Vanaf het moment dat je ‘ontwaakt’ in je alcove, ben je daadwerkelijk aan boord van een immens ruimtestation. Uit het raam zie je de geautomatiseerde mijnbouwoperatie, met op de achtergrond de geringde gasreus. Een korte tutorial helpt je om het unieke voortbeweging ysteem onder de knie te krijgen. Lone Echo speelt zich namelijk geheel af in gewichtloosheid. Dankzij kleine raketmotoren op je polsen kun je in de richting zweven waar je je handen naar wijst, maar ook kun je voorwerpen uit je omgeving vastpakken om je af te zetten. Wie wel eens beelden heeft gezien van astronauten aan boord van het internationale ruimtestation ISS, herkent dit meteen. Nou ja, minus de polsraketten dan. Hoe dan ook is het vanaf je eerste beweging duidelijk dat je iets bijzonders speelt. De manier van voortbewegen is ontzettend comfortabel, mede omdat ‘boven’ en ‘beneden’ altijd gefixeerd zijn. Want hoewel dat in echte gewichtloosheid natuurlijk niet zo is (er is geen boven of onder als er geen zwaartekracht is) zorgt deze ‘horizon-verankering’ er voor dat je zonder mi elijkheid volledig vrij in alle richtingen kunt bewegen.
Lees ook onze review van Echo Arena, de multiplayergame die gratis inbegrepen zit bij elk exemplaar van Lone Echo.
Dit is een revolutionaire ontwerpkeuze van Ready At Dawn (bekend van The Order: 1886), die het bedrijf nog verder benut in het briljante Echo Arena, dat zich in hetzelfde universum afspeelt. Het netto resultaat is dat een van de grootste obstakels in virtual reality in deze game is overwonnen. De open wereld, of in dit geval de open ruimte, kun je op zeer natuurlijke wijze verkennen, zonder kunstmatige oplo ingen zoals teleporteren.
Niet dabben
Maar het voortbeweging ysteem is niet de enige doorbraak in Lone Echo. Ready At Dawn heeft ook meesterlijk werk geleverd op het gebied van ‘inverse kinematics’. Dit is de techniek die het mogelijk maakt om de bewegingen van je arm te extrapoleren uit de bewegingen die je hand met de Touch-controllers maakt.
Kijk eens naar je hand. Sluit je vingers tot een vuist en open ze weer. Zie je pols, je onderarm, je elleboog en beweeg deze. En wat je ook doet, hoe groot de verleiding ook is, begin niet te dabben. Sta in plaats daarvan even stil bij hoe knap het is dat in Lone Echo je handen, armen en ellebogen nagenoeg perfect bewegen op basis van slechts heel weinig informatie. Het gevolg is dat je in het spel vergeet dat wat je ziet niet echt is. Je gelooft in je fictieve lichaam, wat het gevoel van ‘er zijn’ nog meer versterkt.
Al deze techniek zou verspild zijn als de game zelf niets te bieden had. En gelukkig is dit ruim acht uur durende avontuur wel degelijk een indrukwekkende ervaring. Vlak na je ontwaken verschijnt er enkele kilometers van het ruimtestation een vreemd fenomeen. Deze mysterieuze energieplek beschadigt enkele systemen van Kronos, waarna Liv en jij onderhoudswerkzaamheden moeten verrichten. Gelukkig is er niet meteen sprake van een chaotische crisis. Dit is geen vr-versie van de film Gravity. Eigenlijk is er verra end weinig stre in de eerste uren van de game, en ben je vooral bezig met reparaties en het onderzoeken van de ontzettend gedetailleerde spelwereld. Er zitten zo veel grote en kleine schatten verstopt in en om Kronos, waarvan een aantal ook interactief. Zo kun je een radiografisch bestuurbare shuttle vinden die je met een afstandsbediening ook echt kunt controleren. En bijna alle intere ant ogende voorwerpen of machines zijn te onderzoeken, met een kort, vaak droogkomisch commentaar van Jack of Liv.
Hierbij zijn ook vaak diverse dialoogopties beschikbaar, die je al snel het gevoel geven dat je echt met Liv communiceert. Haar acteerprestaties zijn wat dat betreft formidabel, alsook de manier waarop ze is vormgegeven en geanimeerd. Liv komt over als een echt persoon, wat cruciaal is gezien de uiteindelijke gebeurteni en later in de game. Want als we niet om Liv zouden geven, zou het verhaal lang niet zo goed werken als het uiteindelijk doet.
Al deze grafische pracht heeft wel een prijs. De systeemeisen zijn zelfs voor vr stevig. De aangeraden specs zijn 16gig ram en minstens een GTX 980 grafische kaart. Onze test-pc, met 8 gig ram en een R9 390 (die 8 gig videoram aan boord heeft) kon de game gelukkig met slechts zeer zeldzaam voorkomende frameratedips spelen. Wie een minder sterke kaart heeft, zoals de GTX970, kan helaas flink wat gestotter verwachten.
Subtiel
Hoewel die eerste uren dus niet stre vol zijn, zijn ze zeker niet saai. De spelwereld is groot, met diverse locaties die je bezoekt, vaak via een ‘Fury’. Dit is een shuttle waarmee je grotere afstanden overbrugt. Als je wilt kun je echter ook gewoon op eigen kracht zweven. Er zijn geen laadschermen of kunstmatige overgangen. Er is in deze grote ruimte een boel te doen, met een aantal optionele mi ies. Een daarvan is het vinden en scannen van kleine ‘cubesats’, kubusvormige robotjes die je met een scan moet heractiveren. Hoe meer je er vindt, hoe meer audiologs er beschikbaar komen, die een heel eigen achtergrondverhaal vertellen dat meer dan de moeite waard is.
Maar zelfs zonder deze optionele mi ies duurt het zeker acht uur voor je de aftiteling ziet. De extra mi ies zijn geen ‘opvulling’ om de game op te rekken, maar leuke activiteiten die je voor je plezier doet. Het is overigens wel jammer dat er een punt in het verhaal is waarin je deze optionele mi ies niet meer kunt voltooien. En hoewel er wel een hint is dat je lopende zaken moet afronden voor het verhaal dit onmogelijk maakt, is die hint te subtiel.
Er zitten overigens wel een paar dips in Lone Echo. Op tweederde van de game lijken de ontwikkelaars even door hun ideeën heen. En hoewel de omgeving fascinerend en gevaarlijk is, duurt dit onderdeel net iets te lang om de spanningsboog gespannen te houden. Op een zeker punt ben je de al die gangen waar je doorheen zweeft wel even zat en snak je naar een betekenisvoller gebeurtenis. Die komt er overigens zeker. De afsluitende akte is weer van zeer hoge kwaliteit, met een aantal heerlijke wendingen (die de ervaren sciencefictionfan waarschijnlijk wel al aan zag komen) en een bevredigend einde.
Magisch
“Iedere vorm van technologie die geavanceerd genoeg is, is niet te onderscheiden van magie.” Dit is de derde wet van sciencefictionschrijver Arthur C. Clarke, en heel toepa elijk op Lone Echo. De game transporteert je naar een andere werkelijkheid en doet je ook echt geloven in dat universum. Virtual reality is opeens een haast magische poort naar een ander leven, waarbij alle ingenieuze technische vondsten ten dienste staan van een bijna perfecte illusie. Het helpt ook dat Lone Echo een intelligent sciencefictionverhaal vertelt, dat eerder uit de pen van Clarke lijkt te komen dan uit het brein van George Lucas. Dit is een geloofwaardig universum en ‘harde’ sciencefiction. Een verademing tu en al die spellen vol ruimtemagie en hersenloos laservuur. Lone Echo is alles wat je van een vr-spel wenst, mits je pc het aankan.
Lone Echo is nu verkrijgbaar voor Oculus Rift met Touch. Bij de aankoop van Lone Echo zit de multiplayergame Echo Arena inbegrepen.