Terwijl ik voor het eerst Ori and the Will of the Wisps speel, verbaas ik mij over hoe extreem ik aan het genieten ben. Ik kan er niet langer onderuit: de metroidvania is voor mij veruit het beste gamegenre.

Eigenlijk ben ik pas vrij laat in mijn ‘gamecarrière’ begonnen met het spelen van games binnen dit genre. Ik heb de klassieke Metroid-games toen ze uitkwamen nooit gespeeld. Ik proefde er pas echt van met Metroid Prime op de GameCube. Hoewel metroidvania’s negen van de tien keer tweedimensionaal zijn, bevat Prime dezelfde bouwstenen als zijn genregenoten. Door voorwerpen of vaardigheden te vergaren, open je steeds meer paden. Hierdoor versterk je niet alleen jezelf maar krijg je ook steeds beter door hoe de spelwereld in elkaar steekt.

©GMRimport

Later heb ik het overigens helemaal goedgemaakt wat betreft het spelen van die oude Metroids. Sindsdien heb ik mijn ervaring met het genre ook flink uitgediept. Games als Yoku’s Island Express, Steamworld Dig 2 en de Ori-spellen gaven hetzelfde soort voldoening, maar op eenzame hoogte staat Hollow Knight. Toen ik die game speelde, begon ik pas echt te beseffen dat de metroidvania precies mijn ding is. Ik had er voor die tijd simpelweg niet bij stilgestaan dat ik überhaupt een favoriet genre kon hebben, of dacht gemakshalve dat het de platformer was, waar de metroidvania van afstamt.

Maar nu ervaar ik weer datzelfde gelukzalige gevoel tijdens het spelen van Ori and the Will of the Wisps. Het is een enorme verbetering ten opzichte van het eerste deel, dat door de relatieve oppervlakkigheid en kleine schaal van de spelwereld toch een beetje als ‘my first metroidvania’ voelt. Will of the Wisps gooit echter alle remmen los met een gigantische wereld om jezelf in te verliezen. Gecombineerd met de extreem soepele gameplay en de vele upgrades om jezelf nog sneller door die wereld te kunnen verplaatsen, is het genieten geblazen. Voor mij kan daar niets aan tippen, maar waarom is dat eigenlijk?

©GMRimport

De toerist uithang

Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor de MS-DOS-versie van Wolfenstein 3D samen met mijn neef complete papieren landkaarten van levels tekende, om alle paden en geheime gangen duidelijk in kaart te brengen. Wolfenstein is natuurlijk een shooter en vrij lineair, en kaarten maken hoeft tegenwoordig al helemaal niet meer, maar toch is die fascinatie voor jezelf vertrouwd maken met een vreemde omgeving altijd gebleven.

Als ik er over nadenk, vind ik dat ook het leukste aan de toerist uithangen in het buitenland of verhuizen naar een andere stad. Eerder doorlopen straten die voorheen mijlenver uit elkaar leken te liggen, blijken opeens verbonden door een smal tussenstraatje. Plots begrijp je waar dat ene mooie gebouw staat in verhouding met het gezellige stadscentrum. Ik hoor dan als het ware een ‘klik’ in mijn hoofd, zowel in het echt als tijdens het spelen van een game: twee losse gedachtenkronkels die door een observatie via een nieuw hersendraadje samensmelten.

Dat lijkt misschien wat filosofisch, maar het is in de kern waarom een metroidvania mij zoveel voldoening biedt. Waar ik in andere games vaak het gevoel heb dat ze mijn tijd niet respecteren, stoor ik er mij in een metroidvania geen moment aan wanneer ik voor de tiende keer dezelfde weg bewandel. Ik ben op dat moment immers óók progressie aan het boeken, omdat de kaart die zich langzaam maar zeker in mijn hoofd vormt steeds duidelijker in beeld komt. Als een mist die langzaam optrekt. Wat een heerlijk gevoel is dat toch!

©GMRimport

De klassieke rpg Fire Emblem: The Sacred Stones is nu speelbaar via Nintendo Switch Online.

Fire Emblem: The Sacred Stones kwam in 2004 uit in Japan en het jaar erop in Europa en de Verenigde Staten. In de game ligt het koninkrijk Renais in puin na de plotselinge invasie van een voormalige bondgenoot.

De koninklijke erfgenamen Eirika en Ephraim gaan er op uit om Renais opnieuw op te bouwen en het duistere geheim achter de oorlog in hun thuisland te achterhalen. Het betreft het achtste deel in de Fire Emblem-reeks en het tweede deel dat ook buiten Japan uitkwam.

Het gaat om een Game Boy Advance-game, en het spel verschijnt dan ook in de GBA-app op Nintendo Switch Online. Daar is dus niet alleen een abonnement op de online dienst voor nodig, maar ook op het uitbreidingspakket.

Palworld-ontwikkelaar Pocketpair claimt dat het bestaan van gamefranchises als Fallout, Ark: Survival Evolved en Tomb Raider aan om aan te geven dat de aanklacht van Nintendo ongeldig is.

Afgelopen september bleek dat Nintendo en The Pokémon Company Pocketpair voor de rechter sleept. Palworld wordt sinds release vaak vergeleken met Pokémon. Afgelopen november bleek dat de aanklacht gebaseerd is op geschonden patenten die Nintendo na de release van Palworld heeft aangemaakt.

Pocketpair heeft in een reeks reacties op de aanklacht (via VGC) gemeld dat die patenten nooit aangemaakt hadden mogen worden, aangezien er al allerlei games bestonden die de gameplaymechanismen die door deze patenten worden omschreven bevatten. Volgens Pocketpair hebben games als Ark: Survival Evolved, Octopath Traveler, Pikmin 3, Far Cry 5, Titanfall 2 en Tomb Raider dergelijke mechanismen.

Volgens Pocketpair was het voorheen in games als Pikmin 3, Far Cry 5 en Tomb Raider al mogelijk om allerlei objecten te gooien - net zoals het gooien van een bal in Pokémon en een Pal Sphere in Palworld. In games als Titanfall 2 en Rune Factory 5 is het daarnaast mogelijk om een monster te vangen en ze weer vrij te laten. Daarbij zou het in games als Octopath Traveler, Monster Super League en de Nukamon-mod voor Fallout mogelijk zijn om personages te 'vangen'.

Hoewel bovenstaande voorbeelden natuurlijk niet precies hetzelfde zijn als in Palworld en Pokémon, hoopt Pocketpair hiermee de door Nintendo aangemaakte patenten ongeldig te laten verklaren, of in ieder geval aan de rechter aan te tonen dat de patenten niet volstaan om Nintendo en The Pokémon Company te laten winnen.