Echo Arena

Echo Arena is een meesterwerk. De meest eenvoudige uitleg van de game is Rocket League in gewichtloosheid. Twee teams van drie spelers proberen te scoren door de discus in het doel van de tegenstander te mikken. Het team met de meeste punten wint. Zo eenvoudig te begrijpen als voetbal of basketbal, maar dan in vr, in 3D, in zero-G. En bij tijd en wijle OMG.

Lees ook onze review van Lone Echo, de singeplayergame waar Echo Arena gratis bij wordt geleverd.

Een van de meest indrukwekkende prestaties van ontwikkelaar Ready At Dawn (The Order: 1886) is hoe je je als speler voortbeweegt. Je avatar is een robot met raketmotoren op zijn polsen. Met de B- en Y-knoppen op de Touch-controllers activeer je deze en vlieg je in de richting waarin je je handen houdt. Als Superman, zeg maar. Daarnaast heb je een booster op je rug die je activeert door de linker joystick in te drukken. Dit geeft nog een extra snelheidsimpuls. Daar houdt het echter niet op. Een belangrijk onderdeel van het spel is dat je je kunt vastgrijpen aan alles: muren, zwevende 'eilanden', medespelers en ook tegenspelers. Zo kun je met een ander meeliften en jezelf afzetten voor meer snelheid. Of een oppervlak vastgrijpen en jezelf snel een andere richting in duwen om een tegenstander te ontwijken. Als laatste gereedschap kun je je vuisten gebruiken om een tegenstander tegen het hoofd de stompen, waarna deze een paar seconden niet kan bewegen. Je kunt echter ook blokkeren door twee vuisten voor je hoofd te houden. De stomper zelf krijgt dan een time-out van enkele seconden.

Na enige oefening wordt het voortbewegen gedachteloos. En (dit is verbijsterend) Je wordt niet ziek! Eén van de grote problemen van virtual reality is dat het lastig is om je als speler door de spelwereld te bewegen zonder misselijk te worden. Wie bijvoorbeeld langere sessies Rigs op PlayStation VR heeft gespeeld, weet dat dit niet goed is voor de maag. Maar om een nog niet helemaal duidelijke redenen is er bij Echo Arena totaal geen sprake van bewegingsziekte. Hoe revolutionair dit is, is moeilijk in woorden te vatten. Maar het resultaat is dat we eindelijk die sciencefiction droom kunnen ervaren van een dynamisch 3D-actiespel waarbij voortbeweging volkomen natuurlijk aanvoelt. Na inmiddels meer dan vijftig uur Echo Arena trad bij ons slechts één keer ongemak op, en dat was toen Windows 10 besloot om op de achtergrond een update te installeren, waardoor de framerate van de game opeens inzakte. Maar afgezien daarvan was het spel honderd procent comfortabel.

Gelukkig is het niet alleen de technische kwaliteit waarmee Echo Arena indruk maakt. Het spel zelf is er één van buitengewone schoonheid en diepgang. Net zoals voetbal eindeloze dynamiek heeft, die wordt bepaald door de vaardigheid van de spelers en het gezamenlijk tactisch inzicht van het team, is Echo Arena een ware sport met net zo veel subtiliteit en mogelijkheden. Beginners zweven net als de F-jes als een kudde achter de disc aan, terwijl ervaren spelers al vanaf de lancering speciale technieken hanteren voor maximale snelheid en dankzij tactisch overspelen en verdedigen nipt winnen of maar nét verliezen. Hoe groot het verschil in speelstijl kan zijn, was helaas in de beginweken duidelijk toen het 'matchmaking algoritme' niet goed functioneerde, waardoor sterke teams opeens tegenover beginners stonden. Dit had veel te vaak een eindscore van 20-0 of hoger tot gevolg. Inmiddels is de matchmaking hersteld en zijn wedstrijden tussen sterke spelers tot op de laatste seconde spannend met vaak slechts een paar punten verschil.

Echo Arena is een van de beste games in jaren, die ook nog eens enkel mogelijk is in vr. Het is een ontzettend fysieke sport, waarbij we meermalen moesten stoppen met spelen omdat het zweet van ons lijf gutste. Ook gebeurde het meerdere malen dat we in ons enthousiasme per ongeluk voorwerpen in de echter wereld een mep verkochten, met een kapotte bureaulamp en bijna een verwoeste HDTV tot gevolg. Het feit dat dit slechts van secundair belang leek, vanwege dat perfecte lange-afstandsschot die precies in het doel belandde, laat zien hoe veel indruk het spel zelfs na tientallen uren spelen nog kan maken. Maar het is ook een waarschuwing: voor Echo Arena heb je echt voldoende speelruimte nodig. Ook is het zeer aan te raden om met een derde Oculus Sensor te spelen, voor volledige kamervullende vr. Je kunt wel met de stick via snap-turning om je as draaien, maar in het heetst van de strijd is het gewoon handiger als je vrij kunt ronddraaien.

Echo Arena is het spel waar je een Rift voor koopt. Wellicht dat er nu lezers zijn die een wenkbrauw optrekken en denken dat we overdrijven. Nee. Dit is het spel dat de Rift definitief tot een onmisbaar apparaat promoveert. Dit is de game waardoor je na urenlang spelen nog steeds in euforie raakt bij het scoren van de winnende goal. En waarbij je af en toe beseft: ik kan vliegen, en de 'echte' wereld vergeet. Wie Harry Potter heeft gelezen (of de films zag) en dacht: 'ik wil zwerkbal spelen' beseft tijdens het spelen dat Echo Arena beter is dan zwerkbal zelfs in zijn of haar dromen was. Echo Arena is de beste vr-game van dit moment, en eentje die je nog maanden, zo niet jaren wilt blijven spelen.

Echo Arena is dankzij een sponsor-deal met Intel tijdelijk gratis te downloaden in Oculus Home. Wie hem tijdens de eerste drie maanden downloadt mag hem voor altijd gratis houden. Na deze periode kost de game 20 euro. Het spel zit ook inbegrepen bij de aankoop van de singleplayergame Lone Echo.