tijdens een verrassend ontspannende wandeling met haar dochter van anderhalf een paar jaar terug. M’n vriendin en ik, toen nog besluiteloos over het fenomeen kinderen krijgen, knepen gelijk in onze spreekwoordelijke handen. Want wanneer het zover zou zijn, zou het toch wel fijn zijn om een baby op ‘hetzelfde niveau’ te hebben. Eentje die fijn slaapt, goed eet en leuk bezig is met wat er om zich heen gebeurt. Alles wat je wil om te genieten, zonder je al te veel druk te hoeven maken over zaken die je niet goed weet te beheersen. Want hoe moet je dat nou allemaal leren?
Baby-eindbaas
Begin deze zomer was het dan zover. De zwangerschap was al aangenaam soepel verlopen en de bevalling diende zich in overzichtelijke stapjes aan. So far, so good. Tot milde ergernis van m’n vriendin had ik me relatief weinig ingelezen over het gebeuren na de bevalling. Net zoals ik previews van games waar ik écht naar uitkijk eigenlijk ook mijd. Liever leef ik daar naartoe door te praten met vrienden en video(conferentie)s te bekijken, om vervolgens de hele ervaring vooral te ondergaan
©GMRimport
Nadat onze zoon kerngezond ter wereld was gekomen en we pas net waren begonnen met bijkomen van zijn geboorte, brak er direct een bizarre nacht aan. Met slechts zeer summiere uitleg van de verpleegkundige over het verzorgen van zo’n klein mensje, voelde het als een bijzonder onvolprezen taak om dat letterlijk in de diepste en meest donkerste uurtjes te doen. Alsof je direct na het starten van een game de meest uitdagende eindbaas voor de kiezen krijgt, zonder enige uitleg over hoe alles werkt en welke mechanismen je kunt benutten om daarmee om te gaan. Het is vooral overleven op instinct, en dan ook nog met een serieus gebrek aan slaap. Niet eens zozeer door onze kleine man - nota bene van meet af aan goede slaper - maar omdat we beiden nog stijf stonden van de adrenaline. Kortom: we hadden geen idee waar we mee bezig waren.
Combo’s
De komst van de kraamverzorgster de volgende ochtend voelde dan ook als een heuse verlossing. Iemand vol ervaring en wijsheid om ons te onderwijzen in de kunst van het verschonen, aankleden, voeden en vooral het goed vasthouden van dat tere kinderlijfje - bij uitstek iets waarvan ik als jonge vader de eerste tijd badend in het zweet wakker kon worden. Maar door die tutorial van de kraamzorg zo goed mogelijk te volgen, werden de mechanismen stapje voor stapje steeds duidelijker. Ook meer gevorderde, maar evenzo essentiële activiteiten, zoals wassen in het badje en uiteindelijk traplopen met je baby in de armen, bleken zo uiteindelijk behapbaar. Na genoeg keren oefenen wist ik de combo’s aan elkaar te rijgen: een luier verschonen terwijl je alvast flesje maakt en ondertussen een podcast beluisteren (over games waar je in je spaarzame vrije uurtjes over kunt lezen) is inmiddels een koud kunstje.
Het hele proces van leren hoe je je kind verzorgt, is voor mij één van de meest fascinerende die je als mens kunt meemaken. Vooral omdat het zich vrijwel allemaal afspeelt in je eigen huis, en dan aanvankelijk ook nog louter op de slaap- en badkamer. Juist in je meeste vertrouwde omgeving voelt opeens alles nieuw, anders en eng. Des te mooier is de voldoening wanneer je het stapje voor stapje onder de knie krijgt en er - in ons geval na een week - genoeg vertrouwen is om voor het eerst een wandeling met de kleine in de kinderwagen te maken. En vervolgens ook met hem in de auto te stappen en op heel andere plekken die verzorgingsmechanieken toe te passen. Alsof je, in elk geval voor jezelf, bewezen hebt kundig genoeg te zijn om met je kindje de wijde wereld in te trekken, als de held in je eigen avonturenrollenspel.
©GMRimport
Game transfer phenomena
Natuurlijk heb ik me afgevraagd waarom dit hele proces voor mij zo voelde als een videogame. Net als de eerste keer dat ik als kind een geremixt muzieknummer hoorde en direct de vergelijking trok met het concept van oudere Mario Kart-circuits in een nieuwere editie, of het feit dat een boswandeling voor mij onlosmakelijk verbonden is aan een avontuur in The Legend of Zelda. Een beetje research naar dit soort waarnemingen wijst me op het Tetris-effect, of het iets specifiekere game transfer phenomena, waarbij je als fervent speler spelpatronen herkent in het echte leven.
In het geval van de patronen rond het leren zorgen voor je kindje, ebde dat gevoel na de eerste week wel weer weg, al voelt die even intensieve als prachtige periode meer alsof er een halfjaar verstreek. En dat gaat nu nog steeds op, terugkijkend op de eerste dagen van onze nu tweeënhalve maand oude zoon, die hartstikke goed eet, slaapt en lacht. Wat dat betreft kunnen we één ding in elk geval wel met enige zekerheid vaststellen: ook wij hebben het geluk op easy mode te mogen spelen.
Tenminste, nu hij nog op level nul zit.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele – of, in dit geval, persoonlijke – gebeurtenissen.
