“Elden Ring beheerst mijn leven”, schreef ik eind vorig jaar in mijn href="https://gamer.nl/artikelen/favorieten-van-de-redactie/elden-ring-beheerst-mijn-leven/" rel="noopener noreferrer" target="_blank">Favorieten van de redactie-artikel</a>. Dat klinkt misschien overdreven, maar er is geen woord van gelogen. Het is alleen niet de hele waarheid. Ja, ik was obsessief bezig met Elden Ring omdat ik er heel erg naar uitkeek. Maar misschien nog wel meer omdat ik autistisch ben. Wellicht heeft het daar een heel klein beetje mee te maken. Eventueel.

Ik kreeg de diagnose een paar jaar geleden, maar toch ben ik al mijn hele leven autistisch. Als ik terugdenk aan mijn schooljaren en studententijd vallen er een hoop dingen op hun plek. Ik wist als tiener wel dat er iets aan de hand was, alleen toen vond ik het vooral mijn eigen schuld. Ik was niet goed genoeg, of op zijn minst niet zo goed als de rest. 

Hoe kon ik anders verklaren dat zij wel over koetjes en kalfjes konden praten en ik niet? Mij lukte dat alleen als er een duidelijke context was. In de mmo Ultima Online vond ik het heel logisch om wildvreemden aan te spreken en ze te vragen of ze samen een kerker wilden doorlopen. Daarvoor waren ze hier toch? Maar een klasgenoot vragen hoe zijn of haar weekend was… waarom zou ik dat zomaar kunnen vragen? Hoe vraag je dat überhaupt, en wanneer dan? 

©GMRimport

Inside-aut

Twintig jaar later snap ik gelukkig wel een beetje hoe mijn brein werkt. Mezelf de schuld geven van alles is een vervelend gevolg van onverbitterd perfectionisme. De daadwerkelijke reden dat sociaal contact allesbehalve vanzelf ging, was dat ik autistisch ben. Dit wil trouwens niet zeggen dat ik geen sociaal iemand ben. Integendeel: ik ben een ontzettend empathisch iemand die eerder te veel rekening houdt met de gevoelens van anderen dan te weinig. 

Neem al die bestaande vooroordelen over autistische mensen sowieso met een korreltje zout. We zijn geen robots zonder emoties die allemaal van modeltreintjes houden. De algemene kennis over wat autisme is en hoe dat zich uit neemt gelukkig toe, maar er is in veel gevallen nog sprake van beperkt begrip of compleet onbegrip. Ik heb in die zin geluk, want ik word zelf eigenlijk nooit op die manier gestigmatiseerd. Ik ben onzichtbaar autistisch: je ziet het niet aan me, tenzij je me goed kent. Omdat ik het grootste deel van mijn leven niet wist dat ik autistisch was, heb ik heel goed geleerd om te doen alsof ik het niet ben. Daardoor zag niemand het en ik al helemaal niet. 

Een van de stereotyperingen die dan wel weer bijna altijd klopt, is dat autistische mensen een bepaalde obsessie hebben, beter gezegd een speciale interesse. Daar komt dat hele beeld van die modeltreintjes vandaan, al is dat toch vooral iets waar de media maar naar terug blijft grijpen. Over een obsessie gesproken. In mijn geval heb ik meerdere speciale interesses die elkaar afwisselen. Zo val ik grofweg één keer per jaar in een Depeche Mode-gat en ben ik dagen bezig met al hun albums luisteren, documentaires kijken en Wikipedia-pagina’s doorspitten. Meestal geef ik er ook een smak geld aan uit, aan alles wat maar voorhanden is. Tegen de tijd dat die bestelde dingen binnenkomen, is de interesse vaak alweer verdwenen. Maar er komt altijd weer een obsessie voor in de plek.

Mijn ziel verknocht

Een van mijn terugkerende obsessies is games, en dan die van FromSoftware in het bijzonder. Sinds Demon’s Souls heeft ontwikkelaar FromSoftware een interesse in mij aangewakkerd die maar moeilijk te evenaren valt. Dus toen ik eind oktober lucht kreeg van een naderende netwerktest voor Elden Ring, kon ik vrij letterlijk aan niets anders meer denken. Mijn collega’s bij Gamer.nl kunnen en zullen dit ongetwijfeld beamen.

Ik heb wat dat betreft zero chill en ook geen intentie om ook maar één of meer chill te hebben. Ik moest en zou meedoen aan die test. Gelukkig kon dat ook, maar een paar dagen later deed zich het volgende probleem voor: de test was voorbij en Elden Ring zou pas drie maanden later uitkomen. Als ik niet autistisch was geweest, had ik er alsnog erg naar uitgekeken. Maar dan zou ik de maandag erna weer doorgaan met de orde van de dag. Kon ik dat maar.

©GMRimport

Het lukt mij niet om verder te gaan met mijn leven, alsof er niets aan de hand is. Een speciale interesse slokt al mijn aandacht op, dusdanig dat ik me nergens anders meer op kan concentreren. Op zich hoeft dat geen probleem te zijn, mits ik de tijd, ruimte en middelen heb om die behoefte te botvieren. Een gigantische openwereldgame ram ik er daarom in twee weken continu spelen doorheen, maar daarna is het ook wel klaar. Met Elden Ring bleef de speciale interesse, maar de game verdween weer, ver voordat ik er genoeg van had.

Het enige wat ik wilde was méér Elden Ring. Al het andere was irrelevant. Films en series waren stom. Andere games waren stom. Werken was helemaal stom. Het enige wat nog een beetje oké klonk was slapen, want daarmee kwam de releasedag in ieder geval wat dichterbij.

Eindelijk verlost

Elden Ring ligt inmiddels in de winkels, praise the sun. Geloof me wanneer ik zeg dat ik intens toe heb geleefd naar dat moment. De dagen nadat de reviewcode binnenkwam waren een roes. Ik kon het eigenlijk alleen maar over Elden Ring hebben en andere informatie of communicatie kwam nauwelijks meer aan. Kort daarna kwam alle spanning van het lange wachten en het obsessieve denken eruit. Ik was doodmoe en snapte eerst niet goed waarom, maar nu wel. Het waren mijn lichaam en geest die eindelijk konden ontspannen nadat ze maanden aan hadden gestaan, in een constante staat van anticipatie. 

©GMRimport

Sinds de review op de website staat speel ik Elden Ring op mijn eigen tempo (lees: alsnog iedere dag). Maar nog belangrijker: ik kan eindelijk de content bekijken die anderen erover maken. Want deze obsessie overstijgt het gamen. Het is lezen, luisteren, kijken, erover praten en dromen. Stiekem begint de echte obsessie nu pas. Ik kijk er nu al naar uit om iedere dag de playthroughs te volgen van mijn favoriete streamers. De komende tijd hoef ik me geen zorgen te maken dat ik mijn speciale interesse nergens kwijt kan. Een veel mooiere wetenschap kan ik me als autist niet wensen. 

De consoleversie van Baldur's Gate 3 heeft nu een limiet van honderd mods per savefile.

Dat heeft Larian Studios laten weten. Het bedrijf heeft dit aangekondigd omdat een kleine groep spelers meer dan honderd mods tegelijk aan heeft staan, en dit zorgt voor lange laadtijden en diverse crashes.

"In tegenstelling tot pc kunnen consoles maar een beperkt aantal bestanden tegelijkertijd draaien. Hoe meer mods je hebt geïnstalleerd, des te sneller je deze limiet bereikt." Larian raadt spelers daarbij aan om alleen mods te installeren die spelers echt bereiken.

Eerder werd al bekendgemaakt dat Larian op dit moment aan twee nieuwe games werkt. Aan Baldur's Gate 4 gaat de studio niet werken, al staat het natuurlijk vrij voor de eigenaar van de franchise om daar een andere ontwikkelaar voor te zoeken. Hier zijn enkele van de beste Baldur's Gate 3 mods te vinden.

Er zijn nieuwe maps en diverse verbeteringen voor Manor Lords op komst middels een nieuwe patch.

Dat werd via Steam aangekondigd. Zo worden er via een aankomende patch twee nieuwe maps en diverse upgrades voor gebouwen toegevoegd, waarvan op Steam ook screenshots te zien zijn.

Ook zal de manier waarop water en bier aan dorpen wordt geleverd aangepast worden, waardoor tavernes en putten beter zullen functioneren. Verder zal ook de werking van marktplaatsen in de game verbeterd worden. Het is niet bekend wanneer de nieuwe patch precies verschijnt.

Manor Lords plaatst spelers in het Europa uit de veertiende eeuw, oftewel tijdens de Middeleeuwen. Het is aan spelers om een nieuwe stad voor hun volk te bouwen. Naast dat men zich bezighoudt met het bouwen, worden er ook real-time tactische gevechten gehouden. Ruilhandel met nabijgelegen regionen is belangrijk, en verschillende seizoenen, ziektes en wilde dieren hebben invloed op het spelverloop. De game kwam afgelopen voorjaar uit op pc via Early Access.