Terwijl ik voor het eerst Ori and the Will of the Wisps speel, verbaas ik mij over hoe extreem ik aan het genieten ben. Ik kan er niet langer onderuit: de metroidvania is voor mij veruit het beste gamegenre.

Eigenlijk ben ik pas vrij laat in mijn ‘gamecarrière’ begonnen met het spelen van games binnen dit genre. Ik heb de klassieke Metroid-games toen ze uitkwamen nooit gespeeld. Ik proefde er pas echt van met Metroid Prime op de GameCube. Hoewel metroidvania’s negen van de tien keer tweedimensionaal zijn, bevat Prime dezelfde bouwstenen als zijn genregenoten. Door voorwerpen of vaardigheden te vergaren, open je steeds meer paden. Hierdoor versterk je niet alleen jezelf maar krijg je ook steeds beter door hoe de spelwereld in elkaar steekt.

©GMRimport

Later heb ik het overigens helemaal goedgemaakt wat betreft het spelen van die oude Metroids. Sindsdien heb ik mijn ervaring met het genre ook flink uitgediept. Games als Yoku’s Island Express, Steamworld Dig 2 en de Ori-spellen gaven hetzelfde soort voldoening, maar op eenzame hoogte staat Hollow Knight. Toen ik die game speelde, begon ik pas echt te beseffen dat de metroidvania precies mijn ding is. Ik had er voor die tijd simpelweg niet bij stilgestaan dat ik überhaupt een favoriet genre kon hebben, of dacht gemakshalve dat het de platformer was, waar de metroidvania van afstamt.

Maar nu ervaar ik weer datzelfde gelukzalige gevoel tijdens het spelen van Ori and the Will of the Wisps. Het is een enorme verbetering ten opzichte van het eerste deel, dat door de relatieve oppervlakkigheid en kleine schaal van de spelwereld toch een beetje als ‘my first metroidvania’ voelt. Will of the Wisps gooit echter alle remmen los met een gigantische wereld om jezelf in te verliezen. Gecombineerd met de extreem soepele gameplay en de vele upgrades om jezelf nog sneller door die wereld te kunnen verplaatsen, is het genieten geblazen. Voor mij kan daar niets aan tippen, maar waarom is dat eigenlijk?

©GMRimport

De toerist uithang

Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor de MS-DOS-versie van Wolfenstein 3D samen met mijn neef complete papieren landkaarten van levels tekende, om alle paden en geheime gangen duidelijk in kaart te brengen. Wolfenstein is natuurlijk een shooter en vrij lineair, en kaarten maken hoeft tegenwoordig al helemaal niet meer, maar toch is die fascinatie voor jezelf vertrouwd maken met een vreemde omgeving altijd gebleven.

Als ik er over nadenk, vind ik dat ook het leukste aan de toerist uithangen in het buitenland of verhuizen naar een andere stad. Eerder doorlopen straten die voorheen mijlenver uit elkaar leken te liggen, blijken opeens verbonden door een smal tussenstraatje. Plots begrijp je waar dat ene mooie gebouw staat in verhouding met het gezellige stadscentrum. Ik hoor dan als het ware een ‘klik’ in mijn hoofd, zowel in het echt als tijdens het spelen van een game: twee losse gedachtenkronkels die door een observatie via een nieuw hersendraadje samensmelten.

Dat lijkt misschien wat filosofisch, maar het is in de kern waarom een metroidvania mij zoveel voldoening biedt. Waar ik in andere games vaak het gevoel heb dat ze mijn tijd niet respecteren, stoor ik er mij in een metroidvania geen moment aan wanneer ik voor de tiende keer dezelfde weg bewandel. Ik ben op dat moment immers óók progressie aan het boeken, omdat de kaart die zich langzaam maar zeker in mijn hoofd vormt steeds duidelijker in beeld komt. Als een mist die langzaam optrekt. Wat een heerlijk gevoel is dat toch!

©GMRimport

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.