De beste dlc van het decennium
Het is december en dat betekent een hoop terug- en vooruitblikken. Op Gamer.nl publiceren we niet alleen onze jaarlijkse GOTY-lijst en een Top 100 met games waar we in 2020 naar uitkijken, maar afgelopen week ook een indrukwekkende Top 100 met de beste spellen van het decennium.
Reageerder ‘gamerjwz’ stelde daarbij een leuke vraag: waar is de beste downloadbare content van dit decennium dan? Hoezeer de downloadbare pakketjes soms ook verguisd worden, omdat je toch extra moet betalen om de hele ervaring van een game te beleven, kan ik niet ontkennen dat ik er de afgelopen tien jaar vaak ook enorm van heb genoten. Een nieuw excuus om terug te keren naar mijn favoriete games, sla ik niet snel af.
Daarom deze Top 10 dlc van het decennium. Let wel: deze lijst is geheel samengesteld door mijzelf (het blijft toch een column, hè) en is dus niet zo democratisch verantwoord als onze andere toplijstjes. Maar terugblikken en discussiëren over games is nou eenmaal altijd leuk, dus laat vooral je eigen lijst achter in de reacties!
10. Dragon Age: Inquisition – Trespasser (2015)
Eigenlijk zou ik een dlc als dit niet moeten belonen. Je moet immers extra betalen om het échte einde van Dragon Age: Inquisition te beleven. In de hoofdgame is de wereld dan wel gered, maar de echte mysteries zijn nog niet ontrafeld. De derde en laatste uitbreiding Trespasser speelt zich af na de gebeurtenissen van de game en bevat een onthulling die zo belangrijk is voor het verhaal, dat je hem eigenlijk niet mag skippen. Dat heeft er dan wel weer voor gezorgd dat ik met open mond deze dlc zat te spelen, dus een plekje in de Top 10 is meer dan gerechtvaardigd.
©GMRimport
9. Diablo 3 – Reaper of Souls (2014)
Het komt niet vaak voor dat een uitbreiding een hele game fixt. Bij release werd Diablo 3 niet bepaald met open armen ontvangen. Door dingen als de Auction House en een krakkemikkig loot-systeem waren de die hard-fans niet onder de indruk. Het is dan ook een beetje de vraag of je Reaper of Souls wel echt als dlc kan aanmerken, of misschien meer als totale herziening van de game. Je kan Diablo 3 nu niet eens meer zonder RoS kopen, maar in 2014 was het daadwerkelijk een uitbreiding waar je geld voor neer moest leggen als je de game al had. Het voegde ook nieuwe dingen toe, zoals de Crusader en een compleet nieuwe Act. Voor mij is het vooral de wedergeboorte van een game die ik (nu) fantastisch vind.
©GMRimport
8. Mass Effect 3 – Citadel (2013)
Na drie delen Mass Effect was Shepard echt van mij. Ik bepaalde zijn keuzes, zijn gemoedstoestand, zijn blik op de wereld. Waar ik in de eerste delen nog als een lompe Renegade tekeer ging, kon ik dat halverwege het derde deel ineens niet meer over mijn hart verkrijgen. Het moment dat ik zelf een gewaardeerd teamgenoot neerschoot (spoiler?), ging mij te ver. Ik gaf om al mijn ruimtevrienden en wilde gewoon meer tijd met ze doorbrengen. Die tijd werd mij gegund met de laatste dlc, Citadel. Het hoogtepunt van deze uitbreiding was een uitgebreid huisfeest, waarbij je al je vrienden en romantische partners nog één keer kon spreken. Ten minste: als ze nog leefden.
©GMRimport
7. Borderlands 2 - Tiny Tina’s Assault on Dragon Keep (2013)
Borderlands staat bekend om een gigantische verzameling bizarre wapens en humoristische, nietszeggende gesprekjes. Een uitbreiding rondom een hyperactief zijpersonage was dan ook de laatste plek waar ik een emotioneel geladen karakterschets verwachtte. Tina vraagt de Vault Hunters om mee te doen aan een Dungeons & Dragons-achtige speelsessie, maar al gauw blijkt dat Tina elementen uit haar eigen leven op het spel projecteert. Het einde, wat de dood van haar redder Roland behandelt, liet me met tranen in de ogen achter. En dit keer niet van het lachen.
©GMRimport
6. Destiny – The Taken King (2015)
Het is een beetje de vraag in hoeverre je nog kunt spreken van ‘dlc’ bij games die bedoeld zijn om constant ontwikkeld te worden. Een game als Destiny is niet iets dat je één keer koopt, speelt en dan weer weglegt. Je weet dat je er in potentie voor meerdere jaren instapt, met de verwachting dat je steeds betaalt om nieuwe content te ontvangen. Het is meer een soort abonnement dan een uitbreiding. Hoe dan ook, The Taken King was de eerste écht grote uitbreiding voor Destiny en verhielp een hoop klachten van de community. Destiny legde een blauwdruk voor hoe dit soort games er uit moeten zien, maar pas vanaf The Taken King was zo’n beetje iedereen overstag.
©GMRimport
5. Red Dead Redemption – Undead Nightmare (2010)
Je moet wel een bijzonder soort brein hebben om naar Red Dead Redemption te kijken en te denken: ”Weet je wat deze game wel kan gebruiken? Een horde zombies!“ Toch werkte de uitbreiding Undead Nightmare wonderwel. En dat terwijl de cowboygame toch vooral bekendstaat om zijn prachtige verhaalvertelling. Deze dlc gaf de uitgestrekte Amerikaanse landschappen iets humoristisch, met ondode versies van normale dieren en een reeks mythologische vijanden. Ook het verhaal, waarin John Marston zijn gezin moet redden van het zombievirus, weet vaak de juiste komische toon aan te slaan. Undead Nightmare zou totaal niet moet werken, maar doet dat wel.
©GMRimport
4. BioShock 2 – Minerva’s Den (2010)
Spelers die teleurgesteld waren dat BioShock 2 geen grote, onvoorspelbare twist had die te vergelijken was met het eerste deel, konden hun lol op met de uitbreiding Minerva’s Den. De dlc draait om een supercomputer en een filosofisch gevecht om waar die rekenkracht voor gebruikt zou moeten worden. De onthullingen over deze computer en jouw eigen identiteit, lieten spelers met open mond achter. Dat deze uitbreiding verhalend zo goed is, mag geen verrassing heten: de ontwikkeling werd geleid door Steve Gaynor, die later de studio Fullbright oprichtte en Gone Home maakte.
©GMRimport
3. The Witcher 3 – Blood and Wine (2016)
The Witcher 3 was al een gigantische game met ruim honderd uur aan gameplay, maar de uitbreidingen plakten daar nog tientallen uren aan vast. Hearts of Stone en Blood and Wine voegden eigenlijk een compleet nieuwe game toe aan de veelgeprezen rpg. Vooral laatstgenoemde uitbreiding is een heerlijk toetje na de zware kost in de hoofdgame. Geralt reist af naar Toussaint, en dat voelt echt als een soort vakantie, met een landschap vol warme kleuren. Bovendien was het een verdiend vaarwel voor een personage waar we al zoveel jaren monsters mee hebben afgeslacht.
©GMRimport
2. Mass Effect 2 – Lair of the Shadow Broker (2010)
Ik kon in 2010 niet geloven dat wat ik net gespeeld had een uitbreiding was. Ik wilde aan iedereen vertellen dat ze dit niet mochten overslaan. Je dacht misschien dat je Mass Effect 2 had uitgespeeld, maar hallo, Lair of the Shadow Broker mocht je echt niet vergeten! De uitbreiding gaf ons meer informatie over mijn favoriete personage, de blauwe alien Liara T’Soni, en diepte haar veel verder uit. In de jacht op een mysterieuze informatiehandelaar leer je haar beter kennen, wat uiteindelijk uitmondt in een belangrijke evolutie van haar personage. Maar de dlc bood ook explosieve actiescènes, geweldige baasgevechten en een prachtige afsluiting.
©GMRimport
1. The Last of Us – Left Behind (2014)
The Last of Us is niet alleen een van de allerbeste games van het afgelopen decennium, maar heeft zonder twijfel ook de allerbeste dlc van de afgelopen tien jaar. De hoofdgame sloot af met een gigantische klap in je maag, een emotioneel moment dat nu nog steeds door dreunt in het gamelandschap. Left Behind voegde daar nog wat tranentrekkers aan toe. De ontwikkeling van Ellie als personage is subliem. De manier waarop vredige momenten met haar vriendin worden afgewisseld met intense situaties terwijl ze op een gewonde Joel probeert te passen, is fantastisch. Wat je in deze dlc leert over Ellie, zorgt ervoor dat het einde van de hoofdgame met terugwerkende kracht nog harder aankomt. Een bijzondere prestatie.
©GMRimport
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:
