Gemengde gevoelens over gamestreaming
Kijk jij uit naar de games-als-streamingdienst-toekomst? Ik niet. Games moeten volgens sommige bedrijven een streamingdienst worden. Google heeft Stadia, Sony heeft Playstation Now. Recentelijk maakte Microsoft bekend samen te gaan werken met grote concurrent Sony om nog betere streamingdiensten te ontwikkelen
En ik heb daar heel gemengde gevoelens over. Op een abstract, rationeel niveau snap ik dat er best veel mensen zijn die geen spelcomputer of gaming pc willen kopen, maar het wel tof vinden om via hun tv en met een goedkope controller even Fifa of zelfs Assassins Creed te spelen. En die mensen zijn natuurlijk van harte welkom. Ik ben niet iemand die roept: “Als ze niet wilden spelen toen het moeite kostte, mogen ze nu ook niet binnenkomen!”
©GMRimport
Hip
Er zijn overigens wel van die mensen, maar die moet je niet te serieus nemen. Ik vind dat sowieso een hele rare gedachtegang, dat het toelaten van meer mensen tot het medium op de een of andere manier afbraak doet aan jouw hobby. Zo van: “Als ze die mensen binnen laten is deze tent niet hip genoeg voor mij!” Wat natuurlijk vooral aantoont dat je zelf ab-so-luut niet hip bent. Al was het maar omdat je het woord ‘hip’ gebruikt.
Maar ik dwaal af. Zoals ik zei snap ik dat er mensen zijn die zonder grote investering graag even een spelletje doen. En ze zijn welkom. Ik vrees alleen dat gamestreaming een symptoom is van een groter probleem waar ik als consument niet blij van word.
Gamen via streaming heeft natuurlijk een boel voordelen. De spellen kunnen niet meer gekopieerd worden, ze kunnen niet meer tweedehands verkocht worden en ze kunnen elk moment uit het aanbod verwijderd worden. Bovendien is er geen verlies meer op goedkope hardware. Voordelen voor game-uitgevers dus. Want daar gaat het hier natuurlijk om. Games als streamingdienst betekent eerst en vooral dat uitgevers niet meer te maken hebben met lastig eigendom van de gebruikers. Wie heeft daar tijd voor? Het is veel beter om games te maken en die voor oneindig veel geld te verkopen, dan voor een eenmalige aanschaf van €60,-.
Dat is immers waar een aantal bedrijven druk naar op zoek is: de heilige graal waarbij je games niet meer verkoopt, maar tijdelijk beschikbaar maakt en zelf ten alle tijden alle touwtjes in handen houdt.
“Maar Harry! Je kunt toch ook gewoon games blijven kopen?”
Is dat zo, anonieme vragensteller die ik hier ter plekke heb bedacht om mijn punt te maken? Want het ‘gewoon’ kopen van spellen lijkt ook op zijn laatste benen te lopen. Steeds meer mensen kopen hun games digitaal, in de veronderstelling dat ze eigenaar zijn van hun spel. HAHA, zeg ik dan schamper. HA! Eigenaar!
Bij een streamingdienst is er helemaal geen sprake meer van enige vorm van eigendom, noch enige verwachting dat een spel in ‘onze’ bibliotheek er altijd in blijft
-
Vita
Ik neem de PS Vita even als voorbeeld. De Vita (wat een verdomd toffe handheld is overigens) is door Sony inmiddels echt dood verklaard. Er komen geen spellen meer voor uit en wie lid is van PS Plus ontvangt geen Vita-game meer bij het maandelijkse aanbod. Dit is de normale gang van zaken. De Triangle Square Cross Circle of Life. Spelcomputers worden niet eeuwig ondersteund. Maar wat gebeurt er met mijn digitale games? Nu kan ik mijn digitaal aangeschafte Vita spellen nog van de Sony-server afhalen als ik daar zin in heb. Maar hoe is dat over vijf jaar? Tien? Twintig? Twintig jaar is een oogwenk! Nee, niet voor jou, twintiger met een volle bos haar en een gevoel van onoverwinnelijke onsterfelijkheid. Maar geef het een paar jaar. Dan blijkt tijd opeens enorm snel te gaan. Voor mijn gevoel was het gisteren nog nieuwjaar 2016.
Ik dwaal weer af. De Vita dus. En naast mijn Vita ligt ook mijn PSP, en daarnaast een grote map met daarin tientallen UMD-schijfjes die ik elk moment in de PSP kan stoppen. Hetzelfde geldt overigens voor een groot deel van mijn gameverzameling (meer dan tweeduizend titels inmiddels).
Ik kan ze uit de kast halen en spelen. Of dat nu Red Dead Redemption 2 is voor de PS4, of ‘Scramble’ voor mijn stokoude Vectrex-spelcomputer.
Digitaal is niet permanent. Op een gegeven moment gaat ook bij Sony’s server het licht uit. Dat gebeurt. Daar is geen twijfel over. Nog afgezien van het feit dat ook op het gebied van games er niet zoiets bestaat als ‘too big to fail’ (zie Atari, Commodore, Sinclair, Amstrad) komt er een moment dat het niet rendabel meer is om servers met stokoude downloadbare games in de lucht te houden. En dat moment kan sneller komen dan we denken.
©GMRimport
Engage!
Met streaming is dat probleem nog groter. Bij een streamingdienst is er helemaal geen sprake meer van enige vorm van eigendom, noch enige verwachting dat een spel in ‘onze’ bibliotheek er altijd in blijft. We zien hoe dat gaat met Netflix. Prima, Netflix. Dol op Netflix. Maar ik ben toch dolblij dat ik alle dvd-boxen van Star Trek: The Next Generation ook in de kast heb staan, zodat ik ze kan blijven kijken, zelfs als het contract met CBS verloopt.
Kunnen we daar wat aan doen, als consument? Ja, dat kan. Dat bleek al toen Microsoft de Xbox One onthulde, en alle rampscenario’s die ik hierboven beschreef presenteerde alsof het een godsgeschenk aan gamers was. Het protest en het kabaal online heeft er toen voor gezorgd dat Microsoft 180 graden draaide. Wat ironisch is, omdat hun Xbox 360 wel een succes was.
Het heeft dus wel degelijk zin om je te verzetten tegen het steeds verder oprukkende anti-eigendombeleid van gamebedrijven. Dat betekent overigens niet dat we allemaal weer schijfjes in huis moeten halen. Maar het betekent wel dat we garanties kunnen afdwingen. Het recht op lokale backups bijvoorbeeld. Het recht op werkelijk bezit, wellicht via blockchaintechnologie. Rechten die we nu door onze vingers laten glippen.
Als gamesliefhebbers hier hun verontwaardiging over zouden laten horen, in plaats van korte zinloze woedevlagen omdat games tijdelijk niet op Steam, maar wel bij de concurrent te koop zijn, zou dat werkelijk wat kunnen veranderen. We zijn er zelf bij. Welke toekomst kiezen we?
Laatste columns op Gamer.nl:
