Column: Metroid Dread diende als steunpilaar tijdens mijn stage

Rennen, springen, schieten, een upgrade pakken en weer rennen: waarschijnlijk is dit een bekende opzet voor iedereen die weleens een metroidvania heeft gespeeld, of dat nou in de vorm van een Castlevania, Ori of Hollow Knight is. De speler wordt in een spelwereld losgelaten en zoekt continu nieuwe krachten en items die op hun beurt meer toegang geven tot nieuwe gebieden. 

Metroid Dread begint met de iconische Samus Aran - een intergalactische premiejager - op haar sterkst, maar ontneemt direct veel van de upgrades die spelers opnieuw moeten vergaren. Zoals het een echte metroidvania betaamt, uiteraard. Dread doet in feite niets nieuws met de formule die je van het genre gewend bent, maar tijdens het spelen bekroop mij een gevoel dat ik een lange tijd niet kon plaatsen. Net zoals hoe Samus aan een nieuw avontuur begon zonder veel van haar gadgets, ben ik de afgelopen zes maanden een nieuwe uitdaging aangegaan, waarmee ik ook vrij ‘kaal’ begon.

De stagiair van Samus

De afgelopen zes maanden heb ik als stagiair mee mogen lopen op de redacties van Gamer.nl en Power Unlimited, nadat ik dit jarenlang als mijn grootste levensdoel zag. Een fantastische ervaring, maar ook een waar een bepaalde druk op lag vanwege het lange voortraject. De motivatie was er, maar was ik wel goed genoeg? Niet alleen voor, maar zeker ook tijdens de stage was dat een continu terugkerende worsteling in het brein. Uiteraard zijn er genoeg momenten gedurende de stage geweest wanneer ik reflecteerde op mijn geboekte progressie. Niet alleen op het gebied van vaardigheden in het werkveld, want minstens net zo belangrijk is communicatie en omgang met anderen, wat ook regelmatig een obstakel vormt. 

Een stage is natuurlijk bedoeld om van te leren, maar daar kwam veel onzekerheid bij kijken. Na jaren aan voorbereiding en anticipatie had ik dit doel eindelijk bereikt, maar er was nog veel te leren, wat voor de nodige spanning zorgde. Daarin valt wederom een link te leggen met de ervaring van Metroid Dread. Ik had voorheen al een aantal metroidvania’s gespeeld, maar dit was mijn eerste aanraking met de reeks waar het allemaal mee begon. De invloeden waren me dus absoluut bekend, maar of het spel ook daadwerkelijk aan zou slaan wist ik niet zeker, ondanks alle goede verhalen.

Enfin, het avontuur van Samus is in vergelijking vele malen dringender dan het opdoen van werkervaring. Tijdens haar zoektocht naar de gevaarlijke X Parasites komt ze allerlei wezens onder ogen die de premiejager een kopje kleiner proberen te maken, van de vogelachtige Chozo tot de angstaanjagende Emmi-robots die je alleen maar kunt proberen te vermijden. Daar komt ook bij dat ZDR - de planeet waar de heldin op gestrand is - continu evolueert. Niet alleen door de nieuwe gebieden die zich langzaam maar zeker openen: ook plekken die je eerder in het spel hebt bezocht veranderen naarmate je dichterbij de aftiteling van Metroid Dread komt. 

Bijna verbaasd denk ik nu terug aan hoe instinctief ik tussen verschillende vaardigheden wisselde om doelen te bereiken naarmate het spel vorderde, in plaats van het verward rondrennen tijdens de eerste paar uren. Nog meer dan in mijn speelsessies met Ori and the Blind Forest en Symphony of the Night voelde ik mij verbonden aan dit proces. Pas na het uitspelen van de game kwam de realisatie binnen: dit is hetzelfde gevoel dat ik krijg wanneer ik terugblik op de laatste paar weken van mijn stage. 

Onvermijdelijke achtervolging

Eerder gaf ik al aan dat sociale interactie niet bepaald mijn sterkste kant is. Een gesprek voeren gaat mij nog best af, maar het maakt me ook nerveus. Zeker achteraf speel ik elke woordenwisseling nog tientallen keren opnieuw af, zoekend naar verbeteringen die ik in een volgend gesprek toe kan passen. Het is makkelijker om dit soort lastige situaties te vermijden, maar helaas is dat niet altijd mogelijk. Dit is waar de parallellen met de Emmi’s om de hoek komen kijken. 

Gedurende de pakweg tien uur die het kost om Metroid Dread uit te spelen kom je secties tegen die de mysterieuze en buitenaardse sfeer van het spel veranderen naar ronduit angstaanjagend. Deze gebieden bevatten de zogeheten Emmi’s: robots die Samus achtervolgen en bij de minste aanraking een vrijwel gegarandeerde Game Over betekenen. Aanvankelijk pompten deze secties mijn lichaam vol met adrenaline.

Toen ik aan het begin van mijn stage de redactie binnenliep, voelde dat bijna als het betreden van zo’n Emmi-zone. Iedere interactie ging gepaard met diezelfde toestroom aan adrenaline, opgevolgd door intern gekibbel. Moet ik hier wel zijn? Hebben ze spijt van hun beslissing? Had ik hier nooit aan moeten beginnen? Soms zag ik mijn to-do lijstje van de dag en wist ik simpelweg niet waar te beginnen. Niet per se omdat de taken te ingewikkeld of veeleisend waren, maar omdat ik simpelweg het zelfvertrouwen niet had dat ik capabel genoeg was, en ook simpelweg nog veel moest leren. Het was tergend, en alles dat ik op zo’n moment kon doen was wegrennen van deze opdringerige gedachten. Het was een kwestie van bezig blijven en doorzetten, want zodra je op je lauweren rust, is het ‘Game Over’. 

Dichte deuren openen

Helaas heb ik dergelijke momenten niet altijd kunnen vermijden. Een tekenende situatie was hierin het opsturen van een review naar de eindredactie. Toen het document terugkwam in mijn mailbox bleek dat daar nog heel wat aan gesleuteld moest worden, wat ontzettend balen was. Mijn eerste reactie was dan ook om me volledig op het herschrijven te gooien, maar dat werkte averechts. Terwijl ik de nodige wijzigingen probeerde door te voeren, kwam ik terecht in een spiraal van onzekerheid. Het kwam de tekst niet ten goede, dus het enige dat ik kon doen was het document afsluiten en de focus verleggen naar iets anders. De volgende dag was het plan om direct weer te gaan schrijven, maar nog steeds zag ik door de bomen het bos niet.

Wanneer ik nu terugblik op alle momenten dat het me teveel werd, realiseer ik me pas echt goed hoe anders dat tegenwoordig loopt. Ik zie door meer ervaring sneller wat op de to-do-lijst prioriteit heeft, heb regelmatig fijne gesprekken met de mensen op kantoor en vraag sneller om hulp wanneer ik vastloop met schrijfwerk en dergelijke taken. Heel veel daarvan is te danken aan de begeleiding die ik heb ontvangen. Ik werd uitgedaagd - hoewel nooit geforceerd – om me in te zetten, maar ook een stapje terug te nemen waar nodig, wat dankzij de prestatiedrang soms juist een grotere uitdaging bleek te zijn. Edoch, door die stapjes terug te zetten kwam het grote plaatje weer in zicht, en mijn prestaties op die manier zien bracht op zijn beurt weer zelfvertrouwen met zich mee. Het is alsof ik de kaart van Metroid Dread bekeek, en constant kon zien hoeveel progressie ik eigenlijk al had geboekt.

Zowel de onzekerheden in het echte leven en die Emmi’s in Metroid Dread blijven terugkomen, maar gedurende zowel de stage als de game heb ik de power-ups weten te bereiken waarmee je de robots, en uiteindelijk zelfs die gedachtes, stuk voor stuk aan gort schiet. Dat wil uiteraard niet zeggen dat alles uiteindelijk vlekkeloos verloopt. Metroidvania’s staan bekend om hoe makkelijk het is om vast te lopen en Dread zet die zelfgevormde traditie voort. Ook op kantoor maak ik nog genoeg fouten en wordt het zo nu en dan teveel, maar het grote verschil met die eerste weken is dat ik tegenwoordig vertrouwen heb in mijzelf, en weet wat te doen wanneer iets in de soep loopt.

See you next mission!

Ik realiseer me dat dit de gedachtegangen zijn van een redelijk groentje, die nog een lange weg te gaan heeft totdat hij op een écht professioneel niveau functioneert. Toen ik Metroid Dread aanschafte als instapper voor de franchise verwachtte ik simpelweg niet dat de opbouw van het spel zo’n gevoelige snaar zou raken. De verwachting was dat ik een toffe sci-fi-metroidvania met een fijne, grimmige sfeer zou beleven - en het moge duidelijk zijn dat Dread ook op dat vlak absoluut slaagt - maar ik kreeg een veel meer ingrijpende ervaring terug die mijn waardering en als resultaat ook zelfvertrouwen opkrikte. 

Het bewijst maar weer dat games een medium met impact zijn, zeker op momenten dat je het niet verwacht. We kunnen ervan leren, maar ze geven ook waardevolle inzichten in wat we recent hebben meegemaakt. Voor mij is het nu een kwestie van bijhouden en blijven toepassen wat ik geleerd heb. Daar ga ik zeker niet makkelijk over doen, maar inmiddels durf ik wel te zeggen dat ik er vertrouwen in heb. Samus doet dit immers ook al 37 jaar.