Games: wie heeft er nog tijd voor?
Als kind droomde ik weg van de stapel games die ik als volwassene met een vast inkomen zou gaan spelen. In de praktijk valt dat echter behoorlijk tegen. Ik kwam deze week tot de treurige realisatie dat ik slechts een handvol van de dit jaar verschenen games heb gespeeld.
Ik kwam tot dit besef toen ik mijn games van het jaar overwoog. Daar kun je met de aankomende felle discussies in het achterhoofd immers niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik kwam er maar niet aan uit en realiseerde mij spoedig de oorzaak: ik heb erg weinig gespeeld. De vijf games die dit jaar zijn uitgekomen en uitvoerig heb gespeeld zijn Resident Evil Village, Ratchet & Clank: Rift Apart, Metroid Dread, Zelda: Skyward Sword HD en Super Mario 3D World + Bowser’s Fury. Die laatste twee zijn remasters van eerder verschenen spellen die ik al eens had doorlopen. Puntje bij paaltje gaat het dus om drie compleet nieuwe ervaringen.
En dat noemt zich gameredacteur?!
Dat is een bizar klein aantal nieuwe spellen dat ik heb gespeeld, zeker gezien ik in de game-industrie werk. Je zou toch denken dat je in deze sector de ene na de andere game uitprobeert, dan wel uitspeelt. Dat is deels ook zo, al ligt het vooral aan je specialisatie. Diverse collegae van mij richten zich bijvoorbeeld voornamelijk op het recenseren van games en spelen logischerwijs behoorlijk wat titels.
©GMRimport
Zelf doe ik vooral verslag van het laatste gamenieuws, waar ik zo nu en dan ook achtergronden of columns over produceer. Daar hoef je niet per se de nieuwste games voor te spelen – al kan ik indien nodig wel putten uit mijn rijkelijk gevulde geschiedenis als gamer. Het is naast mijn werk immers ook mijn grootste hobby.
Ik moet het bovenstaande overigens enigszins nuanceren: ik heb wel degelijk meer dan vijf games gespeeld in 2021. Het overige materiaal stamt echter allemaal uit voorgaande jaren, zoals Ori and the Will of the Wisps en Hellblade: Senua’s Sacrifice. Maar die kan ik natuurlijk niet meenemen in toplijstjes eind dit jaar!
Zeeën van tijd
Ik kan uiteindelijk niets anders doen dan mijzelf neerleggen bij het feit dat ik nooit de hoeveelheid games ga spelen die ik eigenlijk zou willen. Als kind had ik zeeën van tijd, maar een beperkte financiële bron om uit te putten – mijn ouders schonken me immers niet het hele jaar door nieuwe games. Nu is de situatie omgekeerd: de financiële middelen zijn er, maar ik heb tijd tekort, zeker nu er buitenshuis weer iets meer mogelijk is in verband met het coronavirus.
©GMRimport
Mijn werkdagen als freelancer beslaan alle dagen van de werkweek, alsmede enkele avonden en soms een half weekend. De overgebleven tijd vul ik in met wandelingen (zodat de muren niet op mij afkomen), bezoekjes aan de sportschool (om fit en gezond te blijven), een drankje in de stad met vrienden (sociale interactie) en zo nu en dan een aflevering van een serie of film om even te ontladen. De tijd die overblijft, is voor games gereserveerd… maar dat is tegenwoordig hoogstens een paar uur per week. En dan heb ik niet eens een stel koters rondrennen!
Ik kan niets anders doen dan mijzelf neerleggen bij het feit dat ik nooit de hoeveelheid games ga spelen die ik eigenlijk zou willen
-
Is het erg?
Dan rest alleen de vraag of het überhaupt erg is dat ik niet zoveel spellen meer speel. Het knaagt wel degelijk: ik zie tijdens het schrijven van nieuws zoveel toffe games voorbij komen die ik graag wil spelen. Ik zet ze in mijn denkbeeldige lijst met spellen die ik op of rond release wil kopen. Vervolgens is het releasedag, een paar weken na releasedag, een paar maanden… en besef ik dat die ene game waar ik zo zin in had al geruime tijd uit is. Maar de volgende grote release staat alweer voor de deur.
©GMRimport
Toch vind ik het geen grote ramp om minder fanatiek te gamen. Het is bijvoorbeeld lekker goedkoop om oudere games die je voorheen hebt gemist te spelen. Zo is het eerder genoemde Ori and the Will of the Wisps eigenlijk mijn game van het jaar, al telt dat natuurlijk niet bij het samenstellen van een toplijstje. En daarbij: al die gemiste virtuele ervaringen lopen niet weg. Daar heb ik als ik later met pensioen ga vast alle tijd voor! Of zou dat dezelfde illusie zijn die ik als kind mijzelf voorhield?
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die (meestal) ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook: