Old School
Styx’ lust naar Amber slaat om naar een zucht in wraak, maar het geelgroene monstertje is geen vechter. Sluipen is juist zijn forte en hierin is Shards of Darkne duidelijk van de oude stempel. Waar de meeste sluipgeoriënteerde games van vandaag, zoals Dishonored of Metal Gear Solid, je altijd een uitweg bieden als je wordt ontdekt, is vechten absoluut de laatste toevlucht voor Styx. Twee klappen en het is gedaan, dus ongezien blijven is het devies. De game haalt zijn inspiratie wat dat betreft uit oudere sluipgames als Thief: The Dark Project. Bestudeer de routes van patrouillerende wachters, blijf in de schaduwen en zoek naar alternatieve routes om het gevaar in zijn geheel te ontwijken. En dergelijke routes zijn er genoeg in Shards of Darkne .
Het levelontwerp verdient een pluim. De meeste omgevingen bieden een buffet van kruipruimtes, balkons en richels om van te smullen. In combinatie met Styx’ vele talenten en snufjes biedt de game in elke situatie daardoor meerdere oplo ingen om langs een oplettende en bepantserde wachter te sluipen. Styx kan bijvoorbeeld een kloon van zichzelf ophoesten, om daarmee zijn achtervolgers af te leiden. Of hij besluipt zijn slachtoffers van achteren voor een intiem moment met zijn dolk, om de lichamen op te lo en met een flesje snelwerkend zuur. Of Styx gebruikt de omgeving zelf, door boobytraps op alarmen te plaatsen en kroonluchters op nietsvermoedende wandelaars te laten kletteren.
Bijt niet de hand die je voedt
Styx is echter ook een van de grootste problemen van Shards of Darkne , want de Goblin spuwt zijn gal niet alleen over Dark Elves, mensen, dwergen en de keverachtige Roaches, ook jou geeft hij er van langs. Elke keer dat Styx het onderspit delft, doet hij zijn beklag bij de schuldige partij. Aangezien de kunstmatige intelligentie naar genremaatstaven nog best slim is – met uitzondering van de kla ieke “Ik zal het me wel verbeeld hebben” bij de ontdekking van een lijk – en de bovengemiddelde platformbesturing nog steeds meer dan een paar “Waarom grijp je die rand niet gewoon?”-momenten kent, ga je het ‘game over’-scherm tientallen keren zien. En voordat je de helft hebt bereikt van Styx’ om en nabij de twintig uur durende avontuur, gaat zijn vierde muur brekende repertoire van popcultuurreferenties irriteren.
Ontwikkelaar Cyanide Studio lijkt dit concept te hebben afgekeken van de Batman-games van Rocksteady, waarbij de schurken je smalend toespreken bij elke mislukking. Dit werkt zo goed omdat alle frustratie wordt omgezet in een brandende motivatie om die grijns van de Jokers gezicht te meppen. De fout die Shards of Darkne maakt is om alle frustratie te kanaliseren richting Styx, die al meer ‘anti’ is dan ‘held’. Dat is jammer, want buiten de tenenkrommende ‘game over’-schermen heeft de cynische gluiperd wel degelijk een paar mooie ingevingen. Vroeg in de game ontmoet Styx bijvoorbeeld een van gedaante veranderende Dark Elf en de eerste vraag die in hem opkomt is “Kun je ook in een sandwich veranderen?”.
Stukje game over aan het eind van het budget
De humor die zijn doel voorbijschiet daargelaten kent Styx: Shards of Darkne zelfs een behoorlijk goed verhaal. Er is duidelijk zorg besteed aan het hinten naar komende gebeurteni en en de game weet de aandacht goed vast te houden met zijn twists en onthullingen. Daarentegen blijft er overduidelijk aan het eind van het budget een stukje game over. Aan het eind van de rit wacht je een abrupt einde en een paar intrigerende plotlijnen lopen op niets uit.
Ook de omgevingen lijden onder het schijnbare gebrek aan budget. Bijna elke omgeving wordt gerecycled, maar het is gezien de complexiteit van de levels geen straf om deze vanuit een andere hoek te benaderen. Minder geslaagd zijn de omgevingen die zijn opgebouwd als die van een puzzelplatformer. Los van de besturing – “Serieus, grijp die stomme richel dan! Ik… Mond houden, Styx. Deze keer is het jouw fout!” – mi en deze lineaire secties het detail en de creativiteit die de grotere omgevingen zo’n plezier maken om te verkennen.
Tot slot kent Styx: Shards of Darkne een coöp-modus, maar daar hoef je niet veel van te verwachten. Het aantal spelers dat de moeite neemt om te zoeken naar een partner om het verhaal mee te doorlopen neigt al richting het nulpunt en zonder enige mogelijkheid tot communicatie is samenwerken op z’n zachtst gezegd een uitdaging.
Met zo’n waslijst aan kritiek lijkt het moeilijk om Styx: Shards of Darkne aan te raden. Maar toch, ondanks de duidelijk zichtbare gebreken die de game op plaatsen opbreken, blijft Shards of Darkne een onderhoudende en uitdagende sluipgame zoals je die niet vaak meer ziet. Ook al wekt de hoofdpersoon meer irritatie dan lachsalvo’s op, Styx’ ruime selectie aan oplo ingen voor de gevarieerde omgevingen vol met uitdagingen maken van Styx: Shards of Darkne een bescheiden lichtpuntje voor het sluipgenre.
Styx: Shards of Darkne is nu beschikbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze review speelden wij de pc-versie.